ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 812

มีทหารเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูวัดเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวบ้านเข้าไป หยุนชางส่งสายตาให้เฉี่ยนจั๋ว และส่งจี้หยกคาดเอวของตนให้เฉี่ยนจั๋ว เฉี่ยนจั๋วรีบไปข้างหน้าและกระซิบกับทหารหน้าประตูไปครู่หนึ่ง ทหารมองมาที่หยุนชางแล้วพยักหน้า จากนั้นก็หันกลับไปสั่งการบางอย่าง ทหารหลายคนก็ออกมาแยกฝูงชนออกเป็นทางเดิน เฉี่ยนจั๋วเร่งเดินเข้ามาหาหยุนชางและยืนกันคนละข้างกับฉินยีเพื่อคอยปกป้องหยุนชางให้เข้าไปในวัดอย่างปลอดภัย

หลังจากเดินเข้าไปภายในไม่กี่ก้าว หยุนชางก็เห็นสายลับข้างกายของลั่วชิงเหยียน สายลับนั้นเร่งเดินเข้ามา "คารวะพระชายาขอรับ"

หยุนชางพยักหน้าเบา ๆ "เจ้าพาข้าไปหาท่านอ๋องเถิด เกิดเรื่องกระไรขึ้นที่วัดหลิงอิ่นหรือ?"

สายลับนำหยุนชางเข้าไปข้างใน แล้วจึงรีบกล่าวเบาๆ ว่า "ช่วงนี้มีคนหายตัวไปมากมายในเมืองจิ่นขอรับ วันนี้คนที่หายตัวไปปรากฏตัวที่วัดหลิงอิ่นขอรับ"

หยุนชางผงะเมื่อได้ยินเช่นนี้ คนที่หายไปทั้งหมดอยู่ในวัดนี้อย่างนั้นหรือ?

สายลับพาหยุนชางเข้าไปที่พระอุโบสถในวัด หยุนชางพบว่าลั่วชิงเหยียนและหลี่เฉี่ยนโม่ยืนอยู่กลางห้องโถง มีหญิงสาวหลายร้อยคนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องโถง พวกนางสีหน้าขาวซีดและผอมซูบ หดตัวอยู่ด้วยกัน ตัวสั่นเล็กน้อย

ลั่วชิงเหยียนหันหลังให้กับทางเข้าห้องโถงและกำลังคุยกับหลี่เฉี่ยนโม่อยู่ หลี่เฉี่ยนโม่เห็นหยุนชางก่อน

"คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ถูกช่วยชีวิตไว้หรือ?" หยุนชางถามอย่างอ่อนโยน

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเสียงของหยุนชางจึงหันกลับไปและเดินเข้าไปหาหยุนชางอย่างเร่งรีบ " เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?" ถามจบแล้วเขาก็หยิบผ้าออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้ผู้ติดตาม สั่งให้ผู้ติดตามไปชุบผ้านี้ให้เปียก

"ข้าได้รับข่าวบางอย่าง เดิมข้าเข้าวังเพื่อจะบอกกับเจ้า แต่ได้ข่าวว่าเจ้ามาที่วัดหลิงอิ่นแล้ว ข้าจึงคิดว่าคงเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นที่วันหลิงอิ่น ฉะนั้นจึงเร่งมาดูว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร" หยุนชางตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หลี่เฉี่ยนโม่เดินเข้ามาแล้วคารวะหยุนชางพร้อมรอยยิ้ม

ผู้ติดตามยื่นผ้าที่เปียกโชกให้ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนส่งผ้านั้นให้หยุนชาง "ในวัดมีกลิ่นไม้จันทน์ที่ค่อนข้างแรง ท่านหมอกล่าวว่าคนที่กำลังตั้งครรภ์ไม่ควรดมกลิ่นไม้จันทน์ที่ฉุนมากจนเกินไป เจ้าเอาผ้านี้ปิดจมูกไว้เถิด ทางที่ดีเจ้าอย่าอยู่ที่นี่เสียดีกว่า"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนี้ก็อมยิ้มขึ้นมา และพยักหน้าเบาๆ พร้อมกล่าวว่า " เช่นนั้นหลี่เฉี่ยนโม่เจ้าออกไปเดินเล่นกันข้าครู่หนึ่ง แล้วเล่าให้ข้าฟังทีว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น?"

หลี่เฉี่ยนโม่มองไปที่ลั่วชิงเหยียน เมื่อเห็นว่าลั่วชิงเหยียนมิได้เอ่ยปากกล่าวว่ากระไร เขาจึงพยักหน้าและเดินออกจากพระอุโบสถพร้อมหยุนชาง กลิ่นของภายนอกอ่อนกว่าภายในเล็กน้อย หยุนชางจึงเอาผ้าลงแล้วกล่าวเบาๆ ว่า " พบคนเหล่านี้ได้อย่างไรหรือ? แล้วในวันหลิงอิ่นนี้มีแค่คนเหล่านี้หรือไม่?"

หลี่เฉี่ยนโม่ก้มหน้าลงและกล่าวว่า "ช่วงที่ผ่านมานี้มีคนหายตัวไปในเมืองจิ่นไม่น้อยขอรับ ชาวบ้านจำนวนมากก็มาที่วัดหลิงอิ่นเพื่อไหว้พระขอพรให้คุ้มครองคนในครอบครัวของตนที่หายตัวไปขอรับ เช้าวันนี้ ขณะที่มีคนมาไหว้พระ เขาก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังมาจากด้านใต้พระพุทธศากยมุนี และมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่แผ่วเบาดังขึ้นขอรับ คนในครอบครัวของคนนั้นก็หายตัวไปเช่นกัน เขาจึงเกิดความสงสัยขึ้นมา หลังจากที่ลงจากวัดไปแล้ว เขาก็วิ่งไปแจ้งความที่ที่ทำการ ตอนนั้นข้าและใต้เท้าเฉียนกำลังทำธุระที่ที่ทำการ จึงได้เร่งนำเรื่องนี้ไปรายงานต่อฝ่าบาทขอรับ"

"ในช่วงที่ผ่านมานี้เมืองจิ่นมีคนหายไปทั้งหมดกี่คนหรือ?" หยุนชางขมวดคิ้วและถาม

"มีคนหายไปทั้งหมด732คนขอรับ" หลี่เฉี่ยนโม่ขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาเบามาก

732คน คนที่อยู่ในห้องโถงเมื่อสักครู่นี้มีเพียงแต่ร้อยกว่าคน.......อีกทั้งยังเป็นหญิงสาวทั้งหมดเลย

"ในบรรดา732คนนั้น มีชายและหญิงกี่คน?" หยุนชางถามอีกครั้ง

"ในจำนวน732คนนั้น มีหญิงสาวเพียง146คนขอรับ ส่วนที่เหลือเป็นชายทั้งสิ้นขอรับ และวันนี้คนที่เราพบในวัดหลิงอิ่นเป็นหญิงสาวทั้งหมดขอรับ มีหญิงสาวหายตัวไป146คน ตรงนี้มี143คน" ดูเหมือนว่าหลี่เฉี่ยนโม่จะเข้าใจว่าหยุนชางต้องการถามกระไร เขาจึงเร่งตอบว่า

"ขาดอีกสามคนขอรับ" หยุนชางพึมพำ ขมวดคิ้วอีกครั้ง "ข้าเกรงว่าสามคนที่เหลือคงจะเสียชีวิตไปแล้ว"