หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1034

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หนิงจื้อและกู่ไค่หยวนได้มาที่กระทรวงยุติธรรมเพื่อรับเฉินผิง

หลังจากที่เฉินผิงเข้าไปในรถของหนิงจื้อ พวกเขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังเมืองทางใต้

ขณะที่พวกเขากำลังอยู่ระหว่างทาง กู่หลิงเอ๋อร์เองก็กำลังซื้อตั่วเครื่องบินไปที่เมืองนั้นเช่นกัน!

พวกเขาใช้เวลาหนึ่งวันจนมาถึงเมืองใต้ เฉินผิงสังเกตได้ว่าเมืองแห่งนี้ได้เปลี่ยนไปมากและเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว

เรือสำราญหลายลำกำลังจอดอยู่ที่ท่าเรือ ยิ่งไปกว่านั้น มีโปสเตอร์มากมายที่บริษัทนำเที่ยวต่างนำมาติดไว้ที่ทางเข้าเพื่อโปรโมททริปท่องเที่ยวแบบไปเช้าเย็นกลับที่เกาะสะกดมังกร

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจในสิ่งที่เห็น

เกาะสะกดมังกรกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับคนทั่วไปตั้งแต่เมื่อไหร่? เกาะแห่งนี้ถูกดูแลและปกครองโดยพวกตระกูลหลงไม่ใช่หรือ?

นอกจากนี้ เท่าที่เฉินผิงรู้ เกาะแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า ดังนั้นจึงไม่เหมาะสำหรับคนธรรมดาที่จะเดินทางไปท่องเที่ยวที่นั่น

ขณะที่เฉินผิงกำลังสับสน หนิงจื้อยิ้มออกมาพร้อมอธิบาย “นับตั้งแต่ที่คุณได้แก่นมังกรจากมังกรน้ำแข็งไป ระบบนิเวศน์ของเกาะสะกดมังกรนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ทั่วทั้งเกาะกลายเป็นฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปีและพวกสัตว์ป่าดุร้ายก็จากไป”

“อีกทั้งยังไม่มีใครได้พบเจอกับมังกรเพลิงในตำนานอีกด้วย เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกตระกูลหลงจึงตัดสินใจที่จะเปิดเกาะแห่งนี้สู่สาธารณะ เปลี่ยนมันให้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว และพวกเขาก็สามารถสร้างรายได้จากมันได้อย่างมหาศาล”

หลังจากฟังคำอธิบายของหนิงจื้อ เฉินผิงก็ตระหนักได้ทันทีว่าการเปลี่ยนแปลงของเกาะสะกดมังกรแห่งนี้เกิดขึ้นเพราะเขาเป็นต้นเหตุ

“ในเมื่อตอนนี้เกาะสะกดมังกรกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแล้ว ทำไมนายยังจะต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย?” เฉินผิงสงสัย

“อย่างที่ฉันได้บอกไป เราจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเอาไว้ก่อน!” หนิงจื้อยิ้มก่อนจะพูดต่อ “นายยังคงรักษาสัญญาอยู่ใช่มั้ย? เพราะว่าฉันได้พานายไปเจอกับแฟนสาวของนายแล้ว”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปกับนายเพราะฉันต้องรักษาสัญญาอยู่แล้ว!” เฉินผิงตอบอย่างใจเย็น

หนิงจื้อไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มออกมา จากนั้น พวกเขาเข้าไปจองห้องพักในโรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อพักผ่อน เพราะวันรุ่งขึ้นพวกเขาจะต้องออกเดินทางแต่เช้าตรู่

หลังจากที่เฉินผิงและคนอื่นที่เหลือเข้าไปในโรงแรม กู่หลิงเอ๋อร์ก็ได้มาถึงเมืองใต้เช่นกัน เพียงแต่เธอพักอยู่ที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่ง

“หลิงเอ๋อร์...”