ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 651

เช้าวันถัดมา หยุนชางตื่นนอนแต่เช้า ชิวมามาเข้ามารายงานธุระเสร็จแล้วก็ยืนมองดูฉินยีช่วยหยุนชางสวมเสื้อผ้า นางยืนดูอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า "พระครรภ์ของพระชายาดูไม่ค่อยเหมือนหญิงท้อง แต่ว่าฉลองพระองค์กระโปรงที่รัดเอวแบบนี้อย่าสวมอีกเลยจะดีกว่านะเพคะ ไม่ดีต่อสุขภาพ ควรจะสวมฉลองพระองค์ที่หลวมและสวมใส่สบายมากกว่านี้"

หยุนชางได้ฟังแล้วก็ครุ่นคิด นางพยักหน้าพลางเอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย แต่ว่าชุดที่ข้ามีอยู่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นชุดรัดเอวทั้งนั้นกระมัง" นางยืนนึกอยู่สักพัก แล้วจึงพูดกับฉินยีว่า "เดี๋ยวเจ้าไปเชิญเฉียนสุ่ยที่หอเฉียนสุ่ยอี้เหรินมาที่จวนทีนะ ข้าจะให้นางวัดตัวแล้วตัดชุดที่หลวมๆให้ข้า"

"มามา ตัดเยอะแค่ไหนดีล่ะ?" หยุนชางหันไปถามชิวมามา

ชิวมามาครุ่นคิด แล้วจึงตอบกลับไปว่า "ฉลองพระองค์หลวมๆต้องทรงสวมใส่ไปถึงเดือนสามโดยประมาณ สั่งตัดสัก 6 ชุดก็ได้เพคะ"

หยุนชางพยักหน้า เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมาเสวยมื้อเช้า และตรวจดูสมุดบัญชีที่อยู่บนโต๊ะหนังสือ

หลังจากที่ดูสมุดบัญชีเสร็จไป 1 เล่ม เฉียนสุ่ยก็ได้เดินทางมาถึงในจวน

หยุนชางยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน "แคว้นเซี่ยไม่ค่อยนิยมเสื้อผ้าหลวมๆ ข้าก็เลยมีแต่ชุดรัดเอว คงต้องลำบากเจ้าช่วยตัดชุดหลวมๆที่ดูดีให้ข้าใส่เสียแล้ว"

เฉียนสุ่ยรับคำและยิ้มออกมา นางพูดอย่างอารมณ์ดีว่า "วางพระทัยเถอะเพคะ หม่อมฉันจะออกแบบชุดที่วิจิตรงดงามขึ้นมา เพื่อทำให้พระชายาทรงเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่งามเลิศที่สุดในแคว้นเซี่ยไปเลยเพคะ" เมื่อพูดจบก็ทำการวัดตัวหยุนชาง "ผู้หญิงในแคว้นเซี่ยนิยมชุดรัดเอวเพราะพวกนางเป็นคนร่างเล็ก การสวมใส่เสื้อผ้าที่รัดเอวจะทำให้พวกนางดูสูงขึ้นมาบ้างเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า "คงจะเป็นเช่นนั้น ทำให้ดูตัวสูงขึ้นมาหน่อย"

เฉียนสุ่ยวัดตัวให้หยุนชาง พลางพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวังเมื่อวานนี้ "หม่อมฉันได้ยินมาว่า เมื่อวานนี้ได้เกิดเรื่องขึ้นในวังอีกแล้วหรือเพคะ? แล้วดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับหอเฉียนสุ่ยอี้เหรินของหม่อมฉันด้วย"

หยุนชางพยักหน้าและยิ้ม "ก็ไม่กระนั้นหรอก ข้าเพิ่งได้ปิ่นไพลินรูปผีเสื้อมาจากร้านของเจ้าเมื่อเดือนที่แล้ว เสียนฮูหยินที่อยู่ในวังได้นำของบางอย่างซุกซ่อนเข้าไปในปิ่น"

"เสียนฮูหยิน? เสียนฮูหยินไม่เคยซื้อปิ่นนั่นมาจากร้านของหม่อมฉันเลยนะเพคะ?" เฉียนสุ่ยพูดด้วยความสงสัย แล้วจึงเดินไปหยิบกระดาษกับพู่กันมาจดบันทึกสัดส่วนของหยุนชาง

"เสียนฮูหยินอยู่ในวัง นางออกมาซื้อปิ่นด้วยตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว มารดาของเสียนฮูหยินคือภรรยาของหวังฉงเหวินผู้เป็นคหบดีแห่งเมืองจิ่น เสียนฮูหยินมักจะให้มารดาของนางเป็นผู้มาซื้อเครื่องประดับที่หอเฉียนสุ่ยอี้เหรินอยู่บ่อยๆ" หยุนชางยิ้มแล้วเดินไปที่โต๊ะหนังสือ นางหยิบสมุดบัญชีขึ้นมา 1 เล่ม

เฉียนสุ่ยขมวดคิ้ว นางส่ายหน้าและกล่าวว่า "ไม่นะเพคะ หม่อมฉันทราบอยู่ว่าหวังฮูหยินคือมารดาของเสียนฮูหยิน นางเคยมาพูดคุยกับหม่อมฉันด้วย แต่ว่าปิ่นไพลินรูปผีเสื้อนั่น นางไม่ได้เป็นคนซื้อไปแน่นอนเพคะ แล้วก็ไม่ได้ให้คนมาซื้อไปด้วย ร้านของหม่อมฉันจำหน่ายสินค้าราคาสูง ผู้ที่จะจ่ายเงินซื้อจริงๆก็มีจำนวนไม่มาก พวกนางมาซื้ออะไรไปบ้าง หม่อมฉันจำได้เพคะ"

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็นิ่งไปสักพัก แล้วจึงเงยหน้ามามองเฉียนสุ่ย "แต่ว่าเมื่อวานนี้เสียนฮูหยินปักปิ่นที่เหมือนกัน 2 อัน ข้ามองดูก็รู้แล้วว่าเป็นผลงานการออกแบบของร้านเจ้า......"