ในขณะนั้น หลินเทียนหู่เอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณเฉิน เมื่อคุณและกู่หลิงเอ๋อร์ตั้งใจไปที่เกาะสะกดมังกร ทำไมพวกเราไม่เดินทางไปด้วยกันล่ะ?”
“เอ่อ...” เฉินผิงไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร
“ฉันมาที่นี่เอง ดังนั้นเฉินผิงจึงไม่รู้เรื่องนี้” กู่กลิงเอ๋อร์พูดแทรกขึ้น
“ถูกต้อง ฉันไม่รู้เลยว่าเธอตั้งใจจะไปที่เกาะสะกดมังกรด้วยเหมือนกัน” เฉินผิงพยักหน้า
หลังจากกวาดสายตามองไปรอบๆ ซูเหวินจงสังเกตเห็นว่าซูอวี่ฉีไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถาม “เฉินผิง ซูอวี่ฉีอยู่ไหนล่ะ? คุณไม่ได้จะไปที่นั่นกับเธอหรอกรึ?”
เฉินผิงนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับพ่อของเธอว่ายังไง ท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจโกหกไปว่า “ซูอวี่ฉีกำลังยุ่งอยู่ครับ ดังนั้นเธอเลยไม่ได้มาด้วย ผมจะไปที่นั่นกับเพื่อนของผมเท่านั้นครับ”
เฉินผิงชี้ไปที่หนิงจื้อและกู่ไค่หยวนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
หนิงจื้อเดินก้าวออกมาพร้อมกล่าวทักทายกู่เวิ่นเทียนและซูเหวินจง “สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนของเฉินผิง มีชื่อว่าหนิงจื้อครับ”
“สวัสดี!” กู่เวิ่นเทียนและซูเหวินจงกล่าวทักทายตอบ
หลังจากแนะนำตัวกันเรียบร้อยพวกเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยสารของเรือ อย่างไรก็ตาม กู่เวิ่นเทียนและซูเหวินจงต่างรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษที่ได้เจอกับกู่หลิงเอ๋อร์และเฉินผิง
จากนั้น ทั้งสองต่างพูดคุยกับเฉินผิงกันอย่างมีความสุขภายในห้องห้องหนึ่ง ช่วงที่ผ่านมาเฉินผิงยุ่งอยู่แทบตลอดเวลาและไม่ค่อยได้กลับไปที่หงเฉิงนัก จึงทำให้ทั้งสองคิดถึงเขาเป็นอย่างมาก
“เฉินผิง หนิงจื้อเพื่อนของคุณคนนั้น ดูเป็นคนหนุ่มที่นิสัยดีนะ เขามาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงหรือเปล่า? เขาช่างดูโดดเด่นหาตัวจับยากเมื่อเทียบกับในคนรุ่นราวคราวเดียวกันในหงเฉิง” ซูเหวินจงเอ่ยถาม
“อ๋อ... ครับ เขาเป็นสมาชิกในครอบครัวตระกูลหนิงแห่งจิงตู แม้ว่าเขาจะดูเป็นกันเอง แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วย ดังนั้น คุณซู คุณกู่ จะเป็นการดีกว่าถ้าคุณทั้งคู่รักษาระยะห่างจากเขา” เฉินผิงแนะนำคนทั้งสอง
แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะประหลาดใจในคำพูดของเฉินผิง แต่พวกเขายังคงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...