หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4907

หลังจากได้ยินคำตอบของชายสวมหน้ากาก เฉินผิงก็ถอนหายใจเบาๆ การตามหาซูอวี่ฉีและหนิงจื้อคงไม่ง่ายอย่างที่เขาหวัง

“เราออกไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ไหม” เฉินผิงหันไปหาชายสวมหน้ากาก

“ได้แน่นอน พวกเจ้าไปได้เลย...” ชายสวมหน้ากากยิ้มกว้าง

ไม่ใช่ว่าเขาพยายามประจบ แต่เฉินผิงที่แม้จะระดับไม่สูง เขาก็มีรัศมีของทั้งสามเผ่าพันธุ์ หมายความว่ามียอดฝีมือทรงพลังหนุนหลังเขา

และหูหม่าซือที่ครอบครองกระดูกเซียนก็ยากจะคาดเดา ถ้าเขาอาละวาด เรื่องมันอาจแย่ลง

“พอออกไปจากที่นี่แล้ว เราจะไปโผล่ในเขตของเผ่ามารหรือเปล่า จะมีคนตามล่าเราไหม” หูหม่าซือถาม

“การออกจากที่นี่ไม่ได้หมายความว่าจะเข้าสู่อาณาเขตของเผ่ามาร ข้าจะส่งพวกเจ้ากลับไปยังมิติของกฎฟ้าดิน ส่วนจะไปโผล่ที่ไหน ข้าก็บอกไม่ได้เหมือนกัน” ชายสวมหน้ากากพูดตามตรง

“ไม่เป็นไร ส่งพวกเราออกไปได้แล้ว!” หูหม่าซือพยักหน้า

ชายสวมหน้ากากยกมือขวาขึ้น จากนั้นก็ตวัดมือผ่านอากาศ

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นลำแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินผิงและคนอื่นๆ ราวกับแสงสีขาวจากบันไดสวรรค์ไม่มีผิด ทันทีที่พวกเขาเห็นแสง พวกเฉินผิงก็เข้าใจในทันที พวกเขาถูกชิงตัวระหว่างเดินทางและถูกส่งเข้าไปในกรง

ดังนั้นไม่ใช่ทุกคนที่พยายามขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงผ่านกฎแห่งฟ้าดินจะมีเจตนาดี

การพยายามเลื่อนระดับด้วยทางลัดนั้นไม่ใชวิธีที่ดีที่สุด

ทันทีที่ทั้งสามก้าวเข้าไปในแสงสีขาว สายตาของพวกเขาก็พร่ามัว และแล้วดวงดาวนับไม่ถ้วนก็พุ่งผ่านดวงตาของพวกเขา!

คราวนี้เฉินผิงไม่ได้หมดสติ เขาจึงเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ดวงดาวลอยผ่านไปราวศรเรืองแสงบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

จากนั้นพวกเขาก็ส่ายหัว “ไม่นะ มันมืดไปหมด เจ้าเห็นอะไรด้วยเหรอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย หรือว่าฉันเป็นคนเดียวที่เห็นห้วงจักรวาล

“ผมไม่เห็นอะไรหรอก แค่ถามเฉยๆ” เขาปัดเรื่องนั้นทิ้งไป

“แล้ว... เราอยู่ที่ไหน? ไม่รู้ว่าที่นี่คืออาณาเขตของมนุษย์หรือเปล่า ถ้าเราอยู่ในเขตของเผ่าอื่นอาจเดือดร้อนได้” ซิ่วรุ่ยดูไม่สบายใจ

“ถ้าชอบมากขนาดนั้นก็อยู่ที่นี่ไปเลย บางทีเจ้าอาจหาผู้หญิงสวยๆ มาอยู่ด้วยสักสองสามคนก็ได้” หูหม่าซือหัวเราะเบาๆ

“พอเถอะ รีบไปกันได้แล้ว เราควรตามหาคนแล้วถามว่าเราอยู่ที่ไหน” เฉินผิงพูด จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า ทะยานไปในอากาศ