ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 662

หยุนชางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นางรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นไปได้มาก หยุนชางรีบคว้ามือของลั่วชิงเหยียนแล้วพูดว่า "การลอบสังหารเมื่อวานมีวี่แววอันใดหรือไม่?"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มอย่างยากจะอธิบาย "ข้าไม่รู้ว่านี่จะนับเป็นวี่แววได้หรือไม่ ฝ่าบาทไม่ได้ให้ข้าเข้าร่วม แต่วันนี้ออกราชโองการมาว่าอ๋องเจ็ดร่างกายไม่สู้ดี ช่วงนี้ให้พักฟื้นอยู่แต่ในจวน ไม่จำเป็นต้องมาร่วมว่าราชการ"

เมื่อหยุนชางได้ยินลั่วชิงเหยียนกล่าวเช่นนั้นก็รู้ได้ว่าคนที่ลอบสังหารเซี่ยหวนอวี่ถูกส่งมาโดยองค์ชายเจ็ด เพียงแต่เขาคงจะไม่ได้คิดจะทำร้ายเซี่ยหวนอวี่จริงๆ เขาย่อมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เมื่อเซี่ยหวนอวี่ออกจากวังย่อมเตรียมการเป็นอย่างดี เขาคงหวังจะได้รับความดีความชอบจากการช่วยเหลือฝ่าบาทเท่านั้น

หยุนชางยิ้มน้อยๆ "ท่านอ๋องเจ็ดขโมยไก่ไม่ได้แล้วยังเสียข้าวสารอีกกำมือ"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้า ดวงตาฉายแววลุ่มลึก "อาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น ข้ากลับชักจะรู้สึกชอบการเป็นศัตรูของเขาแล้วสิ เขามักมอบความปรีดาให้อย่างที่เราคาดไม่ถึงอยู่เสมอ"

หยุนชางกลอกตาและตีแขนของลั่วชิงเหยียนอย่างแรง "ยังจะยินดีอีก น่าจะเป็นเรื่องน่าตกใจเสียมากกว่า ท่านอ๋องเจ็ดผู้นี้แผนการลึกล้ำยิ่งนัก ท่านต้องระวังให้ดี"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ ยิ้มและดึงหยุนชางลุกขึ้นยืน "เอาล่ะ ไม่พูดถึงเขาแล้ว ข้าหิวแล้วกินข้าวกันเถอะ"

หยุนชางตกตะลึงแล้วจึงรีบลุกขึ้น "แย่แล้ว ข้ามัวแต่คิดเพลิน ลืมสั่งให้คนไปเตรียมอาหารเย็น"

ขณะที่นางพูดฉินยีก็แหวกม่านเดินออกมาจากด้านนอก เมื่อเขาเดินเข้ามาก็ยิ้มและพูดว่า "หม่อมฉันได้สั่งให้คนเตรียมอาหารแล้วเพคะ สำรับมื้อเย็นอยู่ที่ห้องโถงและหม่อมฉันก็ให้คนไปเชิญนายท่านมาแล้วด้วย"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นหยุนชางก็หัวเราะออกมา นางหันไปหาลั่วชิงเหยียน "ฉินยีรู้ใจข้านัก"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ และยิ้มกว้าง "ว่ากันว่าหญิงตั้งครรภ์จะมีความจำแย่ลงนั้นเห็นจะจริง หากไม่มีฉินยี พวกเราคงไม่มีข้าวกินแน่"

หยุนชางถลึงตามองลั่วชิงเหยียนแล้วจึงแค่นเสียงเฮอะ "ไปเถอะ รีบไปกินเร็วเข้า อย่าปล่อยให้ท่านตารอนาน"

เมื่อทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้วก็เดินเล่นไปรอบๆ จวนก่อนจะกลับไปที่ห้อง ลั่วชิงเหยียนไปที่ห้องหนังสือ เมื่อหยุนชางหยิบหนังสือขึ้นมา ฉินยีเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มและพูดกับหยุนชางว่า "พระชายา มีข่าวดีเพคะ"

"หือ?" หยุนชางเงยหน้าขึ้น "ข่าวดีอะไรหรือ?"

ฉินยีรีบตอบ "เมื่อครู่มีข่าวมาจากในวังบอกว่าการคัดเลือกนางข้าหลวงเสร็จสิ้นลงแล้วและผู้ที่ฝ่าบาทเลือกก็คือหวังหว่านจือ"

หยุนชางไม่แปลกหูนักกับชื่อนี้ นางหัวเราะและพยักหน้าน้อยๆ "นี่เป็นข่าวดียิ่งนัก หวังหว่านจือได้เป็นนางข้าหลวงข้างกายฝ่าบาทก็หมายความว่าเราสามารถรู้เนื้อหาในฎีกาทุกฉบับที่เหล่าขุนนางถวายให้ฝ่าบาทและราชโองการทุกฉบับของฝ่าบาท เช่นนี้เป็นประโยชน์กับเรานัก"

"ใช่แล้ว หม่อมฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่หวังหว่านจือเพิ่งได้รับเลือก หม่อมฉันใช้รู้สึกว่าเป็นการดีที่สุดที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ เพราะอย่างไรเขาน่าจะถูกหลายฝ่ายจับตาดูอย่างแน่นอนและหากมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเกรงว่าอาจจะถูกพบได้ หม่อมฉันว่าควรรอให้เรื่องสงบลงเสียก่อนแล้วจึงค่อยกระทำการเพคะ" ฉินยีพูดเบาๆ