หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2211

เมื่อฟังคำโอ้อวดของหนานกงจิงเลวี่ยเสร็จ

เซวียอู่เยี่ยก็เหลือบมองเขาอย่างหมดความอดทน

“คุณชอบในฝีมือการทำยาของเขาและคิดที่จะแสวงหากำไรไม่ใช่เหรอ”

“ตาแก่เซวี่ยคนนี้น่าเบื่อจริงๆ รู้ว่าต้องทำยังไงแต่กลับแสแสร้งทำเป็นไม่รู้”

“อีกอย่างคุณก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

ระหว่างที่พูดหนานกงจิงเลวี่ยก็ประสานมือไว้ที่อก และเตรียมตัวที่จะเดินจากไป

“คุณรีบพุ่งมาที่สมาคมแบบนี้ ไม่กลัวว่าพวกเขาจะไม่ต้อนรับเหรอ”

“จะว่าไปพวกเขาก็ต้อนรับคุณเหมือนกับผมไม่ใช่เหรอ

ลาล่ะ พูดกับคุณมันเหนื่อยสุดๆ ไปเลย”

เมื่อพูดจบ หนานกงจิงเลวี่ยก็พาทูตพิเศษเดินมุ่งหน้าไปทางสมาคม

ส่วนเซวียอู่เยี่ยเดินไปกับพวกของกิเลนไฟ

หลินมั่วออกจากบ้านมาหลายวันก่อนจะกลับเข้าไป

สวนกว้างที่เดิมทีคึกคักเป็นอย่างมาก แต่ในวันนี้กลับเงียบเหงา

การแข่งขันหมอเทวดาที่ทุกคนดังตารอจะจัดขึ้นในอีกสามวัน

ตัวแทนการแข่งขันของแต่ละสำนักก็เริ่มเตรียมตัวเป็นครั้งสุดท้าย

คนที่ดูจะว่างเป็นคนเดียวในตอนนี้อย่างอู๋เสวียนกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะหิน เขารวบรวมสมาธิเล่นหมากรุกกับไท่จื่อแห่งเมืองไห่อยู่

ทั้งสองกำลังก้มหน้ามองตัวหมากบนกระดานอย่างจดจ่อ

ต่อให้หลินมั่วเดินมาอยู่ข้างๆ พวกเขาก็คงจะไม่รู้สึกตัว

ผ่านไปหลายนาที

ไท่จื่อแห่งเมืองไห่จึงพูดขึ้น

“ตาใครแล้ว”

อู๋เสวียนสะดุ้งโหยง

“ห้ะ ไม่รู้ นอนต่อเถอะอากาศดีขนาดนี้”

“โอ้!”

หลังจากสิ้นเสียง ทั้งสองก็พากันมานอนหลับกลางวัน

ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ อย่างหลินมั่วก็กรอกตามองพวกเขา เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ

เมื่อเดินสำรวจไปหนึ่งรอบก็พบว่าคนอื่นๆ ต่างกำลังยุ่งอยู่ในห้องของตัวเอง

หลินมั่วจึงออกมาจากหุยชุนถังเพื่อเตรียมตัวไปเยี่ยมผู้อาวุโสไป๋

หลังจากงานเลี้ยงของคุณย่าไป๋ครั้งก่อน เขาก็พูดกับผู้อาวุโสไป๋เอาไว้แล้ว

สวนบ้านตระกูลไป๋

ภายในห้องโถงกว้างมีเงาของชายชราผมขาวกำลังฝึกกำลังภายในอยู่

เมื่อเขาพลิกตัว

ลมทั้งสี่ทิศก็พุ่งออกไป

เมื่อขาขวาถูกยกขึ้น ลดแรงๆ ก็พัดเข้ามาอีก

เมื่อเขาปล่อยหมัดไปกลางอากาศ และยกเท้าขึ้นเตะไปมา มันเร็วมากจนทำให้คนที่เข้ามาใหม่เห็นเพียงเงาที่หลงเหลืออยู่กลางอากาศ

ง

“จริงสิ เรื่องของคุณราบรื่นดีไหม”

พูดจบเขาก็เรียกให้หลินมั่วมานั่งที่โต๊ะน้ำชา

“ราบรื่นดีครับ

ท่านอาจารย์เชิญดื่มชาก่อน

หลินมั่วรินน้ำชาให้ผู้อาวุโสไป๋

หลังจากที่อีกฝ่ายรับน้ำชามาแล้วก็เงียบไปสักพัก

“ราบรื่นก็ดี!”

เรื่องกงไฮ่ หลังจากที่คนญี่ปุ่นเข้ามายังเมืองจิงก็สร้างเรื่องเอาไว้ใหญ่โต

ผู้อาวุโสไป๋รู้เรื่องนี้ดี

แต่หลินมั่วกลับไม่บอกเขา เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดเรื่องนี้ขึ้น

อาจจะเป็นเพราะลูกศิษย์ของเขาคนนี้กลัวว่าตัวเองจะนำปัญหามาให้ทางสำนัก

เมื่อคิดได้ดังนั้น ผู้อาวุโสไป๋จึงส่ายหน้าไปมา

“ที่งานเลี้ยงของคุณย่าไป๋ครั้งที่แล้ว ถึงแม้จะทำการไหว้ครูแล้ว

แต่เรื่องที่ควรสอน ผมยังสอนไม่เสร็จ

นี่เป็นโอกาสดีที่จะสอนศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ให้กับคุณ”

พูดจบ ผู้อาวุโสไป๋ก็ยืนขึ้น

หลังจากที่พับแขนเสื้อแล้วเดินออกไปทางสวนกว้าง