หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4903

พวกเฉินผิงเข้าไปในวังวนได้สำเร็จ แต่กลับพบกับฝูงวิญญาณร้ายจำนวนมากอยู่รอบๆ มันมากจนแทบมองอะไรไม่เห็น

แต่ละตัวถูกปกคลุมด้วยหมอกดำ หนวดที่คล้ายกรงเล็บของพวกมันยื่นออกมา

“อย่าหยุด!” เฉินผิงตะโกน

เขาใช้ร่างเกราะทองคำ แสงสีทองห่อหุ้มรอบตัว และโล่ปราณอัคคีก่อตัวขึ้นปกป้องพวกเขา

แม้แต่ซิ่วรุ่ยยังหน้าซีดแม้จะอยู่ที่ขั้นเซียนระดับสูงสุด หลังจากถูกขังนานหลายร้อยปี พลังของเขายังไม่ฟื้นคืนเต็มที่ และที่นี่คืออาณาจักรแดนสรวง เขาจะประมาทไม่ได้

หูหม่าซือจ้องมองฝูงวิญญาณและคำรามออกมา “พอได้แล้ว เผยตัวตนจริงออกมาซะ ถ้ากล้าพอ คิดจะใช้ของเด็กเล่นแบบนี้ขู่ข้าหรือ”

เครื่องรางสามชิ้นปรากฏขึ้นในมือของเขา และเขาขว้างมันออกไปโดยไม่ลังเล

ตูม!

เสียงคำรามดังสนั่นตามมา และคลื่นพลังมหาศาลก็ระเบิดออกไปทุกทิศทาง

แสงเจิดจ้าปะทุขึ้น ส่องสว่างไปทั่ววังวน ในที่สุดพวกเขาก็เห็นว่ากำลังเผชิญกับอะไรอยู่

วิญญาณร้ายทั้งหมดมีจุดกำเนิดเดียวกัน ร่างใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยปราณมรณะ มันถือขวานศึกขนาดยักษ์ หนวดและวิญญาณร้ายบิดเบี้ยวงอกออกมาจากร่างของมัน เหมือนขนที่งอกออกมาจากตัวอสูร

เมื่อเทียบกับอสูรตนนี้ เฉินผิงและคนอื่นๆ ดูเล็กลงไปถนัดตา

“เวรแล้ว! นี่มันบ้าอะไรกัน อย่าบอกนะว่ามันคือคนที่สร้างกรงเหล่านี้ขึ้นมา” เฉินผิงร้องออกมาโดยไม่อาจปิดบังความตกใจ

ตูม!

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบ อสูรก็ฟาดขวานศึกเข้าใส่ ปล่อยคลื่นแห่งความหวาดกลัวออกมา หนวดและวิญญาณร้ายบ้าคลั่งพุ่งเข้ามาตามการโจมตีนั้น

ขณะติดอยู่ในวังวนแคบๆ ไม่มีที่ให้หนี ตาของซิ่วรุ่ยก็เบิกกว้าง เขาเริ่มเสียใจที่ออกมาจากกรง ถ้ารู้ว่าจะตายทันทีหลังหนีออกมาได้ เขาคงอยู่ในกรงต่อ ไม่แน่ว่าสุดท้ายเขาอาจได้ออกมา

“เจ้ายักษ์ทึ่ม ตัวใหญ่แล้วยังไงล่ะ!” หูหม่าซือสบถและฟาดฝ่ามือไปข้างหน้า

ตูม!

ครึก... ครึก...

แม้แต่เฉินผิงยังประทับใจ “คุณหูหม่าซือ ไม่เลวนี่ ฝีมือของคุณยังไม่ตก...”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าใกล้จะได้เป็นเซียนสวรรค์แล้ว จำที่บอกได้ไหม ข้าอาจจะกลับมาเกิดใหม่ แต่วิชาทั้งหมดของข้าติดตัวมาด้วย ตอนนี้เมื่อกลับมาที่อาณาจักรแดนสรวงอีกครั้ง ขอเวลาอีกไม่นาน แล้วข้าจะกลับมาแกร่งดังเดิม” หูหม่าซือยิ้มเยาะพลางโอ้อวด

“งั้นผมให้คุณเป็นหัวหน้าเลย” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ

“วางใจได้เลย” หูหม่าซือกล่าว “แต่เจ้าต้องช่วยข้าเรื่องผู้หญิง เจ้าเก่งเรื่องนั้นอยู่แล้วนี้ แบ่งผู้หญิงมาให้ข้าบ้าง”

“ไม่เอา!” เฉินผิงกลอกตา

ซิ่วรุ่ยฟังพวกเขาสองคนหยอกล้อคุยกันอย่างอึ้งๆ

“ข้าแค่ล้อเล่น ข้าจะไม่แตะต้องผู้หญิงของเจ้าหรอก ต่อให้เจ้าขอก็ตาม” หูหม่าซือกล่าวพลางตบไหล่เฉินผิง “ไปกันเถอะ เจ้ายักษ์นั่นเป็นแค่หุ่นเชิด ไม่ใช่หัวหน้าใหญ่ของที่นี่”

เฉินผิงพยักหน้า และพวกเขาก็เดินทางผ่านวังวนต่อไป