หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4904

ทันใดนั้น แสงเจิดจ้าก็สว่างวาบ และหัวใจของเฉินผิงเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น

เขาคิดว่าในที่สุดก็จะได้ออกจากสถานที่น่าสังเวชแห่งนี้สักที เขาเพิ่งมาถึงอาณาจักรแดนสรวง แต่ยังไม่ทันได้มีโอกาสสำรวจก็ถูกจับขังเสียก่อน

เขาอยากรู้เหลือเกินว่าอาณาจักรแดนสรวงจะเป็นอย่างไร

ชั่วลมหายใจต่อมา แสงสีขาวก็ฉายผ่านดวงตาของพวกเขา และทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนพื้นที่มั่นคง

ในที่สุดเท้าของพวกเขาก็ยืนบนพื้นแข็ง ไม่ได้ลอยไร้จุดหมายกลางอากาศอีกต่อไป

เฉินผิงมองไปรอบๆ แล้วหรี่ตาลง สีหน้าของเขาเคร่งเครียด กลายเป็นว่าพวกเขายังไม่ได้ออกไป ไม่ได้อยู่ที่ดินแดนอันกว้างใหญ่ของอาณาจักรแดนสรวง แทนที่จะได้ออกสำรวจ พวกเขากลับยืนอยู่ในตำหนักแห่งหนึ่ง

ตำหนักนั้นเต็มไปด้วยตะเกียง เปลวไฟบนไส้ตะเกียงสั่นไหวเหมือนวิญญาณดวงน้อย ที่ปลายสุดของห้องโถงมีแท่นสูงตั้งอยู่ และมีร่างหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น

ทั่วตำหนักปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกน่าขนลุก และร่างบนแท่นก็แผ่เจตจำนงสังหารออกมา

“น่าจะเป็นคนที่สร้างกรงพวกนั้น” ซิ่วรุ่ยกล่าว

“ใช่ ผมก็คิดเหมือนกัน” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้า

“บังอาจทำลายกรงและหนีจากการลงโทษ พวกเจ้าใจกล้าดีนี่ ทั้งที่ขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงด้วยความสามารถตัวเองไม่ได้ แต่กลับใช้ทางลัดเข้ามา เป็นการละเมิดกฎสวรรค์ และสมควรถูกลงโทษ”

เสียงนั้นดังก้องมาจากแท่น พร้อมกับพลังหนักหน่วง

ในขณะเดียวกัน แรงกดดันก็พุ่งเข้าใส่พวกเฉินผิง

“งั้นเหรอ? แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยกตนเป็นพระเจ้าและเที่ยวลงโทษคนอื่น” หูหม่าซือตะคอก พอสะบัดข้อมือ แรงกดดันนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ฮะ?” ร่างนั้นดูประหลาดใจ

“คุณเป็นใครกันแน่ ถ้ารักคุณธรรมขนาดนั้น ทำไมถึงต้องลงโทษเฉพาะผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์เท่านั้น” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาและสบตากับร่างที่อยู่ด้านบน

“ข้าจะลงโทษใครก็ได้ที่ข้าต้องการ ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” เป็นคำตอบที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

จากนั้นก็เกิดแรงกดดันอีกครั้งที่หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

ขณะที่หูหม่าซือกำลังจะสบถและชกออกไป เฉินผิงก็ห้ามไว้ “คุณหูหม่าซือ ผมจะสั่งสอนเขาเอง” เฉินผิงพูด

ตูม!

ตุบตุบตุบ...

ซิ่วรุ่ยยืนตัวแข็งทื่อ จ้องมองเฉินผิงพร้อมเบิกตากว้างและพูดอะไรไม่ออก นี่หรือคนที่เพิ่งไปถึงขั้นเซียนระดับหนึ่ง พลังที่เขาแสดงออกมาช่างบ้าคลั่ง

“น่าสนใจ...” ร่างนั้นยกมือขึ้น สร้างโล่ขึ้นมาปัดป้องปราณดาบของเฉินผิงอย่างง่ายดาย

เฉินผิงกำลังจะลงมืออีกครั้งตอนที่หูหม่าซือพูดแทรก “หยุด เจ้าสู้เขาไม่ได้หรอก” เขากล่าว

ชัดเจนว่าร่างนั้นไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ ในขณะที่เฉินผิงถึงขีดจำกัดแล้ว ความต่างของพลังสูงเกินไป ขืนต่อสู้ต่อไปคงไร้ผล

สายตาของเฉินผิงยังคงเย็นชา แต่เขารู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรนิรันดร์ ในอาณาจักรแดนสรวง ไม่ว่าใครก็คงเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย

เขาเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่ง และชายคนนั้นคงเป็นเซียนแล้ว ต่อให้เป็นแค่เซียนพเนจร เฉินผิงก็ไม่มีโอกาสชนะ

“ในบรรดาคนที่ข้าเคยพบในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจ้ามีความสามารถสูงที่สุด” ร่างบนแท่นกล่าว

“เก็บคำชมไว้เถอะ” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ตอบผมตามความจริง ผมจะทำลายตำหนักแห่งนี้และทำลายพลังบำเพ็ญเพียรของคุณด้วย”

ซิ่วรุ่ยหันไปมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าเฉินผิงจะกล้าพูดแบบนั้นกับอีกฝ่าย