หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4901

ขณะที่พวกเขาพูด ก็เกิดแรงสั่นสะเทือนรุนแรงกะทันหัน

แสงสีขาวพุ่งออกมาจากกรงที่อยู่ใกล้ๆ ตามมาด้วยเสียงกระแทกดังสนั่น

ตูม!

ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากภายในกรง ร่วงลงพื้นดังตุบ

“เวร! ไอ้บ้าที่ไหนวางกรงไว้ที่ปลายทาง แสบนัก!” หูหม่าซือบ่นพึมพำขณะที่เขาเดินเข้ามา

ซิ่วรุ่ยจ้องมองผู้มาเยือนด้วยความตกใจ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย “เฉินผิง นี่เพื่อนของเจ้าที่กำลังตามหาอยู่ใช่ไหม”

“ใช่” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันไปหาหูหม่าซือ เสียงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณหูหม่าซือ เราอยู่ที่ไหน”

“ข้าไม่รู้ แต่ข้าแน่ใจว่าเราอยู่ในอาณาจักรแดนสรวง ส่วนใครเป็นคนวางกรงพวกนี้ไว้ ข้านึกไม่ออกจริงๆ” หูหม่าซือมองไปรอบๆ สำรวจสภาพแวดล้อม

“คุณหูหม่าซือ ในเมื่อความจำของคุณกลับมาแล้ว ช่วยอธิบายโครงสร้างและกฎเกณฑ์ของอาณาจักรแดนสรวงให้ฟังได้ไหม แล้วก็ระดับชั้นของที่นี่ด้วย” เฉินผิงหันมาหาเขาด้วยความอยากรู้

หูหม่าซือขมวดคิ้ว “โครงสร้าง? กฎ? ไม่มีของแบบนั้นหรอก นี่คือการเอาตัวรอดของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ง่ายๆ ไม่ซับซ้อน ยิ่งเจ้าแข็งแกร่ง เจ้าก็จะมีอำนาจ ถ้าระดับบำเพ็ญเพียรสูงพอ จะสร้างกฎเองก็ยังได้”

เขาพูดต่ออย่างหงุดหงิด “คิดว่ากฎแห่งสวรรค์ถูกฟ้าลิขิตให้เกิดอย่างนั้นหรือ ไม่เลย เหล่าอรหันต์ระดับสูงต่างหากเป็นคนสร้าง เพราะพวกเขามีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนคำพูดตัวเองให้กลายเป็นกฎได้ ฉะนั้นถ้าวันหนึ่งเจ้าได้ครองจักรวาล อาณาจักรแดนสรวงแห่งนี้ก็จะไม่มีความหมาย ส่วนอรหันต์พวกนั้นน่ะหรือ เจ้าบดขยี้พวกมันได้เลย!”

เฉินผิงมองเขาอย่างว่างเปล่า “ช่วยเลิกยกยอผมแล้วอธิบายอาณาจักรแดนสรวงให้ฟังได้แล้ว”

“ข้าอยู่ที่ขั้นสูงสุดของเซียนปุถุชน เหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็จะไปถึงเซียนสวรรค์และหลุดพ้นจากชั้นที่หก” หูหม่าซือตอบพร้อมกับถอนหายใจอย่างขมขื่น “ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น... ทำให้การฝึกฝนหลายพันปีของข้าสูญเปล่า”

ใบหน้าของเขาบึ้งตึงด้วยความหงุดหงิด

ซิ่วรุ่ยที่อีกด้านเงียบสนิทหลังจากได้ยิน

เซียนปุถุชน? เหลือเชื่อ

พอฟังที่หูหม่าซือพูด เฉินผิงก็นึกขึ้นได้ว่าเขาลืมถามหนานป้าเถียนและคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นเซียนขั้นไหนและไปถึงระดับไหนแล้ว