ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 720

หยุนชางยิ้มเย็นและมองไปที่เซี่ยหวนอวี่ "เสิ่นซู่เฟยทำผิดมหันต์ แต่ฝ่าบาทก็เพียงขับนางเข้าสู่ตำหนักเย็น ทั้งยังมีองครักษ์คุ้มครองอย่างหนาแน่น นี่ไม่ใช่การลำเอียงหรือ? เสิ่นซู่เฟยและเสียนฮูหยินลอบติดต่อกับท่านอ๋องเจ็ด อีกทั้งตำหนักอู๋เหยียนยังมีเรื่องปิดบัง คืนนี้ทั้งเสิ่นซู่เฟยและเสียนฮูหยินต่างก็ไม่อยู่ในตำหนัก แต่หลังจากที่ฝ่าบาทได้ยินว่ามีมือสังหารเข้าไปในตำหนักอู๋เหยียนแล้วกลับห้ามไม่ให้หม่อมฉันเข้าไปตรวจค้น ก็หมายความว่าฝ่าบาทรู้อยู่แล้วใช่ไหมเพคะ? ทรงรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังผ่อนปรน นี่ไม่ใช่ความลำเอียงหรอกหรือ?"

หยุนชางเห็นว่าปากของเซี่ยหวนอวี่ยังคงมีรอยยิ้มและฟังนางพูดอย่างตั้งใจ ในใจนางก็ยิ่งมีเพลิงโทสะโหมกระหน่ำ นางกล่าวต่อว่า "ส่วนท่านอ๋องเจ็ด เขาสมรู้ร่วมคิดกับชางเจียชิงซู หลี่จิ้งหยียนเพื่อหลอกใช้องค์หญิงหัวจิ้งให้สังหารองค์รัชทายาท ฝ่าบาทไม่รู้หรือ? เขาแกล้งป่วยและสบคบคิดกับขุนนางในราชสำนัก ฝ่าบาทไม่รู้หรือ? เขาลอบสังหารรุ่ยอ๋อง ฝ่าบาทไม่รู้หรือ? ตอนนี้ยังร่วมมือกับชางเจียชิงซูโจมตีแผ่นดินแคว้นเซี่ย ฝ่าบาทไม่รู้หรือ? หม่อมฉันไม่เชื่อว่าเรื่องที่หม่อมฉันรู้ฝ่าบาทจะไม่รู้ ในเมื่อทรงรู้เรื่องราวทั้งหมด เหตุใดจึงยอมโอนอ่อนผ่อนตาม หรือว่านี่ไม่ใช่ความลำเอียงหรือ?"

เมื่อหยุนชางพูดจบแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ในตำหนักเงียบสงัดจนน่ากลัว หลิวเหวินอันก้มศีรษะลง ฉินยีมีสีหน้าตกตะลึง แต่เซี่ยหวนอวี่กลับมองหยุนชางอย่างเฉยเมย แววตาของเขาเปลี่ยนแปลงไปมา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"หนิงหยุนชาง เจ้ารู้หรือไหมว่าเพียงแค่คำพูดของเจ้า เจิ้นก็สามารถสั่งประหารเจ้าได้แล้ว" น้ำเสียงของเซี่ยหวนอวี่สงบราบเรียบ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยุนชาง

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะขึ้น รอยยิ้มของนางแฝงแววท้าทายแต่กลับผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง "ตั้งแต่ที่หม่อมฉันมาอยู่ที่แคว้นเซี่ยก็ไม่เคยได้พูดจาอาจหาญเช่นนี้อีก ช่างสาแก่ใจยิ่งนัก แต่ว่าฝ่าบาทจะสั่งประหารหม่อมฉันได้อย่างไรล่ะเพคะ? ตอนนี้กองทัพของแคว้นเย้หลางอยู่ที่เมืองหลิงซี ซูหรูไห่เป็นเพียงคนที่รบเป็นแต่บนกระดาษ ท่านอ๋องเจ็ดเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับแคว้นเย้หลาง ฝ่าบาทลากท่านอ๋อง หลิ่วหยินเฟิงหรือแม้กระทั่งฮวากั๋วกงเข้ามาเกี่ยวพันกันอย่างลับๆ ไม่ใช่ว่าต้องการจะจัดการกับแคว้นเย้หลางหรอกหรือ? หากเกิดอะไรขึ้นกับหม่อมฉัน ท่านอ๋องต้องโมโหมากแน่ แคว้นเซี่ยก็จะตกอยู่ในอันตราย"

