ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 710

หยุนชางมองออกไปนอกตำหนัก ท้องฟ้าหลังฝนเป็นสีครามสดใส หลังจากเงียบไปนาน หยุนชางก็เอ่ยถามอย่างแผ่วเบา "มีคนเห็นว่าเฉี่ยนจั๋วเปิดประตูและฆ่าผู้คุมห้องขังเพื่อหนีกับตาหรือไม่?"

ฉีรุ่ยไห่ตกตะลึงและส่ายหัว "ไม่พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางถอนสายตากลับมา "ดังนั้นที่ขันทีฉีกล่าวกับข้าล้วนเป็นเพียงการคาดเดาสุ่มสี่สุ่มห้าเท่านั้นหรือ? เหตุใดจึงไม่คาดเดาไปว่าคนร้ายที่สังหารหลิวเกิงยีฆ่าผู้คุมห้องขังและจับเฉี่ยนจั๋วออกจากคุกเพื่อสร้างสถานการณ์ว่าเฉี่ยนจั๋วกลัวความผิดจึงได้หนีเอาตัวรอดไปเล่า?"

ฉีรุ่ยไห่ตกตะลึงและไม่อาจหาคำพูดมาหักล้างหยุนชางได้จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำหน้าบูดบึ้ง

หยุนชางเหลือบมองฉีรุ่ยไห่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน "ไม่สู้ขันทีฉีพาข้าไปดูที่คุกเสียหน่อยเพื่อดูว่ามีเบาะแสใดหลงเหลืออยู่บ้าง"

ฉีรุ่ยไห่ลังเลเล็กน้อย หยุนชางจึงทำหน้าบึ้ง "อ้อ ข้าลืมไปว่าเรื่องของหลิวเกิงยี ข้าก็น่าสงสัยเช่นกัน ขันทีฉีจึงให้ข้าไปไม่ได้ เช่นนั้นข้าไปขอร้องฝ่าบาทแล้วค่อยไปดีไหม?"

ฉีรุ่ยไห่ลนลานส่ายหัวและพูดว่า "ไม่ต้องพ่ะย่ะค่ะไม่ต้อง หากพระชายาต้องการดูก็ไปดูได้ทุกเมื่อ เพียงแต่หม่อมฉันเห็นว่าท่านกำลังตั้งครรภ์ไปที่นั่นเกรงว่าจะไม่เหมาะนัก"

หยุนชางไม่สนใจเขาและเดินออกไป

สถานที่ตั้งของกรมวังอยู่ที่ทางทิศตะวันตกของเขตพระราชฐานชั้นใน ฉีรุ่ยไห่นำหยุนชางตรงเข้าไปผ่านโถงชั้นนอก ผ่านลาน และผ่านห้องไปอีกสองสามห้องที่มีบันไดที่นำไปยังชั้นล่างซึ่งน่าจะเป็นห้องใต้ดิน

"ด้านนอกเห็นมีรอยเท้าหรือไม่?" หยุนชางถามเบาๆ

ฉีรุ่ยไห่ส่ายหัวและถอนหายใจเบาๆ "เมื่อคืนฝนตกทั้งคืน ทุกอย่างถูกชะล้างไปจนสิ้น จะมีรอยเท้าที่ไหนเหลือเล่าพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ และก้าวลงบันไดไป คบเพลิงสว่างไสว นางเห็นข้างในดูเหมือนห้องสอบปากคำ รอบด้วยมีเครื่องมือทรมานต่างๆ และยังมีโต๊ะและเก้าอี้สองตัว

เมื่อฉีรุ่ยไห่เห็นหยุนชางมองดูเครื่องมือทรมานเหล่านั้น เขาก็รีบพูดขึ้นว่า "หม่อมฉันไม่เคยทรมานแม่นางเฉี่ยนจั๋วแม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้าโดยไม่เอ่ยอะไร

ฉีรุ่ยไห่จึงพาหยุนชางเดินเข้าไปข้างใน สองด้านเป็นห้องขัง แต่ห้องเหล่านั้นล้วนว่างเปล่า ยังมีซากศพอยู่อีกสองสามศพอยู่บนทางเดินซึ่งพวกเขาน่าจะทำการคงสภาพสถานที่เกิดเหหตุไว้จึงไม่ได้ทำความสะอาด

หยุนชางนั่งยองลงเพื่อตรวจดูอย่างละเอียด มีผู้เสียชีวิตทั้งหมดสี่รายล้วนถูกของมีคมสังหาร บาดแผลของสองคนอยู่ที่ด้านหน้า อีกสองคนอยู่ที่ด้านหลัง ฟันครั้งเดียวถึงชีวิต

หยุนชางยืนขึ้นอย่างเงียบๆ และตามฉีรุ่ยไห่ไปหยุดอยู่ที่ห้องขังหนึ่ง "นี่คือห้องขังของแม่นางเฉี่ยนจั๋วพ่ะย่ะค่ะ"

ห้องนี้สะอาดกว่ามากและพื้นก็แห้งสนิท บนพื้นยังมีฟางแห้งและผ้าห่มวางอยู่ หยุนชางเห็นว่าฟางที่แต่เดิมกระจุกอยู่ที่มุมหนึ่งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

กุญแจถูกฟันออกอย่างไม่ต้องสงสัย อีกทั้งหน้าตัดยังเรียบร้อย

หยุนชางกวาดตามองสุ่มๆ แล้วจึงพูดว่า "เอาล่ะ ข้าดูเสร็จแล้ว จะกลับตำหนักเฉาเซี่ยก่อนล่ะ"

ฉีรุ่ยไห่ตกตะลึงและมองหยุนชางด้วยความประหลาดใจ "พระชายาพบเบาะแสอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ เมื่อเห็นว่าฉีรุ่ยไห่จ้องมองมาที่นางก็พูดว่า "แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ต้องการบอกเจ้าว่าข้าพบอะไร เจ้าสืบสวนก่อนเถอะแล้วค่อยนำผลมาบอกข้า"

ฉีรุ่ยไห่ยิ่งตะลึงงันยืนนิ่งมองดูหยุนชางเดินออกจากห้องขังไป จากนั้นจึงได้สติขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายแล้วเขาจึงรีบปกปิดประกายนั้น เขาขมวดคิ้วมองศพสี่ศพบนพื้น "นำออกไปไว้ที่ห้องเก็บศพ"