หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4914

ในขณะนั้น เด็กสาวทั้งสองสวมเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ทุกคนต่างได้เห็นพวกเธอที่อยู่ในกรง

พวกเธอตัวสั่นด้วยความกลัว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา

เมื่อเห็นเด็กสาวทั้งสองคน ฝูงชนก็ตกตะลึงทันที

“แม่เจ้า พวกเธอสวยจริงๆ...”

“เจ้าเบิ้ม ไปหาเด็กสาวมนุษย์ที่สวยขนาดนี้มาจากไหน”

“ข้าจะซื้อไปเป็นทาส!”

ทุกสายตาจับจ้องเด็กสาวทั้งสอง ขณะที่ฝูงชนตะโกนคำหยาบโลนใส่พวกเธออย่างไม่ละอาย

ดวงตาของหูหม่าซือเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ลูกกระเดือกของเขาขึ้นๆ ลงๆ ขณะที่เขากัดริมฝีปากอย่างกับแทบจะห้ามใจไม่อยู่ ราวกับว่าเขาจะกระโดดขึ้นไปบนเวที

“เห็นไหม ข้าบอกแล้วว่าสินค้าชั้นดี! ห้าร้อยเหรียญเซียนถือว่าคุ้มมาก ถ้าสนใจก็เสนอราคามาได้เลย เริ่มต้นที่ห้าร้อยเหรียญเซียน ใครเสนอราคาสูงสุดก็จะได้ไป” เจ้าเบิ้มกล่าว

“ห้าร้อยห้า...”

“ห้าร้อยหก...”

“ห้าร้อยเจ็ด...”

ผู้คนเริ่มสู้ราคา แต่ก็เพิ่มราคาแค่ทีละน้อย

เห็นได้ชัดว่าคนส่วนใหญ่ในฝูงชนค่อนข้างขัดสน เพิ่มราคาแค่ครั้งละสิบเหรียญเซียนเท่านั้น

เด็กสาวทั้งสองที่ถูกขังอยู่ด้วยกันถูกมองไม่ต่างจากสินค้า ถูกพรากสิทธิ์ไปโดยไร้ทางขัดขืน

เช่นเดียวกับสัตว์ที่ถูกซื้อขายในโลกมนุษย์ อาณาจักรแดนสรวงสะท้อนความจริงนั้นอันโหดร้าย

ที่อาณาจักรนี้ มนุษย์ อสูรและมารยืนอยู่บนจุดที่เท่าเทียมกัน บางครั้งแม้แต่มนุษย์ก็ถูกปฏิบัติไม่ต่างจากข้าวของที่ซื้อขายได้

“ข้าให้หนึ่งพันเหรียญ!” หูหม่าซือที่ยืนอยู่ข้างเฉินผิงตะโกนออกมากะทันหัน

เสียงของหูหม่าซือราวกับเสียงฟ้าร้องฉับพลันในวันที่ฟ้าใส ทำเอาฝูงชนเงียบลงทันที

คนอื่นๆ ต่างเพิ่มราคาทีละสิบเหรียญเซียนอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตาม จู่ๆ กลับมีคนตะโกนเสนอราคาสูงถึงหนึ่งพันเหรียญเซียน

ทุกสายตาจับจ้องหูหม่าซือ รวมถึงร่างสูงใหญ่บนเวทีซึ่งกำลังตัวสั่น สายตาของเขาจ้องเขม็ง

“ก็ไม่มีหรอก! ช่วงนี้ข้าขาดเงินใช้นิดหน่อย” หูหม่าซือปฏิเสธอย่างหนักแน่นว่าเขาไม่มีเหรียญเซียน

“เวร บังอาจล้อเล่นกับข้า!” เจ้าเบิ้มคำรามด้วยความโกรธ พุ่งเข้าหาหูหม่าซือโดยไม่ลังเล

การโจมตีกะทันหันทำเอาพวกเฉินผิงตกใจ

เจ้าเบิ้มไปถึงขั้นเซียนพเนจรแล้ว

เมื่อเห็นเจ้าเบิ้มลงมือ ทุกคนก็รีบพากันหลบ

“เป็นแค่เซียนพเนจร กล้าดียังไงถึงจู่โจมข้า!”

หูหม่าซือโกรธจัดไม่แพ้กัน เขาส่งเสียงฮึดฮัดเย็นชา ก่อนจะฟาดฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว

แค่ถูกโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาก็ล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกมาจากปาก

“คุณหูหม่าซือ...” เฉินผิงรีบก้าวเข้าไปช่วยหูหม่าซือ “ทำอะไรของคุณ คุณไม่ใช่เซียนปุถุชนแล้วนะ”

“บ้าจริง ข้าลืมเสียสนิท...” หูหม่าซือพึมพำอย่างหมดหนทาง