หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4395

ปรมาจารย์ช่างตีเหล็กกงซุนเถี่ย ก็ถือว่าเป็นรุ่นเดียวกับท่านไป๋

ที่ผ่านมาทุกคนต่างก็เสียดายที่กงซุนเถี่ยเสียชีวิตตั้งเเต่ยังหนุ่ม

ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เจอเพื่อนเก่าเเก่ที่ไม่ได้เจอกันมานานบนเกาะนรกเเห่งนี้

ท่านไป๋เเละเซวียนเหยียนหมิงรวมถึงคนอื่นๆ ก็ตื่นเต้นจนคุยกับกงซุนเถี่ยเพลินจนลืมตัว

ถ้าไม่ใช่เพราะเซวียอู่เยี่ยผู้ละเอียดรอบคอบ สังเกตุเห็นข้อความของหลินมั่ว

ครั้งนี้ท่านไป๋คงจะต้องเป็นคนผมขาวส่งคนผมดำเเล้วจริงๆ

ยายเฒ่ายมบาลที่อยู่ตรงข้าม เห็นว่าหลินมั่วศิษย์อาจารย์ไม่สนใจตนเองเลย

เปลวไฟในใจของเธอ ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

“ไป๋หลิงเฟิง วันนี้ต่อให้คุณออกหน้าก็ไม่มีประโยชน์!”

“กระโหลกคริสตัลนี่ฉันจะต้องเอาไปให้ได้!”

ในความคิดของเธอ การที่ท่านไป๋ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในที่เเห่งนี้ จะต้องเป็นเพราะกระโหลกคริสตัลอย่างเเน่นอน

เมื่อท่านไป๋ได้ยิน คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

“ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องที่เธอทำร้ายศิษย์รักของฉันเลยนะ!”

“เธอก็จะมาส่งเสียงเอะอะโวยวายเสียแล้ว!”

“ตอนนั้นฉันยังต่อยเธอไม่เจ็บพอใช่ไหม”

เมื่อหลินมั่วได้ยินคำนี้ เเววตาก็ไหววูบ

ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนยายเฒ่ายมบาลผู้เลื่องชื่อด้วยความโหดร้ายคนนี้ ก็เคยได้รับความเสียหายอย่างหนักจากวิชาฝ่ามือหมัดกระจายของท่านไป๋

นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่น่าอับอาย ยายเฒ่ายมบาลก็ยิ่งโกรธจัด

“ยังคิดว่าพวกเราเป็นเด็กๆกันอยู่อีกหรือ!”

นางกล่าวด้วยพลังดุร้าย

“ตอนนี้พลังของฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนเเล้ว”

ท่านไป๋เลิกคิ้วขึ้น “งั้นพวกเรามาลองซ้อมกันอีกไหม”

“มาสิ ใครกลัวกัน”

ยายเฒ่ายมบาลเมื่อนึกถึงความอับอายที่เคยโดนท่านไป๋ต่อยจนหน้าบวมเหมือนหมู เเละยังถูกเพื่อนล้อเลียนอยู่อีกหลายปี

เจตนาสังหารก็พลุ่งพล่านในใจ

พร้อมกับเสียงที่จบลง

ร่างของท่านไป๋เเละยายเฒ่ายมบาลก็หายไปจากที่เดิมทันที

หลายคนยังไม่ทันได้ตั้งตัว

คลื่นพลังที่น่าสะพรึงกลัวถาโถมใส่พวกเขาอย่างต่อเนื่อง

บัดนี้ในท้องฟ้ามีร่างสีดำเเละสีเงินสองร่างกำลังพันตูกันไปมา

เมื่อเห็นว่ายายเฒ่ายมบาลมีคู่ต่อสู้ที่เเข็งเเกร่ง

เขาคิดว่าตัวเองเเข็งเเกร่งมาก เเต่ก็ต้องดูว่าเทียบกับใคร

“คารวะราชาเเห่งทะเลบูรพา!”

เขาพูดพลางกำหมัดคารวะ

เเต่หนานกงจิงเลวี่ยไม่สนใจเขาเลยเเม้เเต่น้อย

สายตาของเขามองไปที่หลันเตี๋ยอีที่อยู่ข้างๆ

“หลินมั่วเด็กสาวคนนี้คือคนที่เป็นร่างสถิตของกระโหลกคริสตัลที่คุณพูดถึงใช่ไหม!”

หนานกงจิงเลวี่ยเห็นหลินมั่วพยักหน้า ก็เดินตรงไปยังหลันเตี๋ยอีทันที

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังที่จะพาหลันเตี๋ยอีไป

ขอทานหกนิ้วใจร้อนขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวเดี๋ยว!”

หนานกงจิงเลวี่ยหยุดฝีเท้าลง เเล้วเหลือบมองอย่างเย็นชา

“ทำไมมีความเห็นอะไร”

เพียงเเค่สายตาเดียว พลังเเห่งราชาของเขาก็เผยออกมาอย่างชัดเจน

ขอทานหกนิ้วเเค่สบตากับเขาครั้งเดียว ก็รู้สึกหวาดกลัวจับใจ