ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 780

หยุนชางเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ แต่ตกดึกกลับได้ยินเสียงพูดคุยแว่วมาจากในห้อง หยุนชางขมวดคิ้วแล้วพลิกตัว ไม่นานก็รู้สึกได้ว่ามีคนนั่งลงที่ข้างเตียง

หยุนชางพลันตกใจ สัญญาณเตือนในสมองของนางดังขึ้นและลืมตาขึ้นมาทัน นางเห็นเงาดำนั่งอยู่ที่ข้างเตียง หยุนชางควานหาใต้หมอน ไม่มีมีดอยู่ เสื้อคลุมนางก็ถอดออกไปแล้วจึงไม่มีเข็มเงิน

หยุนชางแอบคำนวณโอกาสชนะของนางในใจแล้วจึงโถมตัวพุ่งเข้าไป กลับได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจอย่างอึดอัดออกมาและถูกกักตัวไว้อย่างง่ายดาย หยุนชางตกตะลึง ในขณะที่ยังไม่ได้สติก็ได้กลิ่นอำพันทะเลอันคุ้นเคยและเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นที่ข้างหูนาง "ถึงจะไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว แต่ฮูหยินไม่ต้องเป็นมิตรเช่นนี้ก็ได้ เกือบจะชนข้าแย่แล้ว"

หยุนชางนิ่งไป นางกะพริบตาปริบๆ เอื้อมมือออกไปสัมผัสคนที่กำลังกอดนาง

เป็นลั่วชิงเหยียน

หยุนชางยินดีอยู่ในใจแล้วจึงยิ้มออกมาและพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ท่านไม่ได้อยู่ที่โม่ฮว๋ายหรือ? กลับมาได้อย่างไร? ข้าได้ยินสายลับบอกว่าพรุ่งนี้พวกท่านจะไปที่จาน่า?"

หยุนชางถูกลั่วชิงเหยียนกอดไว้ในอ้อมแขน นางได้ยินเสียงลั่วชิงเหยียนหัวเราะเบาๆ ทำให้อกของเขากระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย "คิดถึงเจ้าแล้ว หลังออกเดินทางก็จะไม่ได้พบเจ้าอีกนานจึงได้รีบเดินทางกลับมาพบเจ้าก่อน"

หยุนชางตกตะลึง ในใจเกิดความอบอุ่นขึ้น แต่ปากกลับบ่นออกมาว่า "ยุ่งมาหลายวัน ทำไมไม่พักผ่อนให้ดีเสียบ้าง ข้าก็ไม่ได้หายไปไหนเสียหน่อย"

ลั่วชิงเหยียนกลับหัวเราะเบาๆ แล้วจึงถอดรองเท้า อุ้มหยุนชางขึ้นเตียง มือก็ลูบท้องของหยุนชางที่ยื่นนูนออกมาเบาๆ ดวงตาฉายประกายอ่อนโยน จากนั้นจึงจุมพิตที่หลังของหยุนชางและเอ่ยเบาๆ "ข้าง่วงแล้ว นอนกันเถอะ"

ในใจของหยุนชางอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด นางพยักหน้ารับ "ตกลง นอนกันเถอะ"

ลั่วชิงเหยียนเร่งรีบเดินทางย่อมต้องเหนื่อยมาก ล้มตัวลงนอนได้ไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป หยุนชางที่อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่สอง ด้านหลังของนางก็ไม่มีเงาของลั่วชิงเหยียนแล้ว หยุนชางเหม่อลอยเล็กน้อยและคิดไปว่านั่นเป็นภาพลวงตาหรือไม่ นางนอนพิงและเหม่อมองออกไปยังที่ไกลๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า

เมื่อฉินยีเดินเข้ามาก็เห็นภาพนี้เข้าจึงรีบกล่าวว่า "ท่านอ๋องไปตั้งแต่เช้าแล้วเพคะ ตอนไปได้กำชับหม่อมฉันว่าให้ดูแลพระชายาให้ดี"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็พลันเงยหน้ามองฉินยี ที่แท้ไม่ใช่ความฝัน

ฉินยีจ้องมองหยุนชางอยู่นาน หยุนชางจึงได้สติขึ้น นางพยักหน้าและกล่าวว่า "ตื่นเถอะ"

ฉินยีพยุงหยุนชางให้ลุกขึ้น เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จ เฉี่ยนจั๋วก็เดินเข้ามา นางรอหยุนชางเอ่ยปากถามไม่ไหวก็รีบเปิดปากรายงานออกมาก่อน "พระชายา แย่แล้วเพคะ ฝ่าบาทรู้เรื่องของจ้าวฮูหยินแล้ว และได้ยินว่าพระชายาได้ไปที่คังหยาง ตอนนี้ทรงละทิ้งงานราชการและเสด็จมาที่เมืองหวายอินด้วยตัวเองแล้วเพคะ"

"หวายอิน?" หยุนชางขมวดคิ้ว สายตาบ่งบอกความประหลาดใจ "ตอนที่พวกเราออกจากชางหนานมาแล้ว เพื่อที่จะทำให้ชางเจียชิงซูสับสนจึงแสร้งทำเป็นมุ่งหน้าไปที่กานอิ๋ง แต่เหตุใดเซี่ยหวนอวี่จึงไม่ไปที่กานอิ๋งแต่กลับมุ่งหน้ามาที่หวายอินได้เล่า?"

ฉินยีก็ตะลึงไป นางเงยหน้าขึ้นมองหยุนชางพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

หยุนชางขมวดคิ้วมุ่นแล้วจึงโบกมือให้เฉี่ยนจั๋วออกไป

"พระชายารู้สึกว่าข้างกายยังมีหนอนบ่อนไส้หรือเพคะ?" ฉินยีเห็นว่าในห้องเหลือเพียงนางกับหยุนชางแค่สองคนจึงรีบเอ่ยปากถามขึ้น

หยุนชางไม่ได้ตอบในทันที นางเงียบไปอยู่นานจึงตอบว่า "บางทีอาจจะไม่ใช่คนข้างกายข้า อาจจะเป็นคนข้างกายท่านอ๋องก็ไม่แน่" นางหยุดไปนิดหนึ่งแล้วจึงกล่าวขึ้นอีก "ก็จริง หลิ่วหยินเฟิงบอกว่า ตราอาญาสิทธิ์ในมือของท่านอ๋องเจ็ดเป็นของปลอม ของจริงอยู่ที่ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านอ๋องโยกย้ายกำลังพลก็ย่อมต้องใช้ตราอาญาสิทธิ์ เซี่ยหวนอวี่อยากรู้ว่าเราอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องยาก