ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 817

หยุนชางทำหน้าลำบากเล็กน้อย "คือ...ข้าไม่ขอปิดบัง ตอนที่ข้าอยู่ที่ชายแดน ส่วนใหญ่แล้วข้าพักอยู่ที่เมืองชางหนานและเมืองหวายอิน เมืองหลิงซีก็มีไปพักอยู่สองสามวัน แต่ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องเจ็ด แต่เจ้าก็ไม่ต้องกังวลไป ตอนข้าอยู่ในเมืองหลิงซี ท่านเจ้าเมืองจางสิง ใต้เท้าจางคอยดูแลข้า ข้าจะช่วยเจ้าส่งจดหมายถึงใต้เท้าจาง หากใต้เท้าจางได้พบท่านอ๋องเจ็ด ก็สามารถฝากจดหมายถึงเขาได้"

หลังจากที่ฮวาอวี้ถงได้ฟัง ก็เงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้าเบาๆ หยิบจดหมายที่ปิดผนึกออกจากแขนเสื้อแล้วส่งให้หยุนชาง "เช่นนั้นต้องขอรบกวนชางเอ๋อร์แล้ว"

"ระหว่างเจ้ากับข้า มาพูดรบกวนอะไรกันล่ะ?" หยุนชางยิ้มและส่งจดหมายให้เฉี่ยนจั๋วต่อหน้าฮวาอวี้ถง "สั่งให้องครักษ์ลับสักสองคนเดินทางไปเมืองหลิงซีเถอะ"

เฉี่ยนจั๋วตอบรับ รับจดหมายแล้วจากไป

ฮวาอวี้ถงกล่าวขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าก็ไม่ได้เข้าวังมานานแล้ว ในเมื่อเจ้ากำลังจะเข้าวัง ข้าก็ถือโอกาสเข้าวังถวายพระพรเสิ่นซู่เฟยด้วยล่ะกัน"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ เกี่ยวมุมปากของนาง "ก็ดี ไปกันเถอะ"

ฮวาอวี้ถงและหยุนชางเข้าวังด้วยกัน ทันทีที่พวกนางเข้าไปในประตูวัง เห็นกลุ่มเหล่าขุนนางในชุดราชสำนักกำลังใกล้เข้ามา ราวกับว่าพวกเขากำลังจะออกจากวัง ลั่วชิงเหยียนที่กำลังคุยกับคนที่อยู่ข้างๆ หันศีรษะและเห็นหยุนชาง ฝีเท้าของลั่วชิงเหยียนหยุดชะงัก และรีบเดินไปหาหยุนชาง "เหตุใดจึงเข้าวังล่ะ"

หยุนชางเกี่ยวปากเล็กน้อย ยิ้มและกล่าวว่า "ข้ามาเยี่ยมฮุ่ยจาวอี๋"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ ดวงตาของเขาจ้องไปที่หยุนชาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย "จากที่นี่ไปตำหนักเซียงจู๋ยังไกลพอควร ข้าจะสั่งคนยกเสลี่ยงมา" พูดจบก็หันหลังกลับกำลังจะสั่งการ

หยุนชางคว้าตัวลั่วชิงเหยียนอย่างรวดเร็วแล้วพูดเบาๆว่า "มิเป็นไรเพคะ มีกฏในการใช้เสลี่ยงหลวง เช่นนี้มันผิดกฎนะเพคะ และจะทำให้เกิดครหานินทาเอาได้ ข้ามิใช่คนเปราะบางอ่อนแอ เจ้าไปทำภารกิจของเจ้าเถอะ ข้ามีอวี้ถงอยู่ด้วย"

ลั่วชิงเหยียนหันไปมองฮวาอวี้ถงที่ยืนอยู่ข้างหยุนชาง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าเบาๆ "ได้ เจ้าต้องระวังตัวด้วย ข้าเสร็จภารกิจนอกวังแล้วจะกลับเข้าวังอีก เจ้ารอข้าที่ตำหนักเซียงจู๋เถิด ประเดี๋ยวข้าจะมารับเจ้า"

หยุนชางยิ้มตาหยี พยักหน้าเบาๆ "เพคะ"

ลั่วชิงเหยียนเหยียดมือออกเพื่อช่วยหยุนชางจัดปิ่นบนศีรษะของนาง แล้วค่อยหันหลังกลับไปที่กลุ่มขุนนางเหล่านั้น

หยุนชางมองไปอย่างเงียบๆ แล้วหันศีรษะกลับและเดินต่อไปยังพระราชวังชั้นใน ฮวาอวี้ถงจ้องมองไปที่หยุนชาง มีความอิจฉาเล็กน้อยในสายตาของนาง "รุ่ยอ๋องที่ดูเหมือนไม่แยแสและเย็นชา แต่อยู่กับชางเอ๋อร์นั้นไม่ใช่เลย"

ขณะที่พูด เสียงของนางค่อยๆต่ำลง เผยสีหน้าที่เศร้าโศก

หยุนชางเหยียดมือออกและจับมือฮวาอวี้ถง พูดเบาๆว่า "ผู้หญิงดีๆอย่างอวี้ถง ย่อมได้พบกับคนที่รักและเต็มใจปกป้องเจ้าแน่"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮวาอวี้ถงก็เกี่ยวมุมปากเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นมีความฝืดเฝื่อน "อาจจะ แต่คนๆนั้น อาจไม่ใช่คนที่ข้าต้องการ"

เสียงของฮวาอวี้ถงเบามาก ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนชางนับว่าเป็นครึ่งจอมยุทธ์ หูของนางไวกว่าคนทั่วไป เกรงว่าจะได้ยินไม่ชัดกับสิ่งที่นางพูด

"เจ้าว่าอะไรนะ?" หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน หันมาถาม

ฮวาอวี้ถงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "ชางเอ๋อร์จะไปวังซู่หย่าหรือไม่"

วังซู่หย่า? หยุนชางนึกถึงคำพูดของลั่วชิงเหยียน ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จึงพยักหน้า "ตอนนี้ซู่เฟยเหนียงเหนียงดูแลของวังหลัง เข้าวังมาแล้ว ก็ควรต้องไปถวายพระพรซู่เฟยเหนียงเหนียง"

พอถึงวังซู่หย่า เสิ่นซู่เฟยกำลังงีบหลับ หยุนชางและฮวาอวี้ถงจึงรออยู่ที่ห้องโถงด้านนอก หยุนชางยังคิดว่าเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนเสิ่นซู่เฟยจึงอยากแสดงอำนาจให้หยุนชางเห็น และให้พวกนางรอ แต่ไม่คิดว่า ไม่นานนัก เสิ่นซู่เฟยก็เสด็จออกจากห้องโถงชั้นใน

หยุนชางและฮวาอวี้ถงยืนขึ้นและคำนับ เสิ่นซู่เฟยโบกมือตามแต่ประสงค์ สีพระพักตร์ของนางดูไม่ค่อยดีนัก "นั่งลงเถอะ วันนี้ช่างร้อนนัก หลับครู่เดียว พอตื่นขึ้นก็มีเหงื่อท่วมตัว แม้ในห้องจะวางอ่างน้ำแข็งหลายอ่างก็ยังเป็นเยี่ยงนี้ ช่างร้อนอบอ้าวนัก"