ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 645

หยุนชางเงียบไปอยู่นานก่อนจะพูดว่า "ปลาติดเบ็ดแล้ว ได้เวลาเก็บเกี่ยวแล้ว" หลังจากพูดจบนางก็มองภาพตัวเองในคันฉ่องพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "สบายๆ หน่อยเถอะ พวกเครื่องประดับไม่ต้อง เสื้อผ้าก็หยิบชุดกระโปรงยาวที่เรียบๆ มา หากแต่งกายหรูหราเกินไปจะแสดงออกถึงความตื่นตระหนกร้อนรนได้อย่างไร"

ฉินยีรับคำแล้วจึงเกล้ามวยเมฆและหยิบชุดสีชมพูอ่อนมาให้หยุนชาง

ขณะที่ช่วยสวมเสื้อผ้าให้หยุนชาง ฉินยีก็ถามขึ้นเบาๆ "พระชายาต้องการส่งข้อความไปบอกท่านอ๋องหรือไม่?"

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้าและกล่าวว่า "ส่งเถอะ อีกครู่เมื่อเราเข้าวังเกรงว่าคงจะต้องตรงไปที่ตำหนักเซียงจู๋เลย ค่อยให้ใครสักคนที่นั่นไปบอกท่านอ๋อง ในเวลานั้นน่าจะเป็นเวลาที่ฝ่าบาทออกว่าราชการใกล้จะเสร็จพอดี ให้คนไปรออยู่นอกตำหนักไท่จี๋ก็พอ"

ฉินยีรับคำและหยิบเสื้อคลุมสีม่วงอ่อนมาสวมทับให้หยุนชาง หยุนชางจึงได้เดินยกเท้าออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังประตูจวน

เมื่อเข้าไปในพระราชวังแล้ว ข้ารับใช้ผู้นั้นก็พาหยุนชางไปที่ตำหนักเซียงจู๋ ฮองเฮานั่งอยู่ในห้องโถงของตำหนักข้างอยู่แล้ว ด้านในมีคนถืออ่างเลือดเดินออกมาเป็นครั้งคราวและเสียงกรีดร้องราวอกจะแตกของฮุ่ยจาวอี๋ดังขึ้นเป็นระยะ

ฮองเฮามีสีหน้าเย็นชา นางนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเก้าอี้ กล้ามเนื้อบนหน้าผากกระตุกอย่างรุนแรง ยังมีหญิงอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านข้างซึ่งก็คือเสียนฮูหยิน นางก็มีท่าทางกระสับกระส่ายจนนั่งไม่ติดเช่นกัน สายตาของนางมองเข้าไปยังห้องด้านในเป็นระยะ ท่าทางดูวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองฮองเฮา "เหนียงเหนียง ควรไปบอกฝ่าบาทที่ตำหนักไท่จี๋สักหน่อยดีไหมเพคะ"

ฮองเฮาแค่นเสียงเย็นชา "ข้าย่อมมีวิธีของตนเอง"

เสียนฮูหยินกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นและไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก

ทันทีที่หยุนชางก้าวเข้าไปก็รีบย่อกายเคารพทั้งสองคนทันที ฮองเฮาแค่นเสียงและมองไปที่หยุนชาง "พระชายารุ่ยอ๋องรีบไปดูเถอะว่าเด็กในท้องของฮุ่ยจาวอี๋จะยังรักษาไว้ได้หรือไม่ ไฟลนก้นเช่นนี้แล้วยังกล้าไม่เรียกหมอหลวงมาและรอเจ้าเข้าวัง หากทายาทมังกรในท้องของนางเป็นอะไรไป ข้าจะต้องลงโทษฮุ่ยจาวอี๋อย่างแน่นอน!"

หยุนชางจึงรีบรับคำและรับเข้าไปในห้องด้านใน

หนิงเชียนได้เตรียมการไว้แล้ว ห้องด้านในเต็มไปด้วยผู้คนที่ไว้ใจได้ หยุนชางเฝ้าดูนางกำนัลนำเลือดไก่ที่เตรียมไว้ออกมาจากกล่องเทลงในอ่างแล้วรีบวิ่งออกไป หลินโยวหรานที่นอนอยู่บนเตียงมีเหงื่อออกโทรมกาย เพียงแต่นางกำลังออกแรงกรีดร้องไร้ความเจ็บปวดใดๆ

หยุนชางยิ้มและเดินไปที่เตียงเพื่อรับชีพจรของหลินโยวหราน ไม่มีอะไรผิดปกติกับทารกในครรภ์ของนาง

หยุนชางนั่งที่ขอบเตียงมองดูเตียงไม้มะฮอกกานีที่หลินโยวหรานนอนอยู่และหันกลับไปมองหนิงเชียน "เจ้าสงสัยสาวใช้ในตำหนักเจ้ากี่คน?"

หนิงเชียนอย่างรวดเร็ว "สี่คน"

"สี่คน... " หยุนชางพยักหน้า "เจ้าให้พวกนางไปขอยาหมาเฟ่ยส่านจากสำนักหมอหลวงมาแล้วคอยจับตาดูพวกนางให้ดี"

หนิงเชียนรับคำและรีบร้อนออกไป

หยุนชางหันไปมองหลินโยวหรานและกระซิบว่า "มีใครมาพบเจ้าที่ตำหนักเซียงจู๋ในช่วงสองวันที่ผ่านมาหรือไม่?"

หลินโยวหรานนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะทำมือบอกหยุนชาง หยุนชางครุ่นคิดเล็กน้อย "ฮองเฮา เสียนฮูหยิน หมิ่นเหม่ยเหริน พระ...ชายาท่านอ๋องเจ็ด?"

หลินโยวหรานพยักหน้าและยังคงกรีดร้องไม่หยุดหย่อน