ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 815

หมอหลวง หมอตพแยและท่านหมอมาถึงเรียบร้อยแล้ว หยุนชางนั่งเงียบๆ อยู่นอกตำหนัก มิได้เข้าไปด้านใน จนในสี่ชั่วโมงต่อมา หยุนชางจึงได้ยินเสียงร้องไห้ที่เศร้าโศกของหลินโยวหรานดังมาจากห้องโถง

มือของหยุนชางสั่นเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นดาวเต็มฟ้า ยังมีชีวิตอยู่ก็ย่อมดี

หยุนชางยืนขึ้นเหลือบมองไปที่ลั่วชิงเหยียน จากนั้นก็เดินออกจากตำหนักไปอย่างช้าๆ

"อีกประเดี๋ยวก็เช้าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องไปกับข้าหรอก ข้ากลับเองได้" หยุนชางอมยิ้ม ดูสงบอย่างมาก

ลั่วชิงเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบว่า "ข้าไปส่งเจ้าที่หน้าประตูวังเสียดีกว่า"

หยุนชางพยักหน้าเบา ๆ และเดินไปทางประตูวังพร้อมลั่วชิงเหยียน มีร่องรอยของดวงจันทร์อยู่บนท้องฟ้า มีดวงดาวริบหรี่เต็มฟ้า ลั่วชิงเหยียนจับมือหยุนชางเอาๆ และกล่าวเบาๆ ว่า "อย่าได้คิดมาก"

หยุนชางได้ยินเช่นนี้จึงอมยิ้มขึ้นมาและพยักหน้า "ข้าทราบแล้ว"

เมื่อไปถึงทางบันไดยาวๆ หน้าตำหนักไท่จี๋ หยุนชางก็หยุดลั่วชิงเหยียนเอาไว้ จากนั้นก็เดินไปทางประตูวังพร้อมรอยยิ้ม ต้องรออีกครึ่งชั่วโมงจึงจะถึงเวลาว่าราชกิจยามเช้า ที่ประตูวังมีคนที่ตื่นเช้าเพื่อนขนของเข้าวังเดินไปมาอยู่ แต่ด้วยเหตุที่เวลายังเช้ามาก ทหารหน้าประตูจึงไม่กล้าปล่อยใครเข้าออกอย่างง่ายดาย ฉะนั้นจึงสั่งให้หยุนชางแสดงป้ายจำตัว

นางกำนัลที่การตรวจสอบเอนกายบนเกวียนและหาว พูดเบา ๆ กับทหารเฝ้าประตูวังว่า "ช่วงที่ผ่านมานี้คนในพระราชวังน้อยลงอย่างมาก พืชผักที่ต้องการก็ลดลงเช่นกัน แต่ข้ากลับรู้สึกว่าของที่อยู่บนรถนั้นหนักเท่าเดิมเลย"

ทหารยิ้มและตอบว่า "เพราะว่ากำลังแรงของเจ้าน้อยลงรึเปล่า "ขณะที่พูดก็ให้นางกำนัลนั้นลงนามลงบนสมุดบันทึกเข้าออก และจึงปล่อยเข้าวังไป

หยุนชางจ้องมองเกวียนที่มีตะกร้าหลายใบวางอยู่ นางขมวดคิ้ว ของในตะกร้านั้นมีไม่มากเท่าไหร่ แต่ดูท่าทีการเคลื่อนไหวของนางกำนัลนั้นกลับดูหนักมาก

หยุนชางกำลังมองดูนางกำนัลนั้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงของทหารดังขึ้น "เรียบร้อยแล้วขอรับ ออกจากพระราชวังได้ขอรับ พระชายาเชิญขอรับ"

หยุนชางจึงหันกลับไป พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และเดินออกจากประตูวังพร้อมกับฉินยีและเฉี่ยนจั๋ว

จนกระทั่งขึ้นรถม้าไป หยุนชางยังคงเหม่อลอย ฉินยีพยุงหยุนชางขึ้นรถม้า จากนั้นนางก็เข้าไปด้วย เมื่อเห็นว่าหยุนชางเหม่อลอยเล็กน้อย จึงกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า "มีกับดักอยู่ทุกหนทุกแห่งในวังหลังนี้เลยเพคะ และนี่มิใช่ความผิดของพระชายาแต่อย่างใดเพคะ แต่นางประมาทเกินไปเองเพคะ พระชายาช่วยชีวิตนางเอาไว้ นี่เป็นบุญวาสนาของนางอย่างยิ่งแล้วเพคะ ฉะนั้นพระชายามิต้องโทษตัวเองนะเพคะ"

หยุนชางพยักหน้าเบา ๆ ก้มศีรษะลงเป็นเวลานานโดยไม่พูด

เมื่อกลับไปถึงจวน หยุนชางดูเหมือนเหนื่อยล้าอย่างมาก เหมือนฉินยีปล่อยม่านลูกปัดลง และถอดเสื้อชั้นนอกออก นางจึงเกียจคร้านที่จะล้างหน้าล้างตัวแต่นอนลงบนเตียงในทันที

แม้ว่าจะรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่เมื่อนอนอยู่บนเตียงจริงๆ แล้วก็นอนไม่หลับ หยุนชางขมวดคิ้ว ดวงตาของนางเศร้าหมองเล็กน้อย นางหลับตาลงเป็นเวลานานแต่ก็ไม่ง่วงนอนเลย ฉะนั้นนางจึงเงยหน้าแล้วมองไปที่ดอกบ๊วยที่ปักอยู่บนม่านเตียง

หลังจากเฝ้าดูอยู่นาน ในที่สุดก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย จึงหลับตาลง ในขณะที่ครึ่งตื่นครึ่งหลับ ภาพหน้าประตูวังก็ปรากฏในความคิดของนางอยู่เสมอ

"ช่วงที่ผ่านมานี้คนในพระราชวังน้อยลงอย่างมาก พืชผักที่ต้องการก็ลดลงเช่นกัน แต่ข้ากลับรู้สึกว่าของที่อยู่บนรถนั้นหนักเท่าเดิมเลย"

เสียงของนางกำนัลยังคงดังก้องอยู่ในความคิดของหยุนชาง