หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4900

เมื่อร่างกายของเขาฟื้นฟูเต็มที่แล้ว เฉินผิงจะปล่อยให้จ้าวมารสีชาดใช้พลังทั้งหมดได้เต็มที่

“อย่าหาว่าข้าพูดเกินจริง กรงนี่มันแค่ของเด็กเล่น” จ้าวมารสีชาดพูดอย่างมั่นใจ

“เยี่ยมเลย งั้นผมจะปล่อยให้คุณจัดการ” เฉินผิงตอบ ปล่อยให้จ้าวมารสีชาดเข้าควบคุมร่างของเขา เขาไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดไป

ชั่วพริบตานั้น แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากร่างของเฉินผิง เปล่งประกายเจิดจ้า

เมื่อจ้าวมารสีชาดเข้าควบคุมร่าง พลังอันท่วมท้นก็ทำเอาซิ่วรุ่ยตะลึงงัน

“อะไรกัน ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนระดับหนึ่งทำไมถึงมีพลังขนาดนั้น” ซิ่วรุ่ยจ้องมองด้วยความเหลือเชื่อ

“แหลกไปซะ!” เฉินผิงคำราม ชกหมัดใส่กรง พลังมหาศาลที่ตามมาระเบิดออกดั่งพายุ

กรงที่ขังเฉินผิงสั่นสะท้านรุนแรง และชั่วพริบตาต่อมา โซ่สีดำที่พันรอบๆ ก็แตกสลาย โครงสร้างของกรงพังทลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เฉินผิงลอยอยู่ในความว่างเปล่า ล้อมรอบด้วยกรงขนาดใหญ่ที่ลอยกลางอากาศ

“เหลือเชื่อ! เจ้าช่วยข้าออกไปด้วยได้ไหม” ซิ่วรุ่ยถามพร้อมเบิกตากว้าง

หลังจากถูกจองจำมานานกว่าห้าศตวรรษ ซิ่วรุ่ยก็สิ้นหวังกับอิสรภาพ หากมีใครช่วยทำลายกรงของเขาได้จริงๆ เขาก็พร้อมที่จะถวายตัวรับใช้ การอยู่โดดเดี่ยวมานานหลายปี ไม่มีทรัพยากรบำเพ็ญเพียรและไม่มีใครให้พูดคุยด้วย ทำให้เขาแทบคลั่งเพราะความเบื่อหน่าย

“ไม่มีปัญหา” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้าอย่างมั่นใจ มันเป็นเรื่องง่ายอยู่แล้ว

ตูม!

เฉินผิงชกหมัดอันทรงพลังใส่กรงที่ขังซิ่วรุ่ย ทันทีที่หมัดของเขาปะทะ กรงก็สลายเป็นผง

เมื่อกรงหายไป ร่างของซิ่วรุ่ยก็ร่วงหล่นลงมาจากอากาศกะทันหัน หลังจากถูกขังอยู่หลายปี ดูเหมือนว่าเขาจะลืมวิธีเหาะไปแล้ว

เสียงถอนหายใจเบาๆ ออกมาจากปากของเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย ข้าเสียเวลาอยู่ในกรงไปหลายร้อยปี

“คุณเห็นคนที่มาที่นี่กับผมหรือเปล่า” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงกังวล เขาถามหาหูหม่าซือ

ซิ่วรุ่ยส่ายหัว “ไม่เห็น ข้านึกว่าเจ้ามาคนเดียว ไม่เห็นมีใครอยู่กับเจ้าเลย เพื่อนของเจ้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์เหมือนกันใช่ไหม ถ้าเป็นคนต่างเผ่าพันธุ์ ก็อาจจะไม่โดนจับขังก็ได้”

เฉินผิงพยักหน้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียด “ใช่”

แม้จะมีกระดูกเซียน หูหม่าซือก็ยังเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์

ซิ่วรุ่ยขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดและส่ายหัว “แบบนั้นแย่แน่ ที่นี่มีกรงหลายพัน และไม่มีทางรู้เลยว่าเพื่อนของเจ้าอยู่ในกรงไหน มีเพียงเจ้าของกรงเท่านั้นที่จะบอกได้”