หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4909

“คนจากชั้นที่สองลงมาที่ชั้นแรกได้ไหม” เฉินผิงถาม

“แน่นอน” หูหม่าซือกล่าว “ไม่ใช่ชั้นที่สองเท่านั้น แม้แต่ผู้อยู่ที่ชั้นสามสิบหกก็ลงมาได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาไม่สนหรอก สำหรับพวกเขาเราเป็นเพียงแมลง จะเสียเวลาลงมาทำไมล่ะ ลองคิดดู เป็นเจ้าจะลงมาเที่ยวเล่นแถวรังมดหรือเปล่า แค่เหยียบมดตายเป็นฝูงมันน่าตื่นเต้นด้วยหรือ ทำไปก็ไม่ได้อะไร และเมื่อไม่มีประโยชน์ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมา”

“ก็สมเหตุผล แต่ถ้าคนที่มาจากชั้นที่สูงกว่าลงมาได้อย่างอิสระ แปลว่าเราทุกคนตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ” เฉินผิงถามด้วยความไม่สบายใจ

“ที่นี่คืออาณาจักรแดนสรวง อันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง เจ้าอาจตายได้ทุกเมื่อ” หูหม่าซือพูดตรงๆ “ครั้งหนึ่งมีเซียนสวรรค์จากชั้นเก้าลงมาและกวาดล้างชั้นแรกจนเกือบสิ้น!”

เขาพูดต่อ “ข้าจำได้ว่าชั้นสามเคยถูกเซียนทองทำลาย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งและใช้ชีวิตต่อไป ชั้นสามยังคงอยู่ และเซียนทองคนนั้นก็ถูกกฎสวรรค์ลงทัณฑ์ ทั้งร่างกายและวิญญาณถูกทำลาย อาณาจักรแดนสรวงมีกฎของตัวเอง ต่อให้มีพลังทำลายล้างอาณาจักรได้ ก็ใช่ว่าเจ้าจะทำตามใจได้”

เฉินผิงฟังอย่างตั้งใจ เขารู้เรื่องของอาณาจักรนี้เพียงเล็กน้อย ซิ่วรุ่ยที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ซึมซับข้อมูลเช่นกัน

ฟุ่บ...

ระหว่างที่กำลังคุยกัน ทันใดนั้นก็มีลูกศรพุ่งผ่านอากาศ ทิ้งร่องรอยเป็นทางยาว

“เวรแล้ว!” เฉินผิงและคนอื่นๆ ไม่ทันตั้งตัว พวกเขาถูกลอบโจมตี

โชคดีที่ศรนั้นแม้คมกริบแต่ไม่เร็วขนาดนั้น พวกเขาจึงหลบได้ทัน

ทั้งสามคนหันไปทางที่ศรพุ่งมาทันที เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกรและฟันตามสัญชาตญาณ แต่ทันทีที่กำลังจะฟัน เขาก็เห็นเด็กคนหนึ่งแอบมองจากด้านหลังก้อนหิน

“ก็ข้า...” เด็กน้อยเหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่พอดูให้ชัดๆ เขากลับไม่พบร่องรอยของรัศมีมนุษย์บนตัวทั้งสามเลย

“ไม่เป็นไร” เฉินผิงกล่าว เสียงของเขาหนักแน่น “แต่อย่าให้เกิดขึ้นอีก ถ้าเราหลบไม่ทัน อาจมีพวกเราสักคนบาดเจ็บก็ได้”

“ข้าขอโทษ! ข้าไม่ได้ตั้งใจ!” เด็กชายร้องพลางก้มหัวให้พวกเฉินผิง