หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4913

เวทีสูงตระหง่านอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

เนื่องจากมีฝูงชนจำนวนมาก พวกเขาจึงต้องเบียดคนเข้าไปข้างใน

“เซียนจากอาณาจักรแดนสรวงช่างสรรหาวิธีสร้างความสำราญ” เฉินผิงพูดด้วยความรู้สึกอ่อนใจขณะที่เขาเบียดเข้าไปในฝูงชน

แม้จะมาถึงอาณาจักรแดนสรวงแล้ว แทนที่จะตั้งใจบำเพ็ญเพียร พวกเขากลับรวมตัวกันบนถนนและหลงใหลไปกับการแสดงตรงหน้า

เป็นสิ่งที่มนุษย์ย่อมทำเป็นปกติ

“เซียนยังคงเป็นมนุษย์ในหลายๆ ด้าน ยังมีทั้งอารมณ์และความปรารถนา อย่าไปเชื่อที่ลือกันว่าต้องตัดขาดจากอารมณ์และความปรารถนาทั้งหมดเพื่อบรรลุเป็นเซียน เป็นเรื่องไร้สาระที่ทำให้คนธรรมดาเข้าใจผิด เซียนหลายคนมีลูกด้วยซ้ำ เซียนและมนุษย์ไม่ได้ต่างกันมากนัก ที่จริงบางครั้งพวกเขาก็เหนือกว่ามนุษย์เสียอีกในเรื่องหาความสำราญ” หูหม่าซือกล่าว

เฉินผิงไตร่ตรองคำพูดของเขาและตระหนักว่าเป็นความจริง ขนาดเซียนอย่างหนานป้าเถียนกับหลี่ชุนเฟิงยังแอบดูผู้หญิงอาบน้ำ

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกอย่างล้วนลงเอยที่ความปรารถนา หากไม่มีอารมณ์หรือความปรารถนา จะอยู่ไปเพื่อจุดประสงค์ใดเล่า

การบำเพ็ญเพียรก็คงไร้ความหมายเช่นกัน

มันไม่ใช่แค่การแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่ยังเป็นการได้สัมผัสความรู้สึกที่สมบูรณ์ลึกซึ้งยิ่งขึ้นด้วย

“อย่าผลัก อย่าผลักกัน! วันนี้มีของชั้นดีสองชิ้น จะขายให้ถ้าข้าพอใจกับราคา!” ร่างสูงใหญ่กว่าสามเมตรตะโกนจากด้านบนเวที

ข้างๆ เขา มีกรงเหล็กขนาดใหญ่วางอยู่ สิ่งของข้างในถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าสีดำหนาที่ปิดกั้นทุกสายตา

เฉินผิงเหลือบมองกรงเหล็กและพูดว่า “มีคนอยู่ในกรง เป็นผู้หญิง!”

“เจ้ารู้ได้ยังไง ผ้าสีดำนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปิดกั้นปราณสัมผัส แม้แต่ข้าก็ไม่อาจมองทะลุได้!” ซิ่วรุ่ยถามด้วยสีหน้าสับสน

“ผมได้ยินเสียงร้องไห้จากในกรง”

ซิ่วรุ่ยเงี่ยหูเพื่อพยายามฟังเสียง แต่เสียงวุ่นวายรอบข้างทำให้เขาไม่ได้ยินอะไรเลย

“ต้องเป็นเสียงผู้หญิงร้องไห้แน่ๆ!” หูหม่าซือพูดขึ้นกะทันหัน

แม้แต่หูหม่าซือยังได้ยิน ซิ่วรุ่ยรู้สึกละอาย เพราะทุกคนได้ยินยกเว้นเขา เขาตามหลังคนอื่นๆ จนน่าเจ็บใจ

“นี่ เจ้าเบิ้ม สินค้าวันนี้พิเศษขนาดนั้นเลยเหรอถึงต้องลึกลับแบบนี้”

ราคาสูงเกินกว่าที่พวกเขาจะจ่ายไหว และพวกเขาไม่แม้แต่จะอยากรู้ว่าสินค้าคืออะไร

เจ้าเบิ้มไม่รีบร้อน เขาจงใจกระตุ้นฝูงชน “สำหรับของระดับนี้ ราคาห้าร้อยเหรียญเซียนนับว่าคุ้มสุดๆ...”

“เลิกหมกเม็ดได้แล้ว! เปิดให้เราดูสิ!”

“ถ้ายังเวิ่นเว้อไม่เลิก เราจะไปและจะไม่กลับมาอีก!”

“ไปกันเถอะ ปล่อยให้มันพล่ามไป!”

ฝูงชนเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ หงุดหงิดที่เขาไม่ยอมเผยสินค้า

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป! จะให้ดูเดี๋ยวนี้ล่ะ!” เจ้าเบิ้มอุทานออกมา เขาดูร้อนรน

เขารีบเปิดผ้าสีดำที่คลุมกรงเหล็กออก

เมื่อเปิดผ้าคลุมออก สิ่งของภายในก็ถูกเผย หญิงสาวสองคนถูกขังอยู่ในกรง ทั้งคู่งดงามยิ่ง ผิวขาวราวกับหิมะ