หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4906

“ข้ามาจากชั้นเก้าของอาณาจักรแดนสรวง ซึ่งเป็นที่อาศัยของเหล่ามารสวรรค์ ส่วนชื่อจ้าวมารสีชาดเป็นเพียงฉายาเท่านั้น ข้าไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นจ้าวมารจริงๆ! เจ้าคิดไปเอง อย่ามากล่าวหาว่าข้าโกหก...” จ้าวมารสีชาดพูดด้วยน้ำเสียงอายๆ

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น มารสวรรค์ก็ถือว่าไม่ธรรมดา!” เฉินผิงพูดออกไป

ถึงว่าจ้าวมารสีชาดเลี่ยงไม่ตอบคำถามที่เกี่ยวกับระดับพลังของเขาเสมอเขาจะอับอายทุกครั้งที่มีคนพูดถึงเรื่องนี้ที่แท้เขาก็แค่ปิดบังความจริงที่เขาแสร้งทำเป็นแกร่งเกินจริง

ถึงอย่างนั้น แม้จะเป็นมารสวรรค์ เขาก็แทบไม่ต่างจากพระเจ้ายามอยู่ในสถานที่อย่างอาณาจักรนิรันดร์

“จ้าวมารสีชาดเป็นแค่ชื่อฉายา คนที่ผมรู้จักเป็นมารสวรรค์จากชั้นเก้า ตอนนี้ผมชื่อเฉินผิง แต่สมมุติว่าถ้าผมตั้งฉายาตัวเองว่า 'อรหันต์เฉินผิง' คงไม่มีใครในอาณาจักรแดนสรวงรับมือผมได้ใช่ไหม” เฉินผิงยิ้มให้ชายสวมหน้ากากอย่างยียวน

“เจ้ามีหลักฐานหรือเปล่าว่าเจ้ารู้จักเฟิ่งมัว หยินมัวและซย่ามัว” ชายสวมหน้ากากถาม

“ต้องการหลักฐานเหรอ” เฉินผิงยิ้มเยาะ จากนั้นก็ปลดปล่อยหมัดใส่แท่นสูงที่อยู่ด้านหลังชายสวมหน้ากากทันที “หมัดเซิ่งกวง!”

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น แท่นกลายเป็นผุยผง!

จากนั้นเฉินผิงก็โบกมือเบาๆ และชั่วพริบตานั้น คลื่นรัศมีมารในตัวเขาก็กระจายไปในอากาศ

เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีมารที่มาจากตัวเฉินผิง ชายสวมหน้ากากก็ตกตะลึง “เจ้า... ทำไมถึงมีรัศมีมาร เจ้าเป็นอะไรกันแน่ มนุษย์หรือมาร” เขาจ้องมองด้วยความเหลือเชื่อ

“คิดว่ายังไงล่ะ” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ และแก่นมังกรบนอกของเขาก็เริ่มเรืองแสง มังกรทองขนาดใหญ่ปรากฏตัวขึ้นช้าๆ ข้างหลังเขา

แต่เฉินผิงก็สลายพลังมังกรอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ก็หมายความว่าในอาณาเขตอื่นๆ มีผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารหลงเข้าไปและถูกจับขังเหมือนกันเหรอ” เฉินผิงถาม

“ถูกต้อง” ชายสวมหน้ากากพยักหน้า “ทุกๆ สองสามร้อยปี เราจะแลกเปลี่ยนเชลยกัน”

“ข้าบอกไม่ได้จริงๆ” ชายสวมหน้ากากยอมรับ “กฎฟ้าดินไม่ได้ส่งคนมาที่เดียวกันเสมอไป”