หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2380

ตอนแรกสวี่อี้ซวินยังมีความกังวลอยู่

แต่เมื่อได้รับคำชมจากปรมาจารย์อาหารยา

เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สมกับที่เป็นหัวหน้าพ่อครัวอาหารยาของตระกูลสวี่

หลังจากเนี่ยชิงเฟิงและคนอื่นๆ จัดการกับรสชาติในช่องปากเสร็จแล้ว

หลินมั่วก็ยกอาหารมาเสิร์ฟ

เนี่ยชิงเฟิงดมกลิ่นก่อนเล็กน้อย

กลิ่นของดอกกล้วยไม้เมื่อก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว แม้แต่กลิ่นของข้าวก็แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ

เมื่อสังเกตถึงสิ่งนี้

เนี่ยชิงเฟิงก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

หลังจากความสามารถของนักปรุงอาหารยาไปถึงระดับหนึ่ง

ความแตกต่างระหว่างนักปรุงอาหารระดับเงินกับระดับทองนั้น

อยู่ที่การควบคุมการเสียแก่นแท้ของอาหารยา

ดังนั้นไม่ใช่หอมแล้วจะดีเสมอไป

“โจ๊กชำระจิตขจัดทุกข์ เชิญผู้อาวุโสทุกท่านครับ!”

ขณะที่พูดหลินมั่วก็เปิดฝาออก

ในเวลานี้ กลิ่นหอมของดอกกล้วยไม้บวกกับกลิ่นหอมของข้าวฟุ้งกระจายออกมาทันที

การกระทำนี้ดึงดูดความสนใจของคณะกรรมทุกคนได้ในทันที

“สมกับที่เป็นหอมเทวดาศักดิ์สิทธิ์รุ่นใหม่”

“ฉลาดมากที่เลือกวิธีการปิดฝาเช่นนี้”

“ถ้าทุ่มเวลาฝึกฝนสักหน่อยคงจะเป็นนักปรุงยาระดับทองได้ไม่ยาก”

“หลินมั่ว สนใจเปลี่ยนภรรยาหน่อยไหม”

เมื่อได้ยินคำถามจากนักปรุงอาหารยาเซียงหยาง

ถาดโจ๊กในมือของเนี่ยชิงเฟิงก็สั่นไหวขึ้นมาทันที

ตาเฒ่าพวกนี้ขี้เกียจและรักอิสระจนเป็นนิสัย นิสัยห่ามๆ ไม่ปกติสักคน

“อะแฮ่ม!”

จากการเตือนของเนี่ยชิงเฟิง

ผู้อาวุโสเซียงหยางก็เก็บสายตาคาดหวังกลับไป

“เดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกันแล้วกัน”

เขากระซิบบอกและเริ่มลิ้มรสโจ๊กยาของหลินมั่วอย่างจริงจัง

หลังจากส่งโจ๊กเข้าปากไป

กลิ่นหอมเข้มข้นของข้าวและดอกกล้วยไม้ก็ขึ้นไปเตะจมูกทันที

เมื่อโจ๊กลงท้องไปแล้ว กระแสความอุ่นก็ไหลไปทั่วร่างกายทันที

เซียงหยางหายใจหนักขึ้นและรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าภายในร่างกายได้หายไป

หลินมั่วสังเกตเห็นถึงความประหลาดใจของเหล่าปรมาจารย์อาหารยา

จึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ผู้อาวุโสทุกท่านเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมายาวนาน”

“โจ๊กถ้วยนี้ ครึ่งหนึ่งมอบให้เป็นน้ำใจครับ”

บอกว่าเป็น12 นักปรุงอาหารยาระดับทองแห่งประเทศจีนงั้นหรือ ดีแค่ชื่อเท่านั้นแหละ

เพราะหลินมั่วเป็นหมอเทวดาถึงได้เข้าได้

เขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหมากขึ้น สวี่อี้ซวินจึงโพล่งออกไป

“ผมไม่ยอม!”

ตามเสียงตะโกนที่ดังขึ้นมา

ความสนใจทั้งหมดก็ไปอยู่ที่เขาทันที

เนี่ยชิงเฟิงขมวดคิ้วขึ้น

“เจ้าไม่ยอมเรื่องอันใด พูดออกมาได้หรือไม่”

เขาเพิ่งได้เจอคนที่มีข้อสงสัยเป็นคนแรกในรอบสิบปี

แปลกใจจริงๆ

หลังจากสวี่อี้ซวินสงบสติอารมณ์ลง

เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป

แต่คำพูดก็ถูกพูดออกไปแล้ว

เขาจึงทำได้เพียงพูดขอโทษ

“ขอโทษครับผู้อาวุโส ผู้น้อยล่วงเกินแล้ว”

เขาไม่สามารถไปล่วงเกินปรมาจารย์ด้านอาหารยาได้

เพียงแต่คำขอโทษของเขา ได้รับกลับมาแค่เสียงตอบกลับอย่างเย็นชาจากเหล่าปรมาจารย์อาหารยาเท่านั้น

และในขณะเดียวกัน สายตาของหลินมั่วก็มองไปยังสวี่อี้ซวินเช่นกัน