หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4909

“คนจากชั้นที่สองลงมาที่ชั้นแรกได้ไหม” เฉินผิงถาม

“แน่นอน” หูหม่าซือกล่าว “ไม่ใช่ชั้นที่สองเท่านั้น แม้แต่ผู้อยู่ที่ชั้นสามสิบหกก็ลงมาได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาไม่สนหรอก สำหรับพวกเขาเราเป็นเพียงแมลง จะเสียเวลาลงมาทำไมล่ะ ลองคิดดู เป็นเจ้าจะลงมาเที่ยวเล่นแถวรังมดหรือเปล่า แค่เหยียบมดตายเป็นฝูงมันน่าตื่นเต้นด้วยหรือ ทำไปก็ไม่ได้อะไร และเมื่อไม่มีประโยชน์ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมา”

“ก็สมเหตุผล แต่ถ้าคนที่มาจากชั้นที่สูงกว่าลงมาได้อย่างอิสระ แปลว่าเราทุกคนตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ” เฉินผิงถามด้วยความไม่สบายใจ

“ที่นี่คืออาณาจักรแดนสรวง อันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง เจ้าอาจตายได้ทุกเมื่อ” หูหม่าซือพูดตรงๆ “ครั้งหนึ่งมีเซียนสวรรค์จากชั้นเก้าลงมาและกวาดล้างชั้นแรกจนเกือบสิ้น!”

เขาพูดต่อ “ข้าจำได้ว่าชั้นสามเคยถูกเซียนทองทำลาย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งและใช้ชีวิตต่อไป ชั้นสามยังคงอยู่ และเซียนทองคนนั้นก็ถูกกฎสวรรค์ลงทัณฑ์ ทั้งร่างกายและวิญญาณถูกทำลาย อาณาจักรแดนสรวงมีกฎของตัวเอง ต่อให้มีพลังทำลายล้างอาณาจักรได้ ก็ใช่ว่าเจ้าจะทำตามใจได้”

เฉินผิงฟังอย่างตั้งใจ เขารู้เรื่องของอาณาจักรนี้เพียงเล็กน้อย ซิ่วรุ่ยที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ซึมซับข้อมูลเช่นกัน

ฟุ่บ...

ระหว่างที่กำลังคุยกัน ทันใดนั้นก็มีลูกศรพุ่งผ่านอากาศ ทิ้งร่องรอยเป็นทางยาว

“เวรแล้ว!” เฉินผิงและคนอื่นๆ ไม่ทันตั้งตัว พวกเขาถูกลอบโจมตี

โชคดีที่ศรนั้นแม้คมกริบแต่ไม่เร็วขนาดนั้น พวกเขาจึงหลบได้ทัน

ทั้งสามคนหันไปทางที่ศรพุ่งมาทันที เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกรและฟันตามสัญชาตญาณ แต่ทันทีที่กำลังจะฟัน เขาก็เห็นเด็กคนหนึ่งแอบมองจากด้านหลังก้อนหิน

“ก็ข้า...” เด็กน้อยเหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่พอดูให้ชัดๆ เขากลับไม่พบร่องรอยของรัศมีมนุษย์บนตัวทั้งสามเลย

“ข้าขอโทษจริงๆ” เด็กสาวกล่าวพร้อมก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับ “น้องชายของข้ายังเด็ก เขายังดูรัศมีไม่ค่อยเป็น โปรดยกโทษให้เขาด้วย”

“ไม่เป็นไร” เฉินผิงกล่าว เสียงของเขาหนักแน่น “แต่อย่าให้เกิดขึ้นอีก ถ้าเราหลบไม่ทัน อาจมีพวกเราสักคนบาดเจ็บก็ได้”

เด็กสาวรีบดึงน้องชายของเธอออกมาและดุเขา “ขอโทษสิ เจ้าโง่! ถ้าเจ้าทำร้ายคนและเจ้าเมืองรู้เข้า เราก็คงไม่ได้เข้าเมืองอีก!”

“ข้าขอโทษ! ข้าไม่ได้ตั้งใจ!” เด็กชายร้องพลางก้มหัวให้พวกเฉินผิง