เซี่ยหวนอวี่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเสียงดัง ผ่านไปครู่ใหญ่จึงได้กล่าวว่า "เชื่อหรือไม่แม้เจิ้นจะฆ่าเจ้าที่นี่เดี๋ยวนี้ก็จะไม่มีข่าวใดๆ เล็ดลอดออกไปจากตำหนักไท่จี๋"

เซี่ยหวนอวี่ยิ้ม หยุนชางก็ยิ้มเช่นกัน รอยยิ้มของนางเปี่ยมแววมั่นใจ "ฝ่าบาทจะเดิมพันกับหม่อมฉันหรือไม่ หากเช้าตรู่วันพรุ่งนี้หม่อมฉันไม่ได้ออกจากตำหนักไท่จี๋ ก่อนพลบค่ำวันพรุ่งนี้ ข่าวที่หม่อมฉันถูกฝ่าบาทลอบสังหารจะถูกแพร่ลือไปทั่วเมืองจิ่นและอีกสิบเมืองรอบๆ ภายในห้าวันจะลือไปทั่วแคว้นเซี่ยและไปถึงหูของท่านอ๋องอย่างราบรื่น ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม"

หยุนชางคิดว่าในชีวิตของเซี่ยหวนอวี่คงไม่เคยถูกข่มขู่เช่นนี้มาก่อน ในใจนางมีความสุขยิ่งนัก ไม่นานหยุนชางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเซี่ยหวนอวี่ มือของเขาเคาะโต๊ะเบาๆ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยขึ้นเบาๆ "หนิงหยุนชาง เจิ้นประเมินเจ้าต่ำเกินไปและประเมินความสำคัญของเจ้าในใจของรุ่ยอ๋องต่ำเกินไป ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะค้นพบความจริงได้รวดเร็วเช่นนี้และกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าเจิ้น ก่อนที่เจิ้นจะทำสิ่งเหล่านี้ก็คิดไม่ถึงว่ารุ่ยอ๋องจะไม่ยอมทำตามคำสั่งเจิ้น เขาต้องเห็นเจ้าออกจากวังก่อนจึงจะยอมไปที่ชางหนาน"

หัวใจของหยุนชางสั่นไหวในทันใด นางเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหวนอวี่อย่างงุนงง เมื่อครู่เขาว่าอะไรนะ? เขาบอกว่ารุ่ยอ๋องไม่ฟังคำสั่ง ต้องเห็นนางออกจากวังจึงจะยอมไปที่ชางหนาน

เช่นนี้แปลว่าลั่วชิงเหยียนยังอยู่ในเมืองจิ่น?

ในขณะที่หยุนชางยังไม่ได้สติก็ได้ยินเซี่ยหวนอวี่พูดต่อว่า "เจิ้นยอมรับว่าเจ้าฉลาดมากและเก่งกาจในการวิเคราะห์ แม้หลายเรื่องเจิ้นจะตั้งกำแพงกั้นไว้มากมาย เจ้าก็ยังสืบสาวราวเรื่องจนทะลุปรุโปร่ง แต่ทว่าเจ้าเคยคิดไหมว่าหลายๆ อย่างอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าเห็น? แม้ว่าเจ้าจะอาศัยอยู่ในวังมาตั้งแต่เด็ก แต่อย่างไรเจ้าก็เป็นเพียงสตรีนางหนึ่ง เจ้าไม่มีวันเข้าใจเรื่องการชิงบัลลังก์ของบุรุษ"