ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 681

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สักพักก็พยักหน้า "ถ้าชางเจียชิงซูกับท่านอ๋องเจ็ดสมรู้ร่วมคิดจริงๆ ท่านอ๋องเจ็ดคงสงสัยเรื่องที่ท่านอ๋องถูกยาพิษ ดังนั้นชางเจียชิงซูจะแบ่งกองกำลังของเขาเพื่อโจมตีหลิงซีก่อน แล้วให้ท่านอ๋องเจ็ดดูว่าเจ้าจะมีท่าทีอย่างไร แล้วตัดสินใจว่าจะสุดท้ายจะลงมือที่ไหนดี"

ลั่วชิงเหยียนได้ฟังคำพูดของหยุนชาง ก็หัวเราะเบาๆ "พระชายาช่างเป็นสตรีผู้ไม่ยอมเป็นรองบุรุษจริงๆ"

หยุนชางก็หัวเราะตาม หัวเราะไปสักพัก รอยยิ้มของเขาก็จางลง หลังจากนั้นไม่นาน หยุนชางถามอีกครั้งว่า "ท่านอ๋องคิดว่า ถ้าชางเจียชิงซูฉวยโอกาสโจมตีจริงๆ ฝ่าบาทจะส่งใครไป?"

"ใคร?" ลั่วชิงเหยียนหัวเราะ "หากได้รับการยืนยันแล้วว่าข้าถูกพิษจริง เจ้าเจ็ดจะปล่อยโอกาสนี้ได้อย่างไร ถ้าเขาสมรู้ร่วมคิดกับชางเจียชิงซู มันมีแต่ได้ไม่ขาดทุน แน่นอนว่าคงจะทูลขอฝ่าบาทออกศึกเอง"

หยุนชางจ้องมองระหว่างคิ้วของลั่วชิงเหยียน และเกิดความคิด "แต่ถ้าท่านอ๋องเจ็ดนำทัพ ถ้าเขาต้องการ..." หยุนชางหยุดลง แล้วพูดต่อ "เช่นนั้น เกรงว่าจะยากขึ้นกว่านี้มาก ท่านอ๋องเจ็ดเป็นคนช่างสงสัย ในกองทัพต้องเข้มงวดมากแน่ เกรงว่าเราจะเสียเปรียบ"

หยุนชางหยุดครู่หนึ่ง ก่อนพูดว่า "เช่นนั้น ข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท และเสนอตัวเป็นผู้นำกองทัพ?"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินคำพูดของหยุนชางเช่นนี้ ดวงตาของเขามองไปอย่างรวดเร็ว พูดด้วยเสียงต่ำ "เหลวไหล เจ้ากำลังท้องอยู่ ไม่ควรไปไหน อยู่ที่จวนก็เป็นพอ"

"แต่ว่า..." หยุนชางกัดริมฝีปาก แต่ไม่ได้พูดต่อ เพียงยิ้มและกล่าวว่า "ก็ดี ถ้าท่านอ๋องเจ็ดไป การจัดการในเมืองจิ่นนี้จะง่ายกว่ามาก และใช้โอกาสนี้เพื่อยึดเมืองจิ่นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้"

ลั่วชิงเหยียนยิ้ม เปลี่ยนเรื่องสนทนา "ถ้าเสิ่นซู่เฟยและท่านอ๋องเจ็ดร่วมมือกันแล้ว เจ้าตั้งใจจะทำอย่างไร"

หยุนชางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หัวเราะ รอยยิ้มที่มีความประชดเล็กน้อย "ท่านอ๋องเจ็ดคิดว่าเขาสามารถควบคุมเสิ่นซู่เฟยให้อยู่ในมือ เพียงแต่ว่าฉีอ๋องไม่อยู่ใกล้ๆ ท่านอ๋องเจ็ดคงลืมไปว่าเสิ่นซู่เฟยก็มีลูกชายเช่นกัน เป็นไปไม่ได้ที่เสิ่นซู่เฟยจะช่วยท่านอ๋องเจ็ดวางแผนโดยบริสุทธิ์ใจ ข้าเคยพูดไปแล้ว ว่าความอ่อนแอของเสิ่นซู่เฟยนั้นชัดเจนเกินไป อีกไม่นานก็จะถึงวันพระราชพิธีหมื่นพรรษาแล้ว ฝ่าบาททรงออกคำสั่งให้ฉีอ๋องกลับมาที่เมืองจิ่นแล้วหรือไม่เพคะ"

"ตามธรรมเนียมปฏิบัติทั่วไป ก็ต้องกลับมา" ลั่วชิงเหยียนตอบเสียงเบา

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ "ข้ารู้สึกว่า คราวนี้เสิ่นซู่เฟยจะพยายามหาทางให้ฉีอ๋องอยู่ใน เมืองจิ่นอย่างแน่นอน ตอนที่ฉีอ๋องได้รับสถาปนาเป็นอ๋องแล้วออกจากเมืองจิ่นในก่อนหน้านี้ ข้าบอกว่าว่าจะเริ่มลงมือกับคนที่อยู่ข้างกายฉีอ๋อง ใช้โอกาสผูกมัดเสิ่นซู่เฟยในอนาคต ตอนนี้เป็นโอกาสแล้ว…"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ และไม่ถามต่อ เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "องค์หญิงใหญ่และเจ้าเจ็ดจะยุ่งยากเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีหนทาง"

ลั่วชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเหลือบมองหยุนชางที่เหม่อลอย แล้วดึงนาง ให้นางนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดว่า "แม้ว่าองค์หญิงใหญ่ดูเหมือนจะสามารถยืดได้หดได้(เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบได้) เพื่อที่จะปกปิดตัวตนของนาง แต่งเป็นขอทาน แต่ท้ายที่สุด นางก็เป็นองค์หญิงมาทั้งชีวิต และนางเคยชินกับการเป็นผู้สูงศักดิ์ แน่นอนว่าคงจะปรับตัวในชีวิตเยี่ยงนั้นไม่ได้ เจ้าลองคิดดู แม้ว่าจะเป็นแค่เสมียนธรรมดาในที่นา ปิ่นปักผมบนหัวนางที่ดูเรียบง่ายมาก แต่ก็มีราคาแพง เราอาจจะเริ่มจากจุดนี้ก็ได้"

หยุนชางคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับคำพูดของลั่วชิงเหยียน ก็เข้าใจในสิ่งที่เขาหมายถึง จึงรีบตามเฉี่ยนจั๋วเข้ามา "ไปตรวจค้นบ้านพักองค์หญิงใหญ่ที่ปลอมเป็นยายอิงที่หยวนซานจวน คอยสังเกตโดยเฉพาะพวกชุดชั้นใน ถุงเท้า พวกของใช้ส่วนตัวที่ไม่สะดุดตา"

เฉี่ยนจั๋วไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็รีบสังการองครักษ์ลับไป

ลั่วชิงเหยียนจึงพูดต่อว่า "ถ้าเรามีเบาะแสเหล่านี้ เราก็จะมีทิศทาง เริ่มโรยเชือกได้ และรอให้ปลากินเหยื่อ..."