ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 778

หยุนชางจึงกล่าวต่อว่า "เป็นเพราะเรื่องนี้เฉี่ยนหลิ่วจึงได้นำเรื่องที่ข้าไปคังหยางไปบอกซูฉี เมื่อคืนนี้ยังคิดจะนำเรื่องของจ้าวฮูหยินคือฮวาฮองเฮาไปบอกซูฉีด้วย แต่ถูกข้าสกัดไว้แล้ว ดังนั้นข้าจึงอยากถามว่าโจวจิ้นจงทำผิดอะไร?"

ลั่วชิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย แต่ในแววตากลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "ชางเอ๋อร์คิดว่าบนสนามรบนั้น แม่ทัพที่กลัวที่จะพบที่สุดเป็นอย่างไร?"

หยุนชางไม่รู้ว่าเหตุใดลั่วชิงเหยียนจึงได้ถามเช่นนี้ นางไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบเบาๆ ว่า "แม่ทัพที่กลัวจะเจอที่สุด หนึ่งที่ผู้ทรยศประเทศชาติ สองผู้ที่หยิ่งทระนงเกินไป กระทำการสุ่มสี่สุ่มห้าตามอำเภอใจ"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินคำตอบของหยุนชางก็ส่ายหน้า "แม่ทัพที่กลัวที่จะเจอที่สุดก็คือผู้ที่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ที่เจ้าพูดมาว่าทรยศชาติและเย่อหยิ่งนั้นเป็นเพียงการแสดงออกอย่างเป็นรูปธรรมสองแบบเท่านั้น"

"ในการรบครั้งหนึ่ง ผู้ที่พุ่งเข้าไปสังหารศัตรูเพื่อประเทศก็มักจะเป็นทหารธรรมดา แม่ทัพมักจะหลบอยู่ด้านหลังทหารเหล่านี้ มีคำกล่าวที่ว่าวางกลยุทธ์หรือยอดแม่ทัพหยัดยืนบนหมื่นกระดูก แต่แม่ทัพผู้นั้นกลับลืมไปแล้วว่าทหารก็เป็นคนมีบิดามารดา หากโชคร้ายตายบนสนามรบก็มีโศกเศร้าเสียใจกับการจากไป"

เส้นเลือดบนหน้าผากของลั่วชิงเหยียนปูดโปน เขาแค่นหัวเราะเย้ยหยันและเอ่ยว่า "ทัพใหญ่ของแคว้นเย้หลางอยู่ที่ด้านนอกเมือง ตอนที่ข้าเข้าเมือง โจวจิ้นจงผู้นั้นจัดงานเลี้ยงรับรองต้อนรับข้า เพื่อแสดงกายกรรมให้ข้าดู ให้คนไปจับสิงโตป่ามาและนำผู้กล้าใส่กรงขังไว้ ให้พวกเขาเหล่านั้นและสิงโตต่อสู้กันเพื่อเอาชีวิตรอด ตอนที่ข้าลาดตระเวนอยู่นั้นก็พบโจวจิ้นจงดื่มสุราเล่นการพนันอยู่ในค่ายทหารและยังมาหญิงงามมากมายให้เหล่าแม่ทัพเหล่านั้นเสพความบันเทิงอย่างกำเริบเสิบสาน เหล่าสตรีเหล่านั้นก็ไม่มีใครรอด ข้าถามเขาว่าหากแคว้นเย้หลางเข้าโจมตีตอนนี้เขาจะทำอย่างไร? โจวจิ้นจงก็บอกว่าจะกลัวอะไร ยังมาทหารอีกมากมายมิใช่หรือ หากพวกนั้นยังไม่ตายจะมาถึงทีของเขาได้อย่างไร? และยังเชิญชวนให้ข้าเข้าไปร่วมวง..."

หยุนชางตะลึงไป นางรู้เพียงว่าที่ลั่วชิงเหยียนสังหารโจวจิ้นจงไปนั้นเขาอธิบายเพียงว่าโจวจิ้นจงเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าโจวจิ้นจงผู้นั้นจะเป็นคนสำมะเลเทเมาได้ถึงเพียงนี้... ไม่ต้องพูดถึงผู้ที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในค่ายทหารและมีความสัมพันธ์อันดีกับเหล่าทหารเช่นลั่วชิงเหยียน เกรงว่าแม้แต่นางเป็นผู้ไปพบเห็นก็ย่อมต้องบันดาลโทสะแน่"

หยุนชางเงียบไปอยู่นานแล้วจึงหันไปหาเฉี่ยนจั๋ว "นำเรื่องที่ท่านอ๋องกล่าวไปบอกเฉี่ยนหลิ่ว อย่าให้ขาดตกไปแม้แต่คำเดียว"

เฉี่ยนจั๋วรับคำเบาๆ

หยุนชางจึงหันไปพูดว่า "แต่โทษของเขาไม่ควรไปถึงครอบครัวของเขา แม้โจวจิ้นจงจะมีโทษหนักแต่คนที่จวนของเขาก็ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย ท่านอ๋องปล่อยครอบครัวของเขาไปเถอะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นานจึงพยักหน้าเบาๆ "ทำตามเจ้าว่าก็แล้วกัน"

หยุนชางเงยหน้าส่งสัญญาณให้เฉี่ยนจั๋ว เฉี่ยนจั๋วจึงรีบออกไป

หยุนชางจึงยิ้มและให้ฉินยีจัดเตรียมเครื่องเสวยมื้อกลางวัน

อาหารยังไม่ทันเตรียมเสร็จ หยุนชางก็เห็นทหารรีบร้อยสิ่งเข้ามาคุกเข่าลงหน้าลั่วชิงเหยียน "ท่านอ๋อง เกิดในเมืองหลิงซีก่อจลาจลและจับตัวท่านอ๋องเจ็ดไว้พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้แม่ทัพซูหรูไห่นำทัพออกไปรบกับแคว้นเย้หลางแล้ว"

ทหารก่อจลาจล? แล้วยังจับตัวอ่านอ๋องเจ็ดไว้อีกงั้นหรือ? อีกทั้งซูหรูไห่ยังนำทัพบุกแคว้นเย้หลาง?

ดวงตาหยุนชางฉายแววตกใจ นางคิดว่าโลกนี้ช่างน่าพิศวงนัก

"ซูหรูไห่กับท่านอ๋องเจ็ดแตกหักกันหรือ? อีกทั้งซูหรูไห่เป็นผู้ชนะหรือ? จับตัวท่านอ๋องเจ็ดไว้งั้นหรือ?" หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงเหยียน "นี่มันเรื่องอะไรกัน?"