ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 814

หยุนชางขมวดคิ้วและจ้องไปที่หนังสือในมือ ตอนนี้นางรู้ว่าขันทีล่ายซื้อเครื่องประดับจำนวนมากและได้จับตัวผู้ชายจำนวนมากไปเพื่อทำอาวุธ แต่นางไม่รู้ว่าพวกเขาสร้างอาวุธที่ใด และมีเป้าหมายกระไร?

เมื่อนึกถึงปัญหาเหล่านี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากตรงบันได ดูเหมือนวิตกกังวลอย่างมาก หยุนชางเงยหน้าแล้วพบว่าฉินยีเปิดประตูออกอย่างเร่งรีบ "พระชายาเพคะ มีข่าวจากพระราชวังเพคะ หลินโยวหรานคลอดก่อนกำหนด ตอนนี้อันตรายอย่างมากเพคะ"

หยุนชางตกตะลึงและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "เกิดอะไรขึ้น? หลายวันก่อนที่ข้าเข้าวังนางยังสบายดีอยู่แล้ว จู่ๆ มาคลอดก่อนกำหนดได้อย่างไร?"

ลั่วชิงเหยียนก็ยืนขึ้นเช่นกัน เขาลงไปชั้นล่างพร้อมกับหยุนชางและรีบเดินทางไปที่พระราชวัง

ในห้องโถงเซียงจู๋มีคนจำนวนมากล้อมรอบเอาไว้ เสิ่นซู่เฟยนั่งบนเก้าอี้นอกห้องโถง สีหน้าของนางสงบอย่างมาก มีเสียงร้องอันเจ็บปวดของหลินโยวหรานดังมาจากห้องโถง ฟังดูน่าเศร้าและเจ็บปวดอย่างมาก นางกำลังยกเลือกออกมาทีละกะละมัง และเร่งฝีเท้า

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนรีบเดินไปถวายบังคมต่อเสิ่นซู่เฟย จากนั้นจึงกล่าวอย่างเร่งรีบว่า "เหนียงเหนียงเพคะ สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างหรือเพคะ?"

เสิ่นซู่เฟยจ้องมองไปที่หยุนชาง แล้วเร่งนั่งตัวตรง กล่าวต่อหยุนชางว่า " เจ้ามาได้ทันเวลาพอดี เมื่อสักครู่หมอหลวงกล่าวว่า ผู้ใหญ่และเด็กเราสามารถช่วยชีวิตไว้ได้แค่คนเดียว พระชายารุ่ยอ๋อง เจ้ามีทักษะการรักษาที่ยอดเยี่ยม เจ้าลองเข้าไปดูอาการหน่อยดีหรือไม่?"

หยุนชางพยักหน้า ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นๆ นางเร่งเดินเข้าไปที่ตำหนักใน

ห้องโถงด้านในเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด หลินโยวหรานนอนอยู่บนเตียง นางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ดูเหมือนว่าจะหมดแรงไปแล้ว นางเพียงแต่จ้องมองไปที่ด้านบนของเตียงอย่างว่างเปล่า เสียงของหมอตำแยแหบแห้ง และมีเหงื่อออกมากมายบนหน้าผากของพวกนาง นางหยิบชิ้นโสมชิ้นหนึ่งจากถาดของนางกำนัลแล้วยื่นให้หลินโยวหราน "เหนียงเหนียง อมโสมนี้อีกสักชิ้นเถิด เรามาลองอีกครั้ง ท่านคิดถึงลูกเอาไว้"

หลินโยวหรานอ้าปากอมโสมนั้นไว้อย่างไม่มีสติ แค่การกระทำง่ายๆ เช่นนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่านางเหนื่อยล้าอย่างมาก และเปลือกตาของนางก็ค่อยๆ ย่อนลง

หยุนชางเดินไปข้างเตียงและเรียกนางเบาๆ " โยวหราน"

หลินโยวหรานหันกลับมามองหยุนชางอย่างไม่มีสติ สุดท้ายนางจำหยุนชางขึ้นมาได้ แววตาของนางเผยประกายแห่งความหวังออกมา นางเร่งกล่าวว่า " พระชายา โปรดช่วยลูกของข้าด้วย"

หยุนชางพยักหน้า "ข้าจะพยายามให้ดีที่สุด" จากนั้นนางก็หยิบเข็มเงินที่พกติดตัวออกมา นางปักเข็มไปที่จุดหูโค่ว จากนั้นก็ดึงเข็มออก แล้วเจาะเข็มรอบๆ ท้องของหลินโยวหราน หลินโยวหรานสงบลงอย่างมาก หยุนชางหันไปมองหลินโยวหรานและกล่าวว่า " ตอนนี้เจ้าหมดแรงแล้ว เจ้านอนพักเพื่อเติมพลังก่อนเสียดีกว่า"

หลินโยวหรานไม่มีแม้แต่แรงที่จะพยักหน้า นางก็หลับตาลงในทันที หมอตำแยตกตะลึงจึงรีบกล่าวว่า "พระชายาเพคะ ทำเช่นนี้มิได้เพคะ เหนียงเหนียงคลอดยาก หากว่าท่านหลับไปแล้วก็อาจจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีกเพคะ........"

หยุนชางหันหน้าไปมองหมอตำแย นางมิได้กล่าวกระไร เพียงเอื้อมมือหยิบชิ้นโสมออกจากปากของหลินโยวหราน แล้วโยนทิ้งไป และกล่าวว่า " ทหาร นำตัวหมอตำแยและนางกำนัลรับใช้ในห้องนี้ออกไปเฆี่ยนตีให้เสียชีวิต"