หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4904

ทันใดนั้น แสงเจิดจ้าก็สว่างวาบ และหัวใจของเฉินผิงเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น

เขาคิดว่าในที่สุดก็จะได้ออกจากสถานที่น่าสังเวชแห่งนี้สักที เขาเพิ่งมาถึงอาณาจักรแดนสรวง แต่ยังไม่ทันได้มีโอกาสสำรวจก็ถูกจับขังเสียก่อน

เขาอยากรู้เหลือเกินว่าอาณาจักรแดนสรวงจะเป็นอย่างไร

ชั่วลมหายใจต่อมา แสงสีขาวก็ฉายผ่านดวงตาของพวกเขา และทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนพื้นที่มั่นคง

ในที่สุดเท้าของพวกเขาก็ยืนบนพื้นแข็ง ไม่ได้ลอยไร้จุดหมายกลางอากาศอีกต่อไป

เฉินผิงมองไปรอบๆ แล้วหรี่ตาลง สีหน้าของเขาเคร่งเครียด กลายเป็นว่าพวกเขายังไม่ได้ออกไป ไม่ได้อยู่ที่ดินแดนอันกว้างใหญ่ของอาณาจักรแดนสรวง แทนที่จะได้ออกสำรวจ พวกเขากลับยืนอยู่ในตำหนักแห่งหนึ่ง

ตำหนักนั้นเต็มไปด้วยตะเกียง เปลวไฟบนไส้ตะเกียงสั่นไหวเหมือนวิญญาณดวงน้อย ที่ปลายสุดของห้องโถงมีแท่นสูงตั้งอยู่ และมีร่างหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น

ทั่วตำหนักปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกน่าขนลุก และร่างบนแท่นก็แผ่เจตจำนงสังหารออกมา

“น่าจะเป็นคนที่สร้างกรงพวกนั้น” ซิ่วรุ่ยกล่าว

“ใช่ ผมก็คิดเหมือนกัน” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้า

“บังอาจทำลายกรงและหนีจากการลงโทษ พวกเจ้าใจกล้าดีนี่ ทั้งที่ขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงด้วยความสามารถตัวเองไม่ได้ แต่กลับใช้ทางลัดเข้ามา เป็นการละเมิดกฎสวรรค์ และสมควรถูกลงโทษ”

เสียงนั้นดังก้องมาจากแท่น พร้อมกับพลังหนักหน่วง

ในขณะเดียวกัน แรงกดดันก็พุ่งเข้าใส่พวกเฉินผิง

“งั้นเหรอ? แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยกตนเป็นพระเจ้าและเที่ยวลงโทษคนอื่น” หูหม่าซือตะคอก พอสะบัดข้อมือ แรงกดดันนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ฮะ?” ร่างนั้นดูประหลาดใจ

“คุณเป็นใครกันแน่ ถ้ารักคุณธรรมขนาดนั้น ทำไมถึงต้องลงโทษเฉพาะผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์เท่านั้น” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาและสบตากับร่างที่อยู่ด้านบน

“ข้าจะลงโทษใครก็ได้ที่ข้าต้องการ ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” เป็นคำตอบที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

จากนั้นก็เกิดแรงกดดันอีกครั้งที่หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

ขณะที่หูหม่าซือกำลังจะสบถและชกออกไป เฉินผิงก็ห้ามไว้ “คุณหูหม่าซือ ผมจะสั่งสอนเขาเอง” เฉินผิงพูด

ตูม!

ตุบตุบตุบ...

“น่าสนใจ...” ร่างนั้นยกมือขึ้น สร้างโล่ขึ้นมาปัดป้องปราณดาบของเฉินผิงอย่างง่ายดาย

เฉินผิงกำลังจะลงมืออีกครั้งตอนที่หูหม่าซือพูดแทรก “หยุด เจ้าสู้เขาไม่ได้หรอก” เขากล่าว

ชัดเจนว่าร่างนั้นไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ ในขณะที่เฉินผิงถึงขีดจำกัดแล้ว ความต่างของพลังสูงเกินไป ขืนต่อสู้ต่อไปคงไร้ผล

เขาเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่ง และชายคนนั้นคงเป็นเซียนแล้ว ต่อให้เป็นแค่เซียนพเนจร เฉินผิงก็ไม่มีโอกาสชนะ

“ในบรรดาคนที่ข้าเคยพบในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจ้ามีความสามารถสูงที่สุด” ร่างบนแท่นกล่าว

“เก็บคำชมไว้เถอะ” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ตอบผมตามความจริง ผมจะทำลายตำหนักแห่งนี้และทำลายพลังบำเพ็ญเพียรของคุณด้วย”

ซิ่วรุ่ยหันไปมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าเฉินผิงจะกล้าพูดแบบนั้นกับอีกฝ่าย