หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3866

แต่ทันใดนั้น หมอกโลหิตเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านก็สลายไปโดยไร้ซึ่งร่องรอย

ทุกสิ่งทุกอย่างต่างโดนดูดเข้าไปในตราบัญชาอู๋จี๋

ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือนอกจากโลหิตแดงฉานที่ค่อยๆ ลอยลงมาจากกลางอากาศ

นั่นคือโลหิตของมู่ไน่อี๋ แล้วทุกคนก็ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตของนาง

ตอนนี้ทุกคนต่างตะลึงงัน

พวกเขาเฝ้ามองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูกคนแล้วคนเล่า

พวกเขาล้วนอยากจะรู้ว่าเฉินผิงมีสมบัติแบบไหนอยู่ในมือกันแน่ จึงสามารถซึมซับพลังปราณทุกรูปแบบเอาไว้ได้

ที่จริงตอนนี้เฉินผิงเองก็สับวนไปชั่วขณะ

เขาไม่นึกว่าตราบัญชาอู๋จี๋จะมีประโยชน์ขนาดนั้น

เดิมทีเขาก็คิดว่าตราบัญชาอู๋จี๋เป็นเพียงแค่บันทึกมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋เท่านั้น

“หรือว่าสิ่งที่สหายเต๋าเฉินพบที่นี่คือศาสตราวุธเทพงั้นรึ?”

“มีความเป็นไปได้มากทีเดียวเลยว่าเดิมทีสถานที่แห่งนี้จะเป็นสำนักเซียน ย่อมมีเหตุผลให้ที่นี่มีศาสตราวุธเทพอยู่มากมาย”

“ศาสตราวุธเทพ! ชั่วชีวิตข้ายังไม่เคยเห็นสักชิ้นเลย”

ทุกคนต่างมองเฉินผิงด้วยสายตาอิจฉา

“จบสิ้นกันแล้ว...” เมื่อเห็นเรื่องทั้งหมดนั้น มู่ไน่อี๋ก็ตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง

นางคิดว่าถ้าหากนางสละทุกอย่าง นางก็จะสังหารเฉินผิงได้ แต่เรื่องราวกลับต่างไปจากที่นางคิด

เดิมทีเฉินผิงกำลังจะตาย นางจึงเข้าต่อตีกับเขาอย่างโหดเหี้ยมแล้ว แต่กลับมีศาสตราวุธเทพโผล่ขึ้นมาทำลายแผนการของนางเอาในวินาทีสุดท้าย

“ไม่ ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลย!” มู่ไน่อี๋แผดเสียงร้อง

จากนั้นมู่ไน่อี๋กพุ่งใส่เฉินผิง ราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว

เพียงแต่ว่าในยามนี้เอง มู่ไน่อี๋ไม่มีพลังในระดับมหายานอีกต่อไปแล้ว อันที่จริงแล้ว ระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของนางถึงขนาดต่ำกว่าผู้บำเพ็ญเพียรในระดับผู้ทุกข์ยากเสียอีก

พลังปราณและแก่นโลหิตของนางเหือดแห้งไปหมดแล้ว

ตู้ม!