หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1111

โคอิจิคว้าลำคอของซูฉางเซิงแล้วยกเขาขึ้นมา

ถึงซูฉางเซิงจะเป็นผู้อาวุโสของหุบเขายา ทว่าเขากลับไม่สามารถตอบโต้ซามูไรได้เลย

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเพราะเริ่มหายใจไม่ออก

“ปล่อยผู้อาวุโสซู!” เมื่อผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งเห็นเช่นนั้น เขาก็แผดเสียงร้องแล้วกระโจนเข้าใส่โคอิจิ

“แกคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ตะโกนใส่พี่ใหญ่ของพวกเราเช่นนั้นเหรอ เจ้าหนอนแมลงวัน?” ฮิโรจิยิ้มเยาะแล้วตบผู้อาวุโสคนนั้นจนถึงตายทันที

โลหิตที่สาดกระจายไปทั่วทุกแห่งหน สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้คนของหุบเขายา

ผู้อาวุโสของสำนักหุบเขาเป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ ทว่าซามูไรเพียงคนเดียวกลับสามารถตบผู้อาวุโสคนหนึ่งจนถึงตายเช่นนั้นได้แล้ว พลังของพวกมันย่อมมหาศาลอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“สารเลวเอ้ย!” เมื่อกู่หลิงเอ๋อร์เห็นเช่นนั้น เธอก็ชักมีดสั้นออกมาแทงใส่ฮิโรจิ

มีแววดูแคลนผุดขึ้นบนใบหน้าของฝ่ายหลัง ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่แม้แต่จะเหลือบแลมองกู่หลิงเอ๋อร์

“ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนี้เอง ฮิโรจิ” ฮิโรโซะกระโจนเข้าไปกระแทกข้อมือของเธอ

กู่หลิงเอ๋อร์พลันรู้สึกข้อมือชาหนึบจนมีดสั้นในมือตกลงกับพื้น

แต่เธอก็รีบถ่ายพลังวิญญาณวิญญาณเข้าไปในฝ่ามือ แล้วกระแทกใส่หัวไหล่ของฮิโรโซะ

เธอแปลกใจที่เขาไม่หลบเลี่ยงหรือตอบโต้พลังโจมตี มิหนำซ้ำยังปล่อยให้เธอซัดฝ่ามือใส่เขาอีกต่างหาก

ตอนที่เธอทำเช่นนั้น เธอก็รู้สึกราวกับว่ากำลังซัดฝ่ามือใส่กำแพงเหล็ก แรงสะท้อนกลับสร้างความเจ็บปวดแสนสาหัสแก่แขนของเธอ

“สาวงามอย่างเธอทำตัวบ้าระห่ำแบบนั้นไม่ดีเอาเสียเลยนะ” ฮิโรโซะยื่นมือหมายจะคว้าตัวเธอเอาไว้

กู่หลิงเอ๋อร์ตื่นตกใจ แล้วรีบกระถดถอยหลังเพื่อหลบเลี่ยงการรุกเข้าหาของเขา

“ตั้งใจทำงานก่อนเถอะน่าฮิโรโซะ เอาไว้พวกเราฆ่าเฉินผิงแล้ว แกค่อยเล่นสนุกกับผู้หญิงของแกก็ได้นี่” เมื่อโคอิจิพูดจบ เขาก็จ้องมองซูฉางเซิงอย่างเย็นชา “ถ้าหากแกมอบตัวเฉินผิงมาให้พวกเราเสียเดี๋ยวนี้ ฉันให้สัญญาว่าพวกเราจะปล่อยพวกแกไป แต่ถ้าหากแกปฏิเสธ พวกแกก็จะไม่มีชีวิตเอาไว้มองดูรุ่งอรุณวันถัดไปอีกเลย”

นับเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังที่ยากจะต้านทานของซามูไร พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากลูกแกะที่ถูกล่า ไม่มีทางที่พวกเขาจะตอบโต้ได้บ้างเลย

“ฉันจะถามอีกครั้ง เฉินผิงอยู่ที่ไหน? ถ้ามีใครบอกฉันได้ว่ามันอยู่ที่ไหน ฉันจะมอบเกียรติยศและความมั่งคั่งอันไร้ที่สิ้นสุดให้เอง” โคอิจิถามคนของหุบเขายา

น่าเสียดายที่ไม่มีใครพูดและไม่มีใครก้าวออกมาข้างหน้า

ฮิโรจิโกรธแทบตายอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้นแล้วพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็หอบซัดออกไป

ตู้ม...

เพียงโบกมือครั้งเดียว คนของหุบเขายานับสิบก็ล้มตายกลายเป็นบ่อโลหิต

“จำเอาไว้ซะ ไอ้พวกที่เอาแต่เงียบก็ต้องตายเหมือนกัน!” โคอิจิแผดเสียงร้องพร้อมเจตจำนงสังหาร

ซูฉางเซิงมองดูศพคนของตนเองด้วยสีหน้าสับสน เขาเชื่อว่าโคอิจิไม่ได้ขู่ ขืนพวกเขายังไม่ยอมมอบตัวเฉินผิง เหล่าซามูไรคงจะได้ละเลงเลือดหุบเขายาเป็นแน่