หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4910

“ไม่เป็นไร เขาก็แค่เด็ก” เฉินผิงรีบพูดและลูบหัวปลอบเด็กน้อย

สิ่งที่เฉินผิงไม่รู้คือ “เด็ก” คนนี้มีระดับพลังสูงกว่าเขาเสียอีก เด็กคนนี้มีกระดูกเซียน ตามที่โบราณว่าไว้ บางคนเกิดมาวาสนาดีกว่าคนอื่น

หูหม่าซือเดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น และแตะเขาเล็กๆ ที่ยื่นออกมาจากหน้าผากของเด็ก เขาหัวเราะและพูดว่า “อืม น่าสนใจ มันดูเหมือน-”

เฉินผิงส่งสายตาเตือนหูหม่าซือ และหูหม่าซือก็รีบหุบปาก โชคดีที่เขาหยุดก่อนจะพูดออกมา

หญิงสาวหันไปหาพวกเขาสามคน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “พวกเจ้ามาจากอาณาจักรระดับล่างเหรอ กฎฟ้าดินพาเข้ามาใช่ไหม”

เฉินผิงพยักหน้า “เก่งนี่ เจ้ารู้ได้ยังไง”

“เจ้ายังอยู่ในขั้นเซียน เห็นได้ชัดว่ากฎฟ้าดินพาเจ้ามาที่นี่ ส่วนคนอย่างพวกเราที่เกิดมาในอาณาจักรแดนสรวงจะมีกระดูกเซียนและเป็นเซียนอยู่แล้ว”

เฉินผิงไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่หัวเราะกระอักกระอ่วน

“ไม่ต้องรู้สึกแย่หรอก ข้าไม่ได้ดูถูกหรืออะไรทำนองนั้น” เธอพูดต่อ “ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนที่นี่เริ่มต้นเหมือนกับเจ้า กฎฟ้าดินนำทางเข้ามา และในที่สุดก็กลายเป็นเซียน บางคนได้ขึ้นสู่ชั้นสูงๆ ด้วยซ้ำ”

“อันที่จริง” เธอเสริม “พวกเจ้าสามคนโชคดีมากที่มาโผล่ในอาณาเขตของเผ่าอสูรของเราได้ หากไปโผล่ไปที่อื่นอาจเจอปัญหา พวกเจ้าอาจจะถูกขังก็ได้ ที่แห่งนี้อาจดูสงบสุข แต่อันตรายกว่าอาณาจักรระดับล่างมาก”

เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามปลอบใจเฉินผิง

เฉินผิงหัวเราะแล้วถามว่า “เราเหาะมาเกือบสองชั่วโมงแล้วแต่ไม่เห็นใครเลย แม้แต่เมืองก็ไม่มี อาณาเขตของเผ่าอสูรว่างเปล่าแบบนี้เป็นปกติเหรอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กสาวก็เอามือปิดปากและหัวเราะ “ดินแดนนี้กว้างหลายแสนไมล์ และแค่เมืองซือหนิวของเราเพียงแห่งเดียวก็ครอบคลุมพื้นที่หลายหมื่นไมล์แล้ว เจ้าคิดว่าเหาะไปมาแค่ชั่วโมงจะมีโอกาสเจอคนหรือ”

“หลายแสนไมล์?” เฉินผิงอ้าปากค้าง หากดินแดนเดียวยังกว้างใหญ่ขนาดนั้น อาณาเขตของทั้งสามเผ่ารวมกันจะใหญ่โตขนาดไหน ต่อให้เหาะด้วยความเร็วสูงสุด ใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงไปไม่ถึงไหน

ที่อาณาจักรแห่งนิรันดร์ การเดินทางข้ามมิตินั้นหาได้ยากและลึกลับ แต่ที่นี่ในอาณาจักรแดนสรวง การเดินทางข้ามมิติเป็นเรื่องปกติ ในขณะที่คนอื่นเดินทางหลายพันไมล์ในพริบตาเดียว เขากลับต้องเสียเวลาเหาะหลายชั่วโมง

“ผมยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย” เฉินผิงพูดขึ้น พยายามทำความรู้จักกับเธอ หวังว่าเขาจะได้เรียนรู้จากคนในพื้นที่บ้าง

การตีสนิทพวกเขาย่อมเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด

“ข้าชื่อหนิวหลี่ ส่วนน้องชายของข้าชื่อหนิวเปิ่น” เธอตอบ “เจ้าล่ะ”

“ผมชื่อเฉินผิง คนนี้ชื่อหูหม่าซือ ส่วนอีกคนชื่อซิ่วรุ่ย คุณช่วยพาเราไปที่เมืองซือหนิวได้ไหม ถ้าเราต้องเหาะไปตลอดทางคงใช้เวลานานมาก”

เฉินผิงส่งสายตาคาดหวัง ที่นี่กว้างจนไม่น่าเชื่อ พวกเขาคงหมดแรงก่อนได้เห็นประตูเมือง