“ศิษย์ของคุณบาดเจ็บหนักขนาดนั้นเลยเชียวเหรอครับ?” ซูฉางเซิงผงะเล็กน้อยแล้วพูดต่อไปว่า “อย่าห่วงไปเลยครับ อาการของเขาใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ ถ้าหากเขาใช้ขี้ผึ้งผสมหยกนิลทาตัวสักสิบวัน เขาก็จะหายดีเอง”
“จริงเหรอครับ?” ติ้งฉ่านยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ขอให้ผู้อาวุโสซูช่วยขายขี้ผึ้งผสมหยกนิลให้ผมด้วยเถอะ คุณอยากขายเท่าไหร่ก็ว่าราคามาได้เลย”
“ไม่ใช่เรื่องเงินหรอกครับอาจารย์ติ้งฉ่าน มีแต่จ้าวหุบเขาเท่านั้นที่สามารถกลั่นขี้ผึ้งผสมหยกนิลเช่นนี้ได้ ดังนั้นคงต้องใช้เวลาอยู่บ้าง” ซูฉางเซิงอธิบายให้ฟัง
“เช่นนั้นก็ขอให้ผู้อาวุโสซูไปบอกจ้าวหุบเขาของคุณทีว่าผมต้องการขี้ผึ้งผสมหยกนิลโดยเร็วที่สุด ถ้าหากสามารถรักษาศิษย์รักของผมได้ ไม่เพียงผมจะติดค้างน้ำใจของหุบเขายาเท่านั้น แต่ผมเชื่อว่าตระกูลหลงก็จะต้องซาบซึ้งในบุญคุณมากเช่นกัน”
เมื่อติ้งฉ่านพูดจบ ซูฉางเซิงก็หน้าเปลี่ยนสี
“คนที่คุณต้องการให้รักษาคือหลงเซียวจากตระกูลหลงงั้นเหรอ?” ซูฉางเซิงเอ่ยถาม
“ถูกต้องแล้ว หลงเซียวคือศิษย์ของผมเอง มิหนำซ้ำเขายังถูกเฉินผิงทำร้ายเสียจนน่าอนาถระหว่างการประลองอีกต่างหาก นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาขอให้หุบเขายาของคุณช่วยเหลือ แต่ผมรู้มาว่าหุบเขายาของคุณดูเหมือนจะมีสายสัมพันธ์กับเฉินผิง” ติ้งฉ่านยอมรับ
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ต้องขอโทษด้วยครับท่านอาจารย์ติ้งฉ่าน ได้โปรดกลับไปเสียเถอะ” เมื่อซูฉางเซิงพูดจบประโยค เขาก็หันหลังเตรียมมุ่งหน้ากลับเข้าไปในหุบเขายา
ติ้งฉ่านตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่ร่างของเขาจะระเบิดพลังรุนแรงออกมา
เขารีบขวางทางซูฉางเซิงแล้วถามด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “หมายความว่ายังไงกันครับ ผู้อาวุโสซู?”
“หุบเขายาจะไม่รักษาผู้ป่วยคนใดก็ตามที่มาจากตระกูลหลง โดยเฉพาะหลงเซียว” ซูฉางเซิงตอบอย่างไร้อารมณ์
“ทำไมกันเล่า? หุบเขายามีความแค้นกับตระกูลหลงงั้นเหรอ? ถ้าหากสำนักหุบเขาของคุณมีความแค้นใดกับตระกูลหลง ผมยินดีเป็นคนกลางช่วยไกล่เกลี่ยให้ ผมสามารถขอให้ตระกูลหลงขอโทษแล้วชดใช้สิ่งที่พวกเขาทำผิดไปได้นะครับ” ติ้งฉ่านไม่รู้ว่าเหตุใดซูฉางเซิงจึงแสดงท่าทีดูแคลนเช่นนั้นกับตระกูลหลง
“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงก็ช่าง พวกเราจะไม่รักษาหลงเซียวเป็นอันขาด ดังนั้นผมขอแนะนำให้คุณเลิกพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเราแล้วมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเสียเถอะ” ซูฉางเซิงเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับว่าเขาไม่คิดจะต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น
“แล้วถ้าผมยืนกรานว่าพวกคุณจะต้องรักษาเขาให้ได้ล่ะ?” สีหน้าของติ้งฉ่านแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ตามมาด้วยพลังกดดันรุนแรงที่โอบล้อมซูฉางเซิงเอาไว้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...