ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 654

หยุนชางรับคำและคารวะอำลาเซียวหย่วนซาน จากนั้นจึงขึ้นไปบนรถม้า นางเปิดม่านหน้าต่างรถม้าออก แล้วชะโงกหน้าไปดูรถม้าที่อยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นว่าลุงจิ่วได้ขึ้นไปบนรถม้าเรียบร้อยแล้ว หยุนชางจึงสั่งให้สารถีออกเดินทาง

เมื่อกลับมาถึงจวน ลุงจิ่วก็ได้สั่งให้คนนำสัมภาระไปจัดเก็บภายในจวน หยุนชางให้พ่อบ้านเปิดห้องให้พวกเขาได้นำของเข้าไปเก็บ ลุงจิ่วเก็บของไปด้วยและตรวจสอบกระดาษแสดงรายการสิ่งของไปด้วย เขาสั่งการ "อันนี้นำไปไว้ในห้องเก็บของ อันนี้เอาไปไว้ในห้องขององค์หญิงน้อย"

หยุนชางรู้สึกแปลกใจ นางถามขึ้นมาเบาๆว่า "ของพวกนี้คืออะไรหรือ?"

ลุงจิ่วยิ้มและตอบว่า "ของพวกนี้เป็นของที่ฮ่องเต้และจิ่นกุ้ยเฟยทรงเตรียมมาให้องค์หญิงน้อยพ่ะย่ะค่ะ มีขนมที่พระองค์โปรดเสวย มีฉลองพระองค์งามๆ และยังมีเสื้อผ้าเด็ก รองเท้าเด็กที่จิ่นกุ้ยเฟยทรงเตรียมมาให้ลูกในพระครรภ์ของพระองค์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ บางชุดเป็นชุดที่องค์ชายน้อยเฉินซีทรงเคยสวมแล้ว จิ่นกุ้ยเฟยรับสั่งว่า การสวมชุดที่เด็กคนอื่นเคยสวมมาแล้ว จะทำให้เด็กเชื่อฟังดีและเลี้ยงง่ายพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อหยุนชางได้ยินดังนั้นแล้ว นางก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ นางก้มหน้าแล้วพูดเบาๆว่า "ข้าทำให้เสด็จแม่ทรงเป็นกังวลอีกแล้ว"

ลุงจิ่วยิ้ม "จิ่นกุ้ยเฟยทรงดีพระทัยมากหลังจากทรงทราบว่าองค์หญิงน้อยทรงพระครรภ์ ทุกๆวันนางจะเตรียมของเอาไว้ให้เด็กที่อยู่ในพระครรภ์อย่างกระตือรือร้น แต่เนื่องจากไม่ทรงทราบว่าเด็กในพระครรภ์จะเป็นองค์ชายหรือองค์หญิง นางจึงเตรียมมาให้เผื่อทั้งหมดเลยพ่ะย่ะค่ะ เดิมทีคิดว่าจะให้คนส่งมาถวายองค์หญิงน้อย แต่ประจวบเหมาะที่ฮ่องเต้ทรงส่งนายท่านมาถวายพระพรฮ่องเต้แห่งแคว้นเซี่ย จึงได้ให้นายท่านเป็นผู้นำมาเองเลยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางมองไปที่หีบแล้วยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นหัวใจ "อืม ลุงจิ่วนำของไปเก็บในจวนเถอะ ข้าจะไปให้คนเตรียมอาหารที่ท่านตาชอบ" พลันนางก็นึกถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ "จริงสิ ต้องให้คนไปซื้อสุราที่หอหลงเฟิ่งด้วยนี่นา ท่านอ๋องไม่โปรดดื่มสุรา ในจวนก็เลยไม่มีสุราเก็บไว้เลย เช่นนั้นคงต้องไปซื้อมาเตรียมไว้แล้ว"

เมื่อนางพูดจบก็เดินเข้าไปในจวนพร้อมกับฉินยี นางสั่งการบ่าวไพร่ให้เตรียมอาหารรสเลิศ และสั่งคนไปซื้อสุรา

ในขณะที่กำลังจัดเตรียมทุกอย่างอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของพ่อบ้านรายงานมาว่า "พระชายา ฮวากั๋วกงและกั๋วกงฮูหยินมาพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางรู้สึกแปลกใจ ตามหลักแล้ว วันนี้ควรจะเป็นวันรวมญาติของแต่ละจวน ฮวากั๋วกงและกั๋วกงฮูหยินเหตุใดจึงมาที่นี่อย่างกระทันหัน?

หยุนชางรีบเดินไปยังลานรับแขก เมื่อฮวากั๋วกงได้พบกับหยุนชางก็รีบเอ่ยถามว่า "ข้าได้ยินมาว่าเซียวหย่วนซานได้มาที่นี่? แล้วเขาหายไปไหนเสียล่ะ?"

หยุนชางรีบตอบในทันที "ท่านตาเข้าวังไปถวายบังคมฮ่องเต้แล้วค่ะ อีกสักประเดี๋ยวก็คงจะกลับมาแล้ว"

ฮวากั๋วกงขมวดคิ้ว "อืม" เขาตอบกลับด้วยคำพูดที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก

กั๋วกงฮูหยินจึงยิ้มและพูดว่า "อย่าไปใส่ใจเขาเลย เขานับถือเซียวหย่วนซานมาก เซียวหย่วนซานมีฝีมือทั้งในด้านบู๊และด้านบุ๋น เมื่อเขาได้ยินว่าเซียวหย่วนซานมาที่นี่ก็รีบตามมาในทันที ข้าบอกเขาแล้วว่าเซียวหย่วนซานจะต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เสียก่อน เขาก็ไม่ยอมเชื่อ"

หยุนชางเข้าใจแล้วจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย "ในด้านบุ๋น ท่านตามีความสามารถในเรื่องการศึกษาตำรับตำรา และมีความเข้าใจในระบบทหาร แต่ถ้าหากให้ท่านตาวางพู่กันแล้วไปจับดาบ ก็คงทำออกมาได้ไม่ค่อยเต็มที่เท่าใดนัก"

ฮวากั๋วกงสะบัดเสียง "ก็เป็นเพราะว่าเซียวหย่วนซานนั่นแหละ ทำให้ต้องวางพู่กันแล้วไปจับดาบ เมื่อมาถึงฐานทัพแล้ว เขาจะไปเป็นกุนซือบัญชาการรบก็ย่อมได้"

หยุนชางและกั๋วกงฮูหยินมองหน้ากันแล้วจึงยิ้มออกมา

ฮวากั๋วกงขมวดคิ้ว "ไหนๆเซียวหย่วนซานนั่นก็ยังไม่กลับมา เจ้ามาเล่นหมากเป็นเพื่อนข้าสัก 2 กระดานก่อนเถิด"

หยุนชางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางสั่งให้คนไปนำหมากกับกระดานมาให้