ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 810

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้วนั้น. ลั่วชิงเหยียนก็ยังมิได้กลับมา เฉี่ยนจั๋วก็ได้เข้ามารั้งรอในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นหยุนชางเดินเข้ามานั้น พลันรีบร้อนกล่าวว่า "พระชายา เมื่อครู่นู๋ปี๋กลัวว่าพระชายาอ๋องเจ็ดจะสงสัยได้เพคะ จึงมิได้กลับเข้าไปในโรงน้ำชาอีก เมื่อจัดการเรื่องราวทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว จึงตรงกลับเข้ามาในจวนเลย"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ "ไล่ตามซูหรูไห่ทันหรือไม่ ?"

เฉี่ยนจั๋วพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกล่าวว่า "ตามทันเพคะ. นู๋ปี๋เห็นว่า ซูหรูไห่เข้าไปในคุกหลวงเพคะ หลังจากนั้น นู๋ปี๋จึงได้ลอบฟัง เนื่องจากว่าซูหรูไห่ทำพิษโทษฐานก่อกบฐ จึงถูกคุมขังไว้ในคุกหลวง. หากแต่สิ่งที่นู๋ปี๋เห็นในวันนี้ ซูหรูไห่เข้าออกในคุกหลวงโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังอย่างแน่นอนเลยเพคะ"

หยุนชางพลันขมวดคิ้วลง พร้อมเคาะนิ้วมือลงกับโต๊ะเบาๆ "ตระกูลซูในยามนี้มีรากฐานลึกเสียจริง แม้กระทั่งในคุกหลวงก็ยังมีคนของตนเองอยู่ด้วย"

"หากแต่" มือของหยุนชางที่กำลังเคาะ พลันชะงักลง. เพียงครู่หนึ่งจึงกล่าวออกมาว่า "หากแต่ ซูหรูไห่ออกมาจากคุกหลวงได้ เรื่องที่ชนกับฮวาอวี้ถงบนถนน จะใช่เรื่องบังเอิญจริงๆงั้นหรือ?"

ฉินยีที่อยู่ข้างกาย เมื่อได้ยินหยุนชางพูดเช่นนั้นก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง "เมื่อครู่สีหน้าของพระชายาบ่งบอกว่าไม่รู้จักกับซูหรูไห่มาก่อนเลยเพคะ หรือเป็นเพราะสงสัยในตัวพระชายาอ๋องเจ็ดงั้นหรือ?"

หยุนชางหัวเราะออกมาเล็กน้อย"แต่เดิม ข้าก็มิได้รู้จักซูหรูไห่อยู่แล้ว แต่ฮวาอวี้ถงนั้น"

หยุนชางหลี่ตาลง"ข้าจำได้แม่นว่า. นางมิเคยพูดพูดความจริงกับข้ามาก่อน ครั้งนี้ นางพูดความจริงกับข้าหรือไม่. ข้าไม่สามารถตัดสินออกมาได้ เหตุใดข้าจักต้องเชื่อใจนางกันเล่า?"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ข้ารู้สึกว่านางเริ่มจะชื่นชอบอ๋องเจ็ดขึ้นมาแล้ว. ถึงแม้ว่าการตบแต่งนางให้เข้าไปอยู่ในวังอ๋องเจ็ดนั้น จะเป็นฝีมือของตระกูลฮวาที่วางแผนก็ตาม หากแต่ด้วยรูปร่างใบหน้าของอ๋องเจ็ดที่หล่อเหลา เป็นบัณฑิตที่มีความสามารถ. มีเพียงแต่ฉากหน้าที่เป็นเช่นนั้นเท่านั้น. ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฮวาอวี้ถงก็เป็นเพียงสตรีที่หัดรัก. เมื่อเจอชายหนุ่มเช่นนี้ อีกทั้งยังเป็นสามีของตนเองอีก จะไม่ให้หัวใจเต้นแรงได้อย่างไร จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะชมชอบ "

ฉินยีและเฉี่ยนจั๋วหันหน้าไปทางหยุนชาง สายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง เพียงครู่หนึ่ง เฉี่ยนจั๋วจึงกล่าวว่า "เช่นนั้น ให้นู๋ปี๋ส่งคนไปทดสอบดีหรือไม่เพคะ ?"

