หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4394

ในใจของหลินมั่วรู้สึกร้อนรนเช่นกัน

ความแตกต่างของพละกำลังของทั้งสองฝ่ายนั้นห่างกันมากเกินไป

แม้ว่าเขาจะใช้ไพ่ตายทั้งหมดที่มี ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหญิงชราผู้นี้

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็อดมองไปที่หลันเตี๋ยอีที่อยู่ด้านข้างไม่ได้

“ดูเหมือนผมต้องผิดคำพูดเเล้ว!”

เมื่อหลันเตี๋ยอีได้ยินคำนี้ ร่างกายก็อดสั่นเทิ้มไม่ได้

เพิ่งจะหนีออกจากรังหมาป่าได้หยกๆ ก็จะต้องเข้าถ้ำเสือในชั่วพริบตา?

หนำซ้ำหลินมั่วที่ตัวเองหลงรัก ก็จะต้องมาตายต่อหน้าเธออย่างนั้นหรือ

ส่วนผลลัพธ์เช่นนี้ สำหรับปรมาจารย์ที่ยืนดูอยู่เเล้ว ถือเป็นฉากที่คาดเดาได้อยู่เเล้ว จึงไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไร

แต่ไห่หลางหวังที่อยู่ด้านข้างกลับตื่นเต้น จนเเทบจะกระโดดโลดเต้น

ความกดดันที่หลินมั่วมีต่อเขาในช่วงเวลานี้ ในที่สุดก็จะสิ้นสุดลงเเล้ว

พร้อมกับเสียงคำรามอันเเหลมคมของสัตว์ร้าย

มังกรดำบิดตัว พุ่งเข้าใส่หลินมั่วทันที

ทุกที่ที่มังกรตัวนี้พาดผ่าน พื้นเเละอาคารอบข้างก็เเตกสลายกลายเป็นผุยผง

พละกำลังที่สามารถถอนภูเขาเเละคว่ำทะเลได้ ราวกับหายนะวันสิ้นโลก

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้น กระทั่งไช่จวิ้นก็ยังต้องหวาดกลัว

เเม้เเต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะรับมือกับกระบวนท่านี้โดยตรง

ไม่ต้องพูดถึงหลินมั่วเลย

ภายใต้กระบวนท่านี้ อัจฉริยะเเห่งประเทศจีนผู้นี้คงต้องจบชีวิตลงที่นี่เสียเเล้ว

นี่ไม่ใช่เเค่ความคิดของขอทานหกนิ้วเท่านั้น

เเต่ปรมาจารย์รอบๆก็คิดเช่นเดียวกัน

ความตายได้ถูกกำหนดไว้เเล้ว!

อย่างไรก็ตามในขณะที่ทุกคนกำลังเฝ้าดูว่าหลินมั่วกำลังจะถูกมังกรหมอกดำกลืนกินจนหมดสิ้น

จู่ๆเงาร่างลึกลับก็ปรากฏขึ้นข้างกายหลินมั่วจากระยะไกล

เพี๊ยะ!

พร้อมกับเสียงที่ดังฉาดฉาน มังกรที่ทรงพลังราวกับสายรุ้งก็โดนตบเข้าเต็มหน้า

อย่างไรก็ตามภายใต้การตบที่ดูเหมือนธรรมดานี้ มังกรที่เกิดจากหมอกดำกลับเเข็งทื่อไปในทันที

วินาทีต่อมา มันก็สลายหายไปในอากาศต่อหน้าต่อตาผู้คนที่ตกตะลึง

หลังจากที่เขาสลายมังกรหมอกดำเเล้ว ก็หันไปถามอย่างร้อนรนว่า

“ศิษย์รัก อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง”

ตอนนี้หลินมั่วก็เผยรอยยิ้มที่ดูเเย่ยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา

“อาจารย์ของผมเอ๋ย ผมไม่ได้ส่งข่าวไปบอกพวกคุณเเล้วหรือ”

““ถ้าท่านมาช้ากว่านี้อีกนิด ก็จะเป็นคนผมขาวส่งคนผมดำเเล้วนะครับ”

ก่อนหน้านี้ตอนที่หลินมั่วรู้ว่าไห่หลางหวังได้เผยเเพร่ข่าวออกไป

อันดับเเรกเลยหลินมั่วก็ได้เเจ้งให้หนานกงจิงเลวี่ยกับท่านไป๋เเละคนอื่นๆทราบในทันที

เเต่สิ่งที่หลินมั่วคาดไม่ถึงก็คือ

เขาเกือบจะพลาดท่าไปเเล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

นี่มันเหมือนกับการกระโดดไปมาบนเส้นเเบ่งระหว่างความเป็นกับความตายจริงๆ

ท่านไป๋ได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าเเดงขึ้นมาเล็กน้อย

“เหตุผลหลักเลยก็คือพวกเราเจอท่านกงซุนเถี่ย ดีใจไปหน่อย คุยเพลินจนฉันลืม…”