หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4908

การเหาะผ่านอาณาจักรแดนสรวงราบรื่นกว่าที่คิดไว้มาก แทบจะไม่ได้ใช้พลังเลย

“อาณาเขตนี้ไม่ได้ถูกแบ่งด้วยภูมิประเทศ ระวังตัวให้ดี!” หูหม่าซือเหาะไปหาเฉินผิงและเตือนเขา

“คุณหูหม่าซือ เข้าใจผิดแล้ว” เฉินผิงตอบ “ถ้าจะว่ากันจริงๆ คุณสองคนนั่นแหละที่ต้องระวัง ไม่ใช่ผม อย่าลืมว่าผมครอบครองรัศมีของสามเผ่าพันธุ์ ไม่ว่าจะอยู่ในอาณาเขตของเผ่าไหน ผมก็จะอยู่รอดปลอดภัย!” เขายิ้มน้อยๆ ขณะพูด

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หูหม่าซือก็กลอกตา “ข้าไม่ได้กังวล ข้ามีเครื่องรางอำพราง ข้าสามารถเปลี่ยนรัศมีให้เป็นของเผ่าพันธุ์ใดก็ได้ตามต้องการ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซิ่วรุ่ยก็ดูลำบากใจ เขาไม่มีอะไรที่จะปกปิดรัศมีตัวเองได้เลย

“หูหม่าซือ ถ้าเราไม่ได้อยู่ในอาณาเขตของเผ่ามนุษย์ ข้าขอเครื่องรางอำพรางด้วยได้ไหม” ดวงตาของซิ่วรุ่ยเป็นประกายขณะถาม

“อ้อ ได้สิ” หูหม่าซือตอบ “แต่ข้าไม่ได้จะให้เปล่าๆ เจ้าต้องเอาบางอย่างมาแลก”

“เจ้าต้องการอะไรจากข้าอีก ข้าถูกขังมาหลาร้อยปี ข้าไม่มีของมีค่าเหลืออยู่เลย จะเอาอะไรก็เอาไปเถอะ!” ซิ่วรุ่ยเอื้อมมือเข้าไปในถุงใส่ของอย่างสิ้นหวัง

หูหม่าซือหัวเราะเบาๆ โดยไม่แม้แต่จะมอง “ใครต้องการขยะของเจ้ากัน ถ้าเจ้าต้องการเครื่องรางอำพราง ต้องหาผู้หญิงคนหนึ่งให้ข้า”

“ผู้หญิงเหรอ” ซิ่วรุ่ยกะพริบตาปริบๆ

“ใช่ ผู้หญิง” หูหม่าซือพยักหน้าอย่างจริงจัง

ซิ่วรุ่ยยิ้มแหยและหัวเราะอย่างฝืนๆ “หูหม่าซือ ขอเถอะ ข้าไม่มีผู้หญิงให้เจ้าหรอก!”

ทันใดนั้น เขาก็มองหูหม่าซือพร้อมแกล้งทำสายตาเย้ายวน พร้อมเสยผมขณะพูดว่า “แต่... ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ... ข้าเองก็”

“แหวะ น่าเกลียด!” หูหม่าซือโยนเครื่องรางอำพรางใส่เขาและตะโกน “ไปให้พ้น! ข้าไม่อยากทนรับความไร้สาระของเจ้าอีกแล้ว!”

ขณะที่กำลังคุยกัน ทั้งสามคนก็เหาะมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว และยังไม่ได้เจอใครแม้แต่คนเดียว ไม่เจอแม้แต่สัตว์ด้วยซ้ำ

“คุณหูหม่าซือ ตอนนี้เราคงเหาะมาหลายพันไมล์แล้ว ทำไมถึงไม่เจอใครเลยล่ะ” เฉินผิงถาม “เส้นทางนี้คงไม่ได้ทอดยาวไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุดหรอกใช่ไหม”

“ขอเถอะ เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหน อาณาจักรแดนสรวงไม่เหมือนกับโลกมนุษย์ที่เจ้าจากมา” หูหม่าซือตอบ “ต่อให้นับโลกใต้พิภพหลายร้อยแห่งในโลกมนุษย์รวมกัน ก็ยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของที่นี่ด้วยซ้ำ”

“ให้ตาย ใหญ่เป็นบ้า” เฉินผิงพึมพำ “คุณคิดว่าเราจะไปถึงชั้นที่สองได้ไหม มันอยู่ที่ไหน”

“เจ้าอยากไปให้ถึงชั้นที่สองหรือ ไม่น่าเป็นไปได้หรอก” หูหม่าซือหัวเราะเบาๆ “ในอาณาจักรแดนสรวงมีทั้งหมดสามสิบหกชั้น ทุกชั้นอยู่ในมิติเดียวกันแต่อยู่คนละส่วนของมิติ มันไม่เหมือนกับการเดินขึ้นบันได ไม่สามารถเดินทางจากชั้นหนึ่งไปยังอีกชั้นได้”

เขาพูดต่อ “หากจะขึ้นไปยังชั้นที่สอง เจ้าต้องสัมผัสให้ถึงมิติของชั้นนั้น หากมิติของชั้นแรกเจ้ายังสัมผัสไม่ได้ แล้วจะขึ้นไปถึงชั้นที่สองได้ยังไง”