ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 709

"เพคะ" ฉินยีไม่รู้เรื่อง นางจึงหัวเราะตามหยุนชาง "หลังจากที่หน้าท้องเริ่มนูนออกมาแล้วทุกวันก็จะดูใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้พวกเราเตรียมเสื้อผ้าไว้มากมายล้วนเป็นชุดคลุมโปร่งสบาย พระชายาสามารถสวมได้พอดี แต่น่าเสียดายที่ถูกไฟไหม้จนหมด"

"เพียงแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ทำขึ้นใหม่เสียก็สิ้นเรื่อง ตอนนี้เราอยู่ในพระราชวังจะขาดแคลนเสื้อผ้าไปได้อย่างไร" หยุนชาง กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

"เพคะ" ฉินยีคลี่ยิ้ม จากนั้นจึงใช้ตือเหล็งสระผมยาวของหยุนชาง

เพราะอากาศเย็นน้ำจึงเย็นเร็ว ฉินยีกลัวว่าหยุนชางจะเป็นหวัด ดังนั้นจึงรีบอาบน้ำให้นางอย่างรวดเร็วและช่วยประคองหยุนซางออกมาจากอ่าง ฉินยีรีบหยิบชุดสะอาดที่วางไว้ข้างๆ เมื่อหยิบขึ้นมาก็เห็นมีของสีขาวตกลงมาจากเสื้อผ้าชุดนั้น เมื่อทั้งสองไปก็เห็นว่ามันคือแผ่นกระดาษ

หยุนชางและฉินยีมองหน้ากัน ฉินยีหยิบกระดาษขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเปิดดูก่อนที่จะมอบให้หยุนชาง หยุนชางเพียงชำเลืองมองแล้วพยักหน้า "แต่งตัวให้ข้าเถอะ"

ฉินยีตอบรับและพับกระดาษนั้นใส่แขนเสื้อ แล้วรีบสวมเสื้อผ้าให้หยุนชาง

หลังจากที่ทั้งสองคนออกไป ฉินยีก็รีบยกเตาถ่านอีกสองอ่างเข้ามาและคลี่ผ้าเช็ดหน้าเช็ดผมให้นางอย่างระมัดระวัง

ไม่นานไฉ่ยีก็เดินเข้ามาจากด้านนอกและเห็นว่าฉินยีกำลังยุ่งอยู่ นางก็รีบพูดว่า "ลำบากฉินยีกูกูแล้ว ให้ข้าทำเถอะ"

ฉินยีเหลือบมองหยุนชางแล้วจึงยิ้มและลุกขึ้นส่งผ้าให้ไฉ่ยี ไฉ่ยีคุกเข่าลงและเช็ดผมให้หยุนชางเหมือนกับฉินยีในตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นานหยุนชางก็กล่าวขึ้นช้าๆ "เฉี่ยนจั๋วเป็นอย่างไรบ้าง? กรมวังทรมานนางหรือเปล่า?"

ไฉ่ยีรีบตอบ "หม่อมฉันไปถามคนจากกรมวังมาแล้ว พวกเขาไม่ได้ใช้การทรมานเพคะ ได้ยินมาว่าขันทีฉีปฏิบัติต่อแม่นางเฉี่ยนจั๋วอย่างดีเพคะ หลังจากถามคำถามเพียงไม่กี่ข้อก็ขังนางไว้ในห้องขังและยังเป็นห้องขังที่ดีที่สุดอีกด้วย หม่อมฉันกำชับไว้ว่าตกกลางคืนอากาศหนาว ให้พวกเขาเตรียมเตียงนอนและผ้าห่มไว้ด้วย"

หยุนชางเลิกคิ้วและหรี่ตาลงพลางพยักหน้า "เช่นนั้นก็ดี"

ไฉ่ยีเช็ดผมของหยุนชางที่เปียกจนแห้งหมาด หยุนชางยกมือขึ้น "ไม่ต้องแล้วล่ะ ผึ่งเตาเล็กน้อยก็น่าจะแห้งแล้ว"

ไฉ่ยีจึงเก็บผ้าไปแล้วยืนอยู่ข้างๆ แล้วยกกาน้ำชาขึ้นเพื่อเติมชาให้หยุนชาง หยุนชางหยิบหนังสือที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาอ่าน

ฉินยีเหลือบมองหยุนชางเล็กน้อยแล้วจึงมองไฉ่ยีอย่างประเมินพลางหัวเราะขึ้นเบาๆ "แม่นางไฉ่ยีดูแล้วยังอายุไม่มากนักแต่กลับได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท คิดแล้วต้องเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก"

ไฉ่ยีไม่คาดคิดว่าฉินยีจะเอ่ยเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าหยุนชางจึงมองหยุนชางด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นว่าหยุนชางไม่ได้เงยหน้าขึ้นจึงคิดว่าในยามที่อยู่ในจวนรุ่ยอ๋องพวกนางนายบ่าวคงจะทำเช่นนี้เป็นปกติ แต่อย่างไรนางก็ถูกอบรมฝึกสอนโดยกฎระเบียบในพระราชวังจึงได้ลดเสียงลงแล้วเอ่ยว่า "ฉินยีกูกูล้อข้าเล่นหรือ ข้าอายุยี่สิบหกปีแล้ว"

"ยี่สิบหกหรือ?" ฉินยีดูคล้ายประหลาดใจเล็กน้อย "ข้ามองไม่ออกเลย ข้านึกว่าเจ้าอายุเพียงแค่สิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้น เพียงแต่โดยปกติแล้วเมื่ออายุครบยี่สิบห้าก็จะถูกปล่อยตัวออกจากวังไปไม่ใช่หรือ..."

ไฉ่ยีก้มศีรษะลงอย่างเงียบๆ แล้วยิ้มบางๆ "หลังจากข้าเข้าวังมา ที่บ้านก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว ข้าออกจากวังไปก็ไม่มีประโยชน์จึงอยู่ในวังไปเสียเลย"