หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1093

"คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่นี่? คุณอยู่ในหอคอยนี่มาหลายร้อยปีแล้วเหรอ?” เฉินผิงถามในขณะที่จ้องมองชายชราอย่างตกตะลึง

แม้ตัวเขาจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียร แต่การที่คนๆ หนึ่งสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงหลายร้อยปีก็ยังทำเอาเฉินผิงงงเป็นไก่ตาแตก

“ฮ่าๆ! ก็อย่างที่แกเห็น หอสะกดมารสร้างขึ้นเพื่อฉันโดยเฉพาะ ถ้าวิญญาณของฉันไม่ติดอยู่ที่นี่ ฉันคงหลุดจากไอ้หอเส็งเคร็งนี่ได้ตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อนแล้ว! ตอนนี้แกได้สำเร็จวิชาหมัดเซิ่งกวงของฉันแล้ว ฉันจะสามารถติดตามแกไปได้เมื่อแกออกจากที่นี่!” ชายชราตอบพร้อมหัวเราะขึ้นจมูก

เฉินผิงส่ายหัว “หอสะกดมารลงอาคมไว้ที่ประตูหน้า ผมเปิดออกไม่ได้เลย”

"ไม่ต้องห่วง ที่แกต้องทำคือดับพลังวิญญาณลงก่อนและใช้หมัดเซิ่งกวง อย่าลืมใช้พลังกายของตัวเองเท่านั้น มิฉะนั้นประตูจะไม่เปิด” ชายชราชี้แนะก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปในอากาศ

“ดะ-เดี๋ยว!”

เฉินผิงอยากถามว่าชายชราหมายถึงอะไรเรื่องที่ว่าเขาเป็นบุตรแห่งมังกร แต่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“เฉินผิง? เฉินผิง! ตื่นสิเฉินผิง! อย่าทำให้ฉันกลัวแบบนี้สิ!”

เสียงของกู่หลิงเอ๋อร์สั่นเครือขณะที่เธอเขย่าตัวเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เมื่อลืมตาขึ้น เฉินผิงก็เห็นว่าเขานอนอยู่บนพื้นโดยมีกู่หลิงเอ๋อร์คุกเข่าอยู่ข้างๆ

เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าเขาตื่นแล้ว “คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย เฉินผิง! คุณทำท่าทางประหลาดๆ แล้วสลบไปเลยหลังจากนั้น ฉันได้ยินคุณพึมพำอะไรแปลกๆ ด้วยในระหว่างที่คุณไม่ได้สติ”

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะที่เขานั่งตัวตรงและพยายามนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

“เมื่อครู่นี้ผมฝันไปหรือเปล่า?” เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนั้นมันแปลกมาก

“คุณฝันเรื่องอะไร?” กู่หลิงเอ๋อร์ถามอย่างสับสน