หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1033

“เฉินผิง มันไม่มีประโยชน์หรอกไปซะ...” ซูอวี่ฉีรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิงพร้อมเกลี้ยกล่อมเขา

“ผมต้องการช่วยคุณออกมา...”

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงดื้อดึงและไม่ฟังคำแนะนำของพวกเขา เขากัดฟันแน่นก่อนจะปลดปล่อยพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างกายของเขา

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นนอกห้องขัง เมื่อรู้ว่ามีคนกำลังเข้ามา หนิงจื้อจึงรีบดึงตัวเฉินผิงและพูดว่า “ไปกันเถอะ มีคนกำลังมา...”

หนิงจื้อจึงรีบดึงตัวเฉินผิงเข้าไปในประตูสีดำนั่นและหายตัวไป ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

ทันทีที่หนิงจื้อและเฉินผิงออกไป จู้จื่อซานก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนของเขา เมื่อเขามองดูรอบๆ สถานที่ จู้จื่อซานก็ขมวดคิ้วและถามกับยามสองคน “มีใครเข้ามาที่นี่หรือไม่?”

“ท่านประธานจู้ครับ ไม่มีใครเข้ามาเลยครับ!” ยามทั้งสองตอบกลับไป

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู้จื่อซานจึงสั่งพวกเขา “จับตาดูห้องขังเอาไว้ให้ดี ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาดถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

“รับทราบครับ!”

ยามทั้งสองโค้งคำนับ

จากนั้นจู้จื่อซานเหลือบมองที่ซูอวี่ฉีก่อนจะจากไป

“นายเสียสติไปแล้วเหรอ?” อีกทางด้านหนึ่งในตรอกที่อยู่ด้านข้างตึกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หนิงจื้อกำลังต่อว่าเฉินผิง

พวกเขาอาจจะถูกเจอตัวได้ ถ้าหากหนิงจื้อไม่ดึงตัวของเฉินผิงออกมาจากคุกใต้ดิน

เนื่องจากทั้งหนิงจื้อและเฉินผิงไม่แข็งแกร่งพอ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สามารถเอาชนะเขาได้เพียงแค่ชั่วพริบตา

เฉินผิงยังคงมองไปที่กำแพงนั้นโดยไม่สนใจหนิงจื้อ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงหาอาวรณ์

เมื่อเห็นเฉินผิงกำลังไม่พอใจ หนิงจื้อจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “อย่าลืมเรื่องที่นายรับปากฉันไว้ในวันพรุ่งนี้ซะล่ะ!”

จากนั้นหนิงจื้อจึงหันหลังและจากไป