หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4911

“ได้สิ ตามข้ามาเลย” หนิวหลี่พูดพร้อมยิ้มและพยักหน้า

“แต่ท่านพี่ ข้ายังอยากเที่ยวเล่นต่อ” หนิวเปิ่นงอแง “เราแทบจะไม่ได้ออกไปเลย พอกลับบ้าน ท่านแม่กับท่านพ่อจะไม่ยอมให้เราออกมาอีก”

“เจ้านี่มันดื้อด้านจริงๆ” หนิวหลี่พูดด้วยความหงุดหงิด “ถ้าสามคนนั้นไม่ได้เป็นเผ่าอสูร ตอนนี้เจ้าคงเดือดร้อนแน่ ข้าอุตส่าห์พาเจ้าออกมาดูอาณาจักรชั้นล่าง และข้าโดนตำหนิแน่หลังเรากลับไป!”

ทันทีที่ดุด่า เธอก็วาดวงกลมกลางอากาศอีกครั้งและพาหนิวเปิ่นเข้าไป เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็รีบตามไป

ทันทีที่เดินผ่านวงกลม แสงประหลาดก็แผ่ไปทั่วร่างของพวกเขา และทันใดนั้น พวกเขาก็อยู่ห่างจากจุดเดิมห้าร้อยกิโลเมตร

หนิวหลี่วาดวงกลมในอากาศเรื่อยๆ และพวกเฉินผิงก็เดินทางข้ามมิติซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขาก็มาถึงเชิงเขาสูงตระหง่าน

ทุ่งหญ้าเขียวขจีหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยที่ราบหินกว้างใหญ่ที่ทอดยาวออกไปใต้เท้าของพวกเขา

ที่ข้างหน้า เฉินผิงมองเห็นเมืองขนาดยักษ์ที่สร้างติดกับภูเขา ขนาดมหึมาของมันน่าตกตะลึง แค่ประตูเมืองอย่างเดียวก็สูงอย่างน้อยสามร้อยเมตร

เมื่อเทียบกับนครจันทร์ตะวันในอาณาจักรแดนสรวง เมืองซือหนิวมีขนาดใหญ่กว่าหลายร้อยเท่า หรืออาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ และด้านหน้าเมืองใหญ่แห่งนี้มีคูน้ำกว้างเกือบห้าสิบกิโลเมตร แต่น้ำในนั้นมืดสนิท

ที่บนสุดของประตูเมืองมีรูปปั้นแรดขนาดยักษ์ตั้งอยู่ เขาของมันทอดยาวหลายร้อยเมตร

แค่มองเมืองยังทำเอาขนลุก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนก้าวเข้าไปข้างใน แม้จะอยู่ห่างขนาดนี้ พวกเขายังยังสัมผัสได้ถึงรัศมีที่แผ่ซ่านออกมาจากภายในกำแพง

ทั้งหูหม่าซือและซิ่วรุ่ยต่างก็หน้าซีดด้วยความเกรงขาม เครื่องรางอำพรางช่วยซ่อนรัศมีของพวกเขาไว้ แต่ถ้ามียอดฝีมือสักคนมองออก พวกเขาคงจบเห่

“นี่คืออาคมป้องกันเมือง จะเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่เปิดออกก่อน” หนิวหลี่อธิบายก่อนจะกระโดดขึ้นไปในอากาศ

มีทหารยามติดอาวุธหนักยืนอยู่สองข้างประตู เมื่อพวกเฉินผิงเข้ามาใกล้ ทหารยามก็ยกอาวุธขึ้นทำความเคารพ

ผู้มาเยือนทั้งสามสะดุ้ง นึกว่าพวกเขาจะถูกโจมตี

แต่แล้วพวกเขาก็ได้ยินทหารยามตะโกนพร้อมกัน “ยินดีต้อนรับกลับ องค์หญิงหนิวหลี่ องค์ชายหนิวเปิ่น”

“องค์หญิง? องค์ชาย?” เฉินผิง หูหม่าซือและซิ่วรุ่ยต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ จากนั้นจึงหันไปหาหนิวหลี่และหนิวเปิ่น