เข้าสู่ระบบผ่าน

หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1113

เมื่อซูฉางเซิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็ผงกศีรษะแล้วไปเรียกเฉินผิง

“พวกเรากำลังไปเรียกเฉินผิงมา ตอนนี้แกก็วางเด็กลงได้แล้ว” หลงอู่จ้องมองฮิโรจิ

“ตอนที่ฉันเห็นเฉินผิง ฉันย่อมต้องปล่อยพวกมันไปอยู่แล้ว” ฮิโรจิยิ้มเยาะ

ไม่เหลืออะไรให้พวกเขาทำ นอกจากรอคอยเฉินผิง

ซูฉางเซิงรีบเข้ามาในห้องของเฉินผิงแล้วเห็นเขานั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้น ตอนนี้ปราณสัมผัสของเฉินผิงได้เข้าไปในทิวเขาเก้าหมื่นลี้เพื่อฝึกบำเพ็ญฌาน

“จ้าวหุบเขา...” ซูฉางเซิงค่อยๆ สะกิดเฉินผิง

ปราณสัมผัสของฝ่ายหลังพลันกลับเข้าสู่ร่าง ยามที่เขาลืมตา เขาก็มองเห็นซูฉางเซิงจึงเอ่ยถามด้วยความฉงนสงสัยว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ผู้อาวุโสซู?”

เขารู้ว่าหากไม่ใช่เรื่องด่วน ซูฉางเซิงก็คงจะไม่ปลุกเขาจากการบำเพ็ญฌานหรอก

“จ้าวหุบเขา เหล่าซามูไรของต่าวกั๋วมาถึงแล้ว ตอนนี้พวกมันกำลังฆ่าคนที่เหลือในสำนักหุบเขา...” ซูฉางเซิงเล่าด้วยความโกรธแค้นและโศกเศร้า

ทันทีที่เฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบผละออกไปจากห้องในชั่วพริบตา

ซูฉางเซิงตามหลังเขาไปติดๆ

เมื่อเฉินผิงมาถึงแล้วเห็นศพเกลื่อนพื้นและเด็กในอ้อมแขนของฮิโรจิ โทสะก็แผดเผาในดวงตาของเขา

เขาจ้องมองฮิโรจิอย่างไม่เป็นมิตรพลางกล่าวว่า “ฉันคือเฉินผิง คนที่แกอยากจะฆ่าคือฉัน ดังนั้นปล่อยเด็กไปซะ”

โคอิจิมองเฉินผิงพลางยิ้ม “ในที่สุดแกก็โผล่หัวออกมา ฉันนึกว่าแกจะเอาแต่หลบซ่อนตัวราวกับคนขี้ขลาดตาