ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 736

ฮองเฮาหมุนตัวเดินออกจากตำหนักไป เซียงเฟยสีหน้าซีดขาว บนหน้าผากมีเหงื่อผุดพราว คิ้วเรียวของนางขมวดมุ่นราวกับกำลังเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

"ยังมัวตะลึงกันอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปเรียกหมอหลวงมาอีก?" ฮองเฮาสั่งเสียงเฉียบขาด น้ำเสียงของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เมื่อนางกำนัลที่มัวแต่เหม่ออยู่นั้นได้ยินเข้าจึงรีบวิ่งออกจากตำหนักไป ฮองเฮาจึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วจึงเอ่ยกับเฉี่ยนซินที่ประคองร่างกายของเซียงเฟยไว้ว่า "พาเซียงเฟยเข้าตำหนักไปก่อนเถอะ"

สีหน้าของเฉี่ยนซินมีแววร้อนรน นางรีบพยักหน้าและย้ายร่างของหนิงเชียนเข้าตำหนักไป มามาคนสนิทของฮองเฮาจัดเตรียมปูผ้าห่มบนเบาะไว้ให้แล้ว เฉี่ยนซินจึงรีบวางร่างของหนิงเชียนลงไป

ฮองเฮามองหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของหนิงเชียนแล้วจึงทำเสียงขึ้นจมูก "ตั้งครรภ์แล้วยังไม่รักษาร่างกายให้ดี จะวิ่งวุ่นไปทั่วทำไมกัน?" แต่ในใจนางกลับสับสน

หมอหลวงยังคงมาไม่ถึง คนในตำหนักรออยู่นาน ฮองเฮาทนไม่ไหวแล้วจึงได้ลุกขึ้นยืน "สำนักหมอหลวงห่างจากตำหนักเว่ยยางเพียงสิบห้านาที นี่มันจะครึ่งชั่วยามอยู่แล้ว ทำไมหมอหลวงยังไม่มาอีก? มามา เจ้าไปดูซิว่านี่มันเรื่องอะไรกัน"

มามาผู้นั้นรีบรับคำและออกจากตำหนักไป

ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็กลับมาแต่ด้านหลังกลับไม่มีหมอหลวงตามมาด้วย "เหนียงเหนียง หมอหลวงบอกว่าฝ่าบาทมีรับสั่งว่าเรื่องของเซียงเฟยต้องรายงานทันที จึงได้ไปที่ตำหนักไท่จี๋"

"ตอนนี้ฝ่าบาทออกว่าราชการอยู่ไม่ใช่หรือ? ไปตอนนี้ไม่มีทางได้พบฝ่าบาทหรอก! เหล่าตาแก่ในสำนักหมอหลวงเหล่านั้นไม่รู้จักแยกแยะความสำคัญเอาเสียเลย!" ฮองเฮาเดือดดาลเป็นอย่างมาก ขณะที่กำลังพูดก็ได้ยินเสียงมาจากนอกตำหนัก "ฝ่าบาทเสด็จ"

ฮองเฮาสีหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาฉายแววไม่อยากเชื่อ นางหันไปที่ประตูอย่างตะลึงงัน มือที่กำผ้าเช็ดหน้าสั่นเล็กน้อย แล้วจึงเหลือบมองหน้าซีดขาวของเซียงเฟยที่กำลังนอนอยู่ก็ให้รู้สึกหนักอึ้ง ฝ่าบาทใส่ใจผู้หญิงคนนี้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ฮองเฮารู้สึกฝืดเฝื่อนในลำคอ ครู่หนึ่งนางจึงกลืนน้ำลาย เสียงฝีเท้าแว่วมาจากด้านนอกตำหนัก ฮองเฮากัดฟันพร้อมหมุนตัวกลับไป

มู่ลี่ลูกปัดถูกแหวกออกอย่างแรง เซี่ยหวนอวี่รีบร้อนเดินเข้ามา ฮองเฮาย่อกายทำความเคารพแต่เห็นว่าเซี่ยหวนอวี่ไม่ได้มองนางแม้เพียงนิด เมื่อเข้ามาแล้วเขาก็ตรงเข้าไปยังเบาะนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่สตรีบนเบาะ

ฮองเฮายังไม่ทันตั้งสติได้ก็เห็นว่าเซี่ยหวนอวี่โน้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นไปที่เตียง

ฮองเฮาพลันกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นทันที นางรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกบีบคออย่างแรง นั่นเป็นเตียงของนาง เป็นเตียงสลักลายหงส์ของฮองเฮา แต่ตอนนี้กลับมาสตรีอื่นนอนอยู่ และยังเป็นสามีของนางที่เป็นคนอุ้มไป

"หมอหลวง!" เสียงของเซี่ยหวนอวี่เย็นเยียบจนขีดสุด

หมอหลวงที่ตามเซี่ยหวนอวี่มารับขานรับแล้วพุ่งเข้าไปยังเตียง วางผ้าเช็ดหน้าลงบนมือของหนิงเชียนแล้วจึงตรวจชีพจรอย่างละเอียด

ผ่านไปครู่หนึ่ง หมอหลวงจึงรีบคุกเข่าลง "กราบทูลฝ่าบาท เซียงเฟยเหนียงเหนียง ครรภ์ของนางมีปัญหา ตอนนี้ทารกในครรภ์อันตรายยิ่งนัก เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

"รักษาไว้ให้ได้! มิฉะนั้นก็เอาหัวของเจ้ามาพบข้า" เซี่ยหวนอวี่กล่าวอย่างเลือดเย็น

หมอหลวงโขกศีรษะด้วยเนื้อตัวสั่นเทิ้ม "พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันรับพระบัญชา"

หมอหลวงตรวจชีพจรของเซียงเฟยอย่างละเอียดอีกครั้ง เซี่ยหวนอวี่จึงได้หันกลับไป สายตาของเขาทอดลงมองฮองเฮาที่อยู่ข้างๆ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย นัยน์ตามีเพลิงโทสะที่ไม่อาจควบคุม "ฮองเฮา เจ้าออกไปอธิบายกับเจิ้นเดี๋ยวนี้ เหตุใดเซียงเฟยจึงได้เป็นลมหมดสติไปในตำหนักของเจ้า ทุกคนออกไปให้หมด หลิวเหวินอัน เหลือนางกำนัลรับใช้ในตำหนักสองคนก็พอ" ว่าแล้วก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกจากตำหนักชั้นในไป

ฮองเฮาจึงได้พบว่าเดิมทีเซี่ยหวนอวี่ที่มีแต่ขันทีคอยติดตามกลับมีนางกำนัลตามมาอีกสองคน

เฉี่ยนซินรีบคุกเข่าลง "ฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นผู้ดูแลเซียงเฟยมาตลอด ฝ่าบาทโปรดให้หม่อมฉันคอยอยู่รับใช้ด้วยเถอะเพคะ"

ทว่าเซี่ยหวนอวี่ไม่มีความอดทนฟังนางพูด เพียงสั่งเสียงเย็น "ออกไป"