"ทดสอบ? จะทดสอบอย่างไรกัน ?" หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เฉี่ยนจั๋วพลันเกาหัวไปมา พร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "นายท่านเชี่ยนเชี่ยนมิใช่ว่ากำลังกลับมาที่เมืองจิ่นหรือเพคะ? ฝีมือการแปลงโฉมของนางไม่เป็นรองผู้ใด หากปลอมกายเป็นอ๋องเจ็ดได้ ก็สามารถทดสอบดูได้แล้วเพคะ"

หยุนชางพลันเคาะนิ้วกับที่วางเก้าอี้ไปมา แล้วจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยว่า "หากฮวาอวี้ถงชมชอบอ๋องเจ็ดเข้าแล้ว. อ๋องเจ็ดย่อมไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปแน่. เขาจะต้องใช้ประโยชน์จากฮวาอวี้ถงอย่างแน่นอน สตรีเมื่อตกลงไปในห้วงรักแล้ว ย่อมต้องพึ่งพากันและกัน อ๋องเจ็ดย่อมไม่ยอมตัดความสัมพันธ์ที่ต้องพึ่งพากันเช่นนี้ทิ้งไปแน่ อีกทั้ง ฮวาอวี้ถงมิได้ไม่รู้สถานการณ์ของอ๋องเจ็ดในยามนี้ อีกทั้งนางยังเข้าใจเป็นอย่างมาก ว่าที่อ๋องเจ็ดตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เป็นเพราะผู้ใด "

หยุนชางพลันยิ้มตาหยีออกมา หากแต่ในรอยยิ้มแฝงไปด้วยความเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง "หากอยากรู้ว่าฮวาอวี้ถงชอบอ๋องเจ็ดหรือไม่ นั้นง่ายนิดเดียว"

ลั่วชิงเหยียนเมื่อกลับมาที่จวนนั้น ในมือพลันถือกล่องไม้แกะสลักเป็นรูปบุบผาเดินเข้ามา กล่องไม้นั้น เป็นกล่องเล็กๆแนวนอน มิรู้ว่าใส่สิ่งของอันใดไว้ด้านในกัน เมื่อกลับเข้ามาในห้องนั้น จึงวางไว้ให้หยุนชางที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อให้หยุนชางสังเกตุเห็น

สายตาของหยุนชางจับจ้องไปที่กล่องไม้หกล่องนั้น เพียงครู่หนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นมามองลั่วชิงเหยียน พร้อมกล่าวถามด้วยน่ำเสียงแผ่วเบาว่า "นี่คืออะไรหรือเพคะ ?"พูดจบพลันเดินไปด้านหน้าของโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วจึงหยิบกล่องไม้ใบนั้นขึ้นมาพิจารณา เพียงครู่หนึ่งจึงหันหน้าไปมองลั่วชิงเหยียน "หม่อมฉันสามารถเปิดดูได้หรือไม่เพคะ ?"

สีหน้าของลั่วชิงเหยียนดูไม่ปกติเล็กน้อย พร้อมกับพยักหน้าลงด้วยความแข็งถื่อว่า "เป็นของที่เอามาให้เจ้า"

"ให้หม่อมฉันหรือ? "หยุนชางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่มิใช่วันที่พิเศษอันใด เหตุใดลั่วชิงเหยียนจึงส่งของขวัญให้นางกัน? คงจะเป็นกริชกระมัง. หยุนชางครุ่นคิดอยุ่ครู่หนึ่ง จึงค่อยๆเปิดกล่องไม้ใบนั้นออก กลับเป็นสิ่งที่หยุนชางคาดไม่ถึง ภายในกล่องใบนั้นเป็นปิ่นทองด้ามหนึ่ง ปิ่นมีลักษณะที่พิเศษมากนัก หัวปิ่นเป็นรูปดอกบัวพร้อมกับใบบัวเคียงคู่ เมื่อมองดูแล้วให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวาเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อหยุนชางมองไปที่ดอกบัวและใบบัวที่เคียงคู่กันแล้ว ใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมาทันที พร้อมหันไปถลึงตาใส่ลั่วชิงเหยียน เขาซื้อปิ่นทองมาให้นางเช่นนี้เพื่อรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อวานที่อยู่บนเรือลำเล็กงั้นหรือ