หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1109

“ยามที่มาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แกไม่รู้หรือไงว่าควรจะอ่อนน้อมสักหน่อยน่ะ ตาเฒ่าน่ารำคาญ? แกคิดว่าเพียงเพราะว่าตัวเองแข็งแกร่ง ก็สามารถรังแกคนของหุบเขายาได้งั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยถามเสียงเย็นพลางมองติ้งฉ่าน

ฝ่ายหลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในที่สุดเขาก็สามารถข่มโทสะแล้วประสานมือคำนับเฉินผิงพอเป็นพิธี “ผมขอให้คุณกับคนของคุณช่วยศิษย์ของผมด้วยเถอะจ้าวหุบเขายา ขอเพียงคุณกับคนของคุณยินดีช่วยเหลือ อยากได้อะไรก็แล้วแต่คุณเลย!”

“ต่อให้แกยกภูเขาเงินภูเขาทองมาให้ฉัน ฉันก็ไม่มีทางรักษาหลงเซียวหรอก! ฉันเป็นคนอัดมันจนเละ แกคิดว่าฉันจะรักษามันงั้นเหรอ?” เฉินผิงยิ้มเยาะ

ติ้งฉ่านตะลึงงันพลางมองเฉินผิงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ “คะ... คุณคือเฉินผิง?”

“ถูกต้อง!” เฉินผิงผงกศีรษะ

ติ้งฉ่านยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะเป็นจ้าวหุบเขายา เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน?

“ทำไมแกถึงเป็นจ้าวหุบเขายาได้เล่า?” เขาเอ่ยถามพลางหันไปมองซูฉางเซิง

ถึงแม้เขาจะไม่เคยพบจ้าวหุบเขายา แต่เขาเคยติดต่อกับซูฉางเซิงมาก่อน

“ไม่ต้องมามองฉัน เขาเป็นจ้าวหุบเขายาจริงๆ” ซูฉางเซิงชี้ไปที่เฉินผิง

ในเมื่อซูฉางเซิงเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเอง ถึงเขาจะไม่อยากเชื่อ แต่ติ้งฉ่านก็จำต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง

เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อแล้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ไอ้หนู แกทำร้ายศิษย์ของฉัน สักวันฉันจะให้แกต้องชดใช้ ถึงหุบเขายาจะไม่ช่วย ฉันก็สามารถรักษาศิษย์ของตัวเองได้!”

หลังจากส่งสายตามุ่งร้ายให้เฉินผิงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เขาก็จากไปด้วยความขุ่นเคือง

ซูฉางเซิงครุ่นคิดด้วยความกังวลใจพลางมองดูติ้งฉ่านจากไป “ถ้าหากนายท่านปล่อยมันไป มันอาจจะไปบอกทุกคนว่าตอนนี้นายท่านอยู่ในหุบเขายาก็ได้นะครับ เมื่อที่อยู่ของนายท่านเผยออกมา อาจจะมีคนมาทำร้ายนายท่านได้นะครับ...”