หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2379

การแข่งไม่มีกฎอะไร

ให้ทั้งสองฝ่ายปรุงโจ๊กข้าวให้ออกมาดีที่สุด

หลังจากกรรมการชิมดูแล้วจะทำการประเมินอย่างเหมาะสม

เมื่อถึงเวลา 12 นักปรุงอาหารยาระดับทองจะเป็นผู้ตัดสิน

หลังจากพนักงานของสมาคมแพทย์นำรายชื่อวัตถุดิบมาให้

สวี่อี้ซวินก็จ้องไปที่หลินมั่วเขม็ง

ถ้าเกิดว่าหลินมั่วแพ้การแข่งขันในครั้งนี้ จะต้องยอมรับว่าขโมยสูตรลับของตระกูลสวี่ไป

สวี่อี้ซวินก็จะมีโอกาสโจมตีพวกเขาต่อไป

ถึงอีกฝ่ายจะเป็นถึงหมดเทวดา แต่ก็มีประวัติการขโมย

การดึงชื่อเสียงอีกฝ่ายให้ตกต่ำลงเป็นแผนขั้นแรกในการแก้แค้น

“หมิงเอ๋อร์รอก่อนนะ พ่อจะค่อยๆ ดึงหลินมั่วลงก้นเหวเพื่อแก้แค้นให้ลูกแน่นอน”

อีกด้านหนึ่ง

ในสนามแข่งขัน นักปรุงอาหารยาของตระกูลสวี่เห็นว่าคู่แข่งเป็นเพียงชายหนุ่มเท่านั้น

ความมั่นใจจึงเพิ่มมากขึ้นทันที

“เด็กน้อย ฉันว่านายยอมแพ้ไปเถอะ”

“ตอนที่ฉันเริ่มปรุงอาหารยานายยังเป็นแค่วุ้นอยู่เลย”

“เดี๋ยวแพ้แล้วร้องไห้ขี้มูกโป่งขึ้นมา”

“ฉันไม่ช่วยนะ”

จากคำเยาะเย้ยของอีกฝ่าย

หลินมั่วทำเพียงส่ายหน้าอย่างจนคำพูดเท่านั้น

จริงๆ เลย

ไม่รู้ว่านักปรุงอาหารยาอ้วนคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

หลินมั่วไม่ได้กังวลกับการแข่งแบบนี้มากนัก

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และศิลปะการต่อสู้ บวกกับมรดกของปรมาจารย์หลิน

ถ้าแพ้ขึ้นมาจริงๆ เขาคงจะฆ่าตัวตายตรงนั้นเลย

เขาวางหม้อลงบนไฟแล้วใส่สมุนไพรลงไปในหม้อทีละอย่าง

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีและดำเนินการไปอย่างเนิบๆ

ส่วนนักปรุงอาหารยาอ้วนคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคหรือการทำซุปก็เร็วกว่าหลินมั่วทั้งนั้น

เขาเหลือบไปมองและเห็นท่าทางเนิบนาบนั้น

ก็อดที่จะพูดเหน็บแหนมไม่ได้

“เด็กเหลือขอก็คือเด็กเหลือขอล่ะนะ”

ทางด้านหลินมั่ว เขาใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อสกัดแก่นแท้ของยาออกมา

หลังจากนั้นก็แบ่งออกไปทำซุป

หลังจากหลินมั่วใส่ดอกกล้วยไม้ราตรีจำนวนหนึ่งและพืชลงไป

เนี่ยชิงเฟิงและ12 นักปรุงอาหารยาเตรียมพร้อมแล้ว

“ปรมาจารย์ทุกท่าน นี่คือโจ๊กยาหยินหยาง เชิญชิมได้เลยครับ”

นักปรุงอาหารยาของตระกูลสวี่เปิดฝาโถเซรามิกออก

เมล็ดธัญพืช 5 ชนิด แต่ละชนิดมีสีของตัวเอง ผสมผสานกับกลิ่นหอมของข้าวที่เข้มข้น ชวนให้อยากอาหาร

หลังจากคณะกรรมการชิมเสร็จแล้ว

พวกเขาก็มองตากันพร้อมกับพยักหน้า

“รสชาติดีมาก!”

“สรรพคุณทางยาช่วยบำรุงอวัยวะภายในทั้งห้า ไม่เลวเลย!”

“น่าเสียดายเพียงเรื่องเดียว ก็คือใช้ความร้อนสูงเกินไป ทำให้กระทบต่อภาพโดยรวม”

“จะใจร้อนเกินไปไม่ได้ แก่นของอาหารยาคือความเชื่องช้าและพิถีพิถัน”

ได้รับคำวิจารณ์เช่นนี้ ใบหน้าของนักปรุงอาหารยาของตระกูลสวี่ก็ปรากฏความดีใจออกมา

“ขอบคุณสำหรับคำชี้ของท่านอาวุโสครับ ผู้น้อยจะจำเอาไว้”

พูดจบเขาก็หันไปส่งสายตายั่วยุให้หลินมั่ว

หลินมั่วพูดอะไรไม่ออกเลยทันที

เขาไม่รู้เลยหรือว่าสูตรลับนั้นมาจากหลินมั่ว

ใช้ของของฉันมาโอ้อวดต่อหน้าฉัน

เขาสติดีอยู่หรือเปล่า