หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4912

เมื่อรู้ว่าหนิวเปิ่นและหนิวหลี่เป็นองค์ชายและองค์หญิงแห่งเมืองซือหนิว ทุกคนก็อึ้งไป

พ่อแม่ของทั้งสองเป็นถึงเจ้าเมือง

หนิวหลี่โบกมือเบาๆ ส่องแสงสีขาวนวลไปยังทหารยาม

“ขอบคุณ องค์หญิงหนิวหลี่!” พวกเขาอุทาน ใบหน้าของพวกเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นขณะที่รีบเปิดประตูเมือง

ทันทีที่หนิวหลี่และหนิวเปิ่นเข้าไปในเมือง พวกเฉินผิงก็ตามมา แต่ถูกทหารยามหยุดไว้

“หยุดก่อน! พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่ มาจากไหน” ทหารยามถาม สายตาเฉียบคมของเขาจับจ้องเฉินผิงและพรรคพวก

“พวกเราก็เป็นเผ่าอสูรเช่นกัน เราแค่มาชมเมือง” เฉินผิงตอบ

“รู้แล้วว่าพวกเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์อสูร แต่ถ้าไม่มีตราประทับก็เข้าไม่ได้!”

ก่อนที่เฉินผิงจะพูด หนิวหลี่ที่อยู่ข้างหน้าก็หันกลับมาและพูดว่า “พวกเขาเป็นเพื่อนของข้า ให้เข้ามาได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารยามก็หลีกทางทันที “ขอโทษจริงๆ ข้าไม่รู้เลยว่าพวกเจ้าเป็นสหายขององค์หญิงหนิวหลี่!”

“ตัดสินคนจากภายนอกเก่งซะจริง!”

หูหม่าซือกลอกตาและบ่นทหารยาม

ทหารยามได้แต่ฟัง ใบหน้าของพวกเขาประดับด้วยรอยยิ้ม พวกเขาไม่กล้าเสี่ยงทำให้คนใกล้ชิดของหนิวหลี่ขุ่นเคือง

เมื่อเดินตามหนิวหลี่และหนิวเปิ่นเข้าไปในเมือง หนิวหลี่ก็ส่งตราประทับชิ้นเล็กให้เฉินผิง เธอกล่าว “พวกเจ้าไปสำรวจเมืองเถอะ ข้าต้องพาน้องชายกลับบ้านและบอกท่านพ่อท่านแม่ ไม่อย่างนั้นพวกท่านคงเป็นห่วง ตราประทับนี้มีความสามารถในการสื่อสารและบอกตำแหน่ง ข้าจะหาพวกเจ้าเจอเสมอ”

เฉินผิงพยักหน้าและรับตราประทับ เขาตรวจอย่างละเอียด แต่ก็พบว่ามันไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือตราประทับนี้มีปราณเซียนติดมาด้วย

หลังจากที่หนิวหลี่และหนิวเปิ่นจากไป เฉินผิงกับหูหม่าซือและซิ่วรุ่ยก็เดินเที่ยวเล่นรอบเมือง

ประชากรในเขตของเผ่าอสูรเคยเป็นสัตว์ต่างๆ ในธรรมชาติ แต่เมื่อผ่านการบำเพ็ญเพียร พวกมันก็กลายร่างเป็นมนุษย์

ฟังดูไม่เข้าท่าเลยถ้าพวกเขาเปิดแสดงละครสัตว์

ซิ่วรุ่ยจ้องมองฝูงชนพลุกพล่านข้างหน้าแล้วพูดว่า “ไปดูกันเถอะ ไม่แน่อาจจะมีระบำเปลื้องผ้าก็ได้!”

“ซิ่วรุ่ย ในอาณาจักรทุกข์เข็ญมีระบำเปลื้องผ้าหรือเปล่า” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

เฉินผิงอดหัวเราะไม่ได้ ในบางแง่มุม ผู้หญิงก็มีข้อได้เปรียบเหนือผู้ชาย

“ไปกันเถอะ เผื่อเจอของดี!”

เฉินผิงกับหูหม่าซือและซิ่วรุ่ยเดินไปยังเวที