หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4903

พวกเฉินผิงเข้าไปในวังวนได้สำเร็จ แต่กลับพบกับฝูงวิญญาณร้ายจำนวนมากอยู่รอบๆ มันมากจนแทบมองอะไรไม่เห็น

แต่ละตัวถูกปกคลุมด้วยหมอกดำ หนวดที่คล้ายกรงเล็บของพวกมันยื่นออกมา

“อย่าหยุด!” เฉินผิงตะโกน

เขาใช้ร่างเกราะทองคำ แสงสีทองห่อหุ้มรอบตัว และโล่ปราณอัคคีก่อตัวขึ้นปกป้องพวกเขา

แม้แต่ซิ่วรุ่ยยังหน้าซีดแม้จะอยู่ที่ขั้นเซียนระดับสูงสุด หลังจากถูกขังนานหลายร้อยปี พลังของเขายังไม่ฟื้นคืนเต็มที่ และที่นี่คืออาณาจักรแดนสรวง เขาจะประมาทไม่ได้

หูหม่าซือจ้องมองฝูงวิญญาณและคำรามออกมา “พอได้แล้ว เผยตัวตนจริงออกมาซะ ถ้ากล้าพอ คิดจะใช้ของเด็กเล่นแบบนี้ขู่ข้าหรือ”

เครื่องรางสามชิ้นปรากฏขึ้นในมือของเขา และเขาขว้างมันออกไปโดยไม่ลังเล

ตูม!

เสียงคำรามดังสนั่นตามมา และคลื่นพลังมหาศาลก็ระเบิดออกไปทุกทิศทาง

แสงเจิดจ้าปะทุขึ้น ส่องสว่างไปทั่ววังวน ในที่สุดพวกเขาก็เห็นว่ากำลังเผชิญกับอะไรอยู่

วิญญาณร้ายทั้งหมดมีจุดกำเนิดเดียวกัน ร่างใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยปราณมรณะ มันถือขวานศึกขนาดยักษ์ หนวดและวิญญาณร้ายบิดเบี้ยวงอกออกมาจากร่างของมัน เหมือนขนที่งอกออกมาจากตัวอสูร

เมื่อเทียบกับอสูรตนนี้ เฉินผิงและคนอื่นๆ ดูเล็กลงไปถนัดตา

“เวรแล้ว! นี่มันบ้าอะไรกัน อย่าบอกนะว่ามันคือคนที่สร้างกรงเหล่านี้ขึ้นมา” เฉินผิงร้องออกมาโดยไม่อาจปิดบังความตกใจ

ตูม!

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบ อสูรก็ฟาดขวานศึกเข้าใส่ ปล่อยคลื่นแห่งความหวาดกลัวออกมา หนวดและวิญญาณร้ายบ้าคลั่งพุ่งเข้ามาตามการโจมตีนั้น

ขณะติดอยู่ในวังวนแคบๆ ไม่มีที่ให้หนี ตาของซิ่วรุ่ยก็เบิกกว้าง เขาเริ่มเสียใจที่ออกมาจากกรง ถ้ารู้ว่าจะตายทันทีหลังหนีออกมาได้ เขาคงอยู่ในกรงต่อ ไม่แน่ว่าสุดท้ายเขาอาจได้ออกมา

“เจ้ายักษ์ทึ่ม ตัวใหญ่แล้วยังไงล่ะ!” หูหม่าซือสบถและฟาดฝ่ามือไปข้างหน้า

ตูม!

ครึก... ครึก...

แม้แต่เฉินผิงยังประทับใจ “คุณหูหม่าซือ ไม่เลวนี่ ฝีมือของคุณยังไม่ตก...”

“งั้นผมให้คุณเป็นหัวหน้าเลย” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ

“ไม่เอา!” เฉินผิงกลอกตา

ซิ่วรุ่ยฟังพวกเขาสองคนหยอกล้อคุยกันอย่างอึ้งๆ

เฉินผิงพยักหน้า และพวกเขาก็เดินทางผ่านวังวนต่อไป