ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 777

เฉี่ยนหลิ่วพูดพลางระเบิดร้องไห้ออกมา นางสะอึกสะอื้นพูด "แม้ว่าบิดาของหม่อมฉันจะไม่ค่อยดีต่อหม่อมฉันนัก แต่อย่างไรก็เป็นครอบครัวของหม่อมฉัน แล้วยังมีท่านแม่ของหม่อมฉันอีก นางรักและเอ็นดูหม่อมฉันมาโดยตลอด..."

เจ้าเมืองชางหนาน? หยุนชางตกตะลึง ก่อนหน้านี้ที่นางไปถึงที่เมืองชางหนานก็เห็นว่าลั่วชิงเหยียนพักอยู่ที่จวนเจ้าเมือง อีกทั้งในจวนนั้นยังไม่มีคนอื่นอีก จึงได้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยว่าเหตุใดเจ้าเมืองชางหนานจึงไม่ได้พักอยู่ที่นี่

ต่อมาก็รู้ว่าเจ้าเมืองชางหนานถูกลั่วชิงเหยียนประหารบนหลังม้า

ตอนนั้นนางรู้สึกว่าลั่วชิงเหยียนไม่เคยฆ่าคนบริสุทธิ์ เมื่อฆ่าคนผู้นั้นแล้วย่อมต้องแปลว่าคนผู้นั้นมีความผิดหรือว่ามีประโยชน์ต่อเขาเช่นเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู...

นางจึงไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงต่อ ไม่ว่าอย่างไร นางก็นึกไม่ถึงว่าชาติกำเนิดของเฉี่ยนหลิ่วจะเกี่ยวข้องกับเจ้าเมืองชางหนานและคิดไม่ถึงว่านางจะเป็นถึงบุตรีของเจ้าเมืองชางหนาน

หยุนชางขมวดคิ้วมองเฉี่ยนหลิ่ว เช่นนี้ทุกเรื่องก็มีคำอธิบายแล้ว

หยุนชางรู้สึกมาตลอดว่าเฉี่ยนหลิ่วไม่ได้ทรยศนางมาตั้งแต่แรก ตอนที่นางเพิ่งมาอยู่ข้างกายหยุนชาง เฉี่ยนหลิ่วจงรักภักดีต่อนางมาก แม้แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะหยุนชางก็ไม่แม้แต่จะปริปากบ่น

หากหยุนชางเคยได้ยินว่าเฉี่ยนหลิ่วเป็นคนของซูฉี ก่อนที่จะได้รับความไว้วางใจจากนางก็สามารถลงมือสังหารนางได้ เฉี่ยนหลิ่วอยู่ข้างกายนางมานานเช่นนี้ หยุนชางไม่เคยสงสัยนางเลย หากเฉี่ยนหลิ่วจะสังหารนางจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

แต่เฉี่ยนหลิ่วก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น อีกทั้งตอนที่นางปลอมตัวเป็นหยุนชาง วิธีที่นางเผยพิรุธออกมานั้นทำให้คนอื่นสงสัยได้อย่างง่ายดาย หากนางและซูฉีแอบลอบติดต่อกันจริงก็สามารถเลือกใช้วิธีอื่นที่จะไม่ทำให้คนสงสัยส่งข่าวออกไป นั่นอธิบายได้อย่างหนึ่งว่าเฉี่ยนหลิ่วกับซูฉีไม่คุ้นเคยกัน

เหตุใดจู่ๆ เฉี่ยนหลิ่วจึงติดต่อกับซูฉี?

ปัญหานี้รบกวนหยุนชางอยู่นาน สุดท้ายนางก็ได้คำตอบ

"เฉี่ยนหลิ่ว เจ้าติดตามข้ามานานเช่นนี้แล้วรู้หรือไม่ว่าข้าเกลียดอะไรที่สุด?" หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองเฉี่ยนหลิ่วและถามนางด้วยน้ำเสียงสงบราบเรียบ

เฉี่ยนหลิ่วไม่ได้ตอบ หยุนชางก็ไม่ได้หวังว่านางจะตอบจึงกล่าวต่อ "ทรยศ สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือการทรยศ เจ้าอยู่ที่จวนรุ่ยอ๋องมานานขนาดนี้ยังไม่เข้าใจนิสัยของท่านอ๋องอีกหรือ หากไม่ใช่ว่าบิดาของเจ้าทำผิดอะไร ท่านอ๋องย่อมไม่สังหารผู้บริสุทธิ์เด็ดขาด นอกจากพ่อของเจ้าแล้วยังมีญาติคนอื่นๆ ของเจ้าอีก ก็เป็นเพียงทหารหรือข้ารับใช้ หากเจ้าบอกความจริงกับข้า ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีหนทางที่จะพลิกสถานการณ์ได้บ้าง แต่ว่าเจ้ากลับปิดหนทางนั้นด้วยตนเอง"

เฉี่ยนหลิ่วยิ่งหน้าซีดลงไปอีก ครู่ใหญ่จึงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น "เพคะ หม่อมฉันยอมรับโทษ เพียงแต่ขอร้องให้พระชายาขอร้องต่อท่านอ๋อง ให้เขาปล่อยญาติคนอื่นๆ ของข้าไป..."

หยุนชางนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่จึงจะเอ่ยว่า "เรื่องนี้ข้ามีความคิดอยู่ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะยังไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้ เมื่อรอท่านอ๋องกลับมาแล้ว ข้าจะถามเขาให้รู้เรื่องเพื่อทวงความยุติธรรมให้เจ้า"

เฉี่ยนหลิ่วจึงได้โล่งอก นางรีบคำนับหยุนชาง "ขอบพระทัยพระชายาเพคะ"

"ทหาร พาเฉี่ยนหลิ่วออกไปเถอะ" หยุนชางกล่าวเรียบๆ

สายลับพยักหน้าแล้วจึงนำตัวเฉี่ยนหลิ่วออกไป

เมื่อสายลับนำตัวเฉี่ยนหลิ่วจากไปแล้ว ในห้องก็ตกลงสู่ความเงียบ ครู่หนึ่งฉินยีจึงกล่าวว่า "พระชายากำลังตั้งครรภ์ อย่าได้หักโหมเกินไปเลยเพคะ นอนพักก่อนเถิด ทุกอย่างค่อยรอท่านอ๋องกลับมาในวันพรุ่งนี้แล้วค่อยว่ากันเถอะเพคะ..."

หยุนชางพยักหน้าแล้วจึงเหลือบมองเฉี่ยนจั๋วที่สีหน้าซีดขาวและเอ่ยเบาๆ "เมื่อครู่เจ้าเงียบมาตลอด มีอะไรอยากพูดหรือไม่?"