หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1110

“สภาพแวดล้อมที่นี่ช่างแสนงดงาม มิหนำซ้ำที่นี่ยังมีกลิ่นยาฉุนจัดอีกต่างหาก ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มียาอยู่มากมายเลยเชียวล่ะ พวกเรากำลังจะรวยแล้ว!” ฮิโรจิ คาวาชิมะหัวเราะ

โคอิจิผงกศีรษะ “ดูเหมือนคราวนี้พวกเราจะเดินทางไม่เสียเที่ยวแล้วล่ะ ถ้าแกเห็นอะไรดีๆ ก็หยิบมาเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันอยากรู้ว่าที่นี่จะมีสาวงามบ้างไหมนะ” ฮิโรโซะดวงตาเป็นประกาย

ในความคิดของเขามีแต่เรื่องอิสตรีเท่านั้น

ไม่นานนัก พลังอันน่าสะพรึงกลัวของซามูไรทั้งห้าคนก็ครอบคลุมไปทั่วหุบเขายาอย่างรวดเร็ว

เมื่อซูฉางเซิงที่ตอนนี้กำลังกลั่นยาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายมรณะ เขาก็พลันหน้าเปลี่ยนสีแล้วรีบพาคนของตนเองมุ่งหน้าไปตรงปากทางเข้า

กู่หลิงเอ๋อร์กับเสี่ยวหลานที่กำลังฝึกฝนอยู่ ก็รีบมุ่งหน้าไปตรงปากทางเข้าทันทีเช่นกัน

พลังอันน่าสะพรึงกลัวทำให้พวกเขาต่างหน้าเปลี่ยนสีไปตามๆ กัน

“พวกคุณเป็นใครกัน? นี่คือหุบเขายา ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา!” ศิษย์ของหุบเขายาทั้งสองคนขวางทางเหล่าซามูไรเอาไว้

“ไอ้พวกแมลงน่ารำคาญ!” ฮิโรจิกล่าวพลางชักดาบคาตานะออกจากฝัก

แสงเยียบเย็นผุดขึ้นมาให้เห็นวูบหนึ่งก่อนจะปรากฏรอยเลือดตรงลำคอของคนหุบเขายา พวกเขาไม่ทันที่จะได้ตอบโต้เลย ชั่วอึดใจต่อมา ศีรษะของตกลงสู่พื้นเสียแล้ว

ซามูไรทั้งห้าคนเข้ามาในหุบเขายาได้ไม่นาน ก็ถูกซูฉางเซิงกับคนของเขาขวางเอาไว้อีกครั้ง

เมื่อซูฉางเซิงเห็นคนของหุบเขายาทั้งสองคนที่ตายไป เขาก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามเสียงเย็นว่า “พวกคุณเป็นใครกัน? กล้าดียังไงถึงได้บุกเข้ามาในหุบเขายาแล้วสังหารคนของเรา!”

โคอิจิเหลือบมองซูฉางเซิงพลางเอ่ยถามว่า “เฉินผิงอยู่ที่นี่ใช่ไหม? บอกให้มันออกมาซะ”

เมื่อโคอิจิเอ่ยถามหาเฉินผิง ซูฉางเซิงก็ดูเหมือนจะพอคาดเดาถึงตัวตนของพวกมันได้แล้ว พวกมันสวมใส่ชุดของต่าวกั๋วพลางกุมดาบคาตานะแล้วถามหาเฉินผิง เห็นได้ชัดว่าพวกมันคือเหล่านักฆ่าจากต่าวกั๋วและมาที่นี่เพื่อสังหารเฉินผิง!

“ตอนนี้จ้าวหุบเขาของพวกเราไม่อยู่ที่นี่หรอก คุณต้องการอะไรจากเขางั้นเหรอ?” ซูฉางเซิงแสร้งโง่

“นังแพศยา...” เมื่อได้ยินกู่หลิงเอ๋อร์เรียกพวกตนว่าพวกจรจัด ฮิโรจิก็พลันอารมณ์เสียจนชักดาบคาตานะของตนออกมา

“พี่รอง...” ฮิโรโซะรีบเข้ามาห้ามพี่ชายของตนเอาไว้ “เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาว พี่ต้องรู้จักรักหยกถนอมบุปผาให้มากกว่านี้สิ วางดาบคาตานะของพี่ลงไปก่อน ตกลงไหม? เกิดพี่พลั้งมือทำร้ายหน้าสวยๆ เข้า คงเสียของแย่เลย”

“ขืนแกยังเป็นแบบนี้ต่อไป สักวันแกคงได้ตายในเงื้อมมือของผู้หญิงแน่ ฮิโรโซะ” ฮิโรจิถลึงตามองน้องชายของตนเองแล้วเก็บดาบ

“แกสองคนหลีกไปซะ” โคอิจิออกคำสั่งเสียงเย็น

ระหว่างที่โคอิจิเผชิญหน้ากับซูฉางเซิง ฮิโรจิกับฮิโรโซะก็หลีกทางให้แต่โดยดี “มอบตัวเฉินผิงมาให้พวกเราเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นพวกเราก็จะฆ่าแก”

“ตอนนี้จ้าวหุบเขาไม่อยู่ที่นี่จริงๆ” ซูฉางเซิงตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“หึ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น แกก็จงโทษตัวเองก็แล้วกัน” โคอิจิยิ้มเยาะแล้วปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าซูฉางเซิงในชั่วพริบตา