หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4396

“ราชาเเห่งทะเลบูรพา ผมยอมรับว่าคุณเเข็งเเกร่งมาก!”

ขอทานหกนิ้วรวบรวมความกล้าพูดออกมา

“เเต่พวกเราที่นี่มีคนเยอะเเยะ”

“ต่อให้คุณเเข็งเเกร่งเเค่ไหน ก็มีเเค่คนเดียวเท่านั้น”

ในคำพูดนั้นมีความหมายเเฝงของการเตือนอย่างชัดเจน

หากหนานกงจิงเลวี่ยกล้าพาหลันเตี๋ยอีไป พวกเขาเหล่าปรมาจารย์จะไม่มีทางปล่อยให้เขาจากไปอย่างเด็ดขาด!

ปรมาจารย์นับร้อยจะลงมือพร้อมกัน

เเม้เเต่ผู้เเข็งเเกร่งระดับสุดยอดก็ยังต้องชั่งใจ

อย่างไรก็ตามเมื่อหนานกงจิงเลวี่ยได้ยินคำพูดนี้ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นความดูถูกเหยียดหยามอย่างชัดเจน

“อาศัยเเค่ปลาเน่าเหม็นอย่างพวกเเกน่ะเหรอ”

“อีกอย่างใครบอกว่าฉันมาคนเดียว!”

ก่อนที่ทุกคนจะทันได้เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น

ก็มีอีกหลายคนเดินเข้ามาอย่างช้าๆจากที่ไกลๆ มายังข้างกายของหลินมั่ว

“เซวียอู่เยี่ย ราชันย์เเดนใต้!”

“ผู้ฒ่าตระกูลว่าน สิบตระกูลใหญ่เเห่งประเทศจีน!”

“เทพกระดูกเสวียนหมิงจื่อ เเห่งตุนหวง!”

“มหาเถระขู่จื้อ วัดหนานอวิ๋น!”

“ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ เเห่งฉือหังไจ!”

…

“ให้ตายสิ เเม้เเต่ประธานอาวุโสของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เซวียนเหยียนหมิงก็มา!”

เมื่อปรมาจารย์ผู้ที่โด่งดังในยุทธภพปรากฏตัวขึ้นทีละคน บรรดาปรมาจารย์ที่อยู่ในบริเวณนั้น

ก็ไม่สามารถยืนสงบนิ่งได้อีกต่อไป ต่างตะลึงงันอยู่กับที่

ในบรรดาคนเหล่านี้ เเค่สุ่มเลือกใครสักคน ก็กวาดล้างพื้นที่ได้เเล้ว

นับประสาอะไรกับการมีคนเก่งกาจมากมายขนาดนี้อยู่ในงาน

เเบบนี้จะสู้ได้ไง!

พวกเราเสนอหนึ่งต่อสาม พวกเขาเเม่งใช้ไพ่คิงโพธิ์ดำเลยนะ

ทันใดนั้น ปรมาจารย์นับร้อยต่างมองไปที่หลินมั่วด้วยความไม่เชื่อสายตา

เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลินมั่วเเค่มีพรสวรรค์เท่านั้น

ใครจะคิดว่าเบื้องหลังของเขาจะยิ่งใหญ่เเละน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้

นี่มันรวบรวมปรมาจารย์ระดับสูงส่วนใหญ่ของประเทศจีนมาเลยไม่ใช่เรอะ!

ในทางกลับกันหลินมั่วในตอนนี้ก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า มหาเถระขู่จื้อกับผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้จะมาที่เกาะนรกเช่นกัน

“คารวะท่านผู้อาวุโสทั้งสอง!”

สิ้นเสียงพูด

ปรมาจารย์นับร้อยก็ไม่อาจทนทานต่อเเรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวได้อีกต่อไป

ทุกคนต่างหันหลัง เเละรีบเร่งออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

เเม้จะเป็นปรมาจารย์ด้วยกัน เเต่พวกเขาก็รู้ดีแก่ใจว่า

หากต้องลงมือสู้กัน พวกเขาก็เป็นเเค่ผักปลาให้ปรมาจารย์ระดับสุดยอดของประเทศจีนฟันเล่นเท่านั้น

แม้ว่ากระโหลกคริสตัลจะเย้ายวนเพียงใด เเต่เมื่อเผชิญหน้ากับพละกำลังที่ห่างชั้นกันโดยสิ้นเชิง

เห็นได้ชัดว่าชีวิตของตนเองสำคัญที่สุด

ใครจะคิดเล่าว่า

เพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่มีใครเห็นหลินมั่วอยู่ในสายตา

ในใจของทุกคนล้วนเเต่ตัดสินประหารชีวิตหลินมั่วไปเเล้ว

เมื่อปรมาจารย์นับร้อยทั้งหมดหนีออกไปจากที่นี่เเล้ว

การต่อสู้ทางฝั่งของท่านไป๋ได้สิ้นสุดลงเเล้ว

“น่าเบื่อ! ไม่เร้าใจเท่าเมื่อก่อนเลย…”