หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4902

“จ้าวมาร แล้วคุณอยู่ที่ระดับไหน” เฉินผิงหันไปถามจ้าวมารสีชาด

“ไม่ได้อยู่ระดับไหนทั้งนั้น เลิกถามได้แล้ว...” จ้าวมารสีชาดตะคอกอย่างหงุดหงิด

เฉินผิงชะงัก เขาแค่อยากรู้ระดับบำเพ็ญเพียรของจ้าวมารสีชาดเท่านั้นเอง ทำไมถึงทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดขึ้นมาได้ แต่เพราะถูกบอกให้เลิกถาม เขาจึงไม่ถามต่อ

“เรามาหาทางออกก่อนดีกว่า” เฉินผิงกล่าว

ทั้งหูหม่าซือและซิ่วรุ่ยพยักหน้า

ทั้งสามคนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกัน เมื่อพื้นที่ทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยหมอกดำหนา พวกเขาแยกแยะทิศทางไม่ได้ ทางเลือกเดียวคือเหาะขึ้นไปตรงๆ และหวังว่าจะโชคดี

โชคดีที่ยังเหาะในที่แห่งนี้ได้ เฉินผิงและคนอื่นๆ จึงโบยบินอย่างอิสระ

ขณะที่พวกเขาลอยขึ้นไป หูหม่าซือก็ออกหน้า เหาะผ่านกรงแล้วกรงเล่าโดยไม่ลังเล ไม่อาจบอกได้ว่าเขาผ่านไปกี่กรงระหว่างที่ลอยขึ้นไป

เมื่อหูหม่าซือฟื้นความจำได้ ความแข็งแกร่งของเขาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเฉินผิงเทียบไม่ติด

พวกเขาเดินทางอยู่นานราวชั่วนิรันดร์ หมอกสีดำทอดยาวไปทุกทิศทุกทางไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้รู้สึกเหมือนติดอยู่ในกรงยักษ์ที่มองไม่เห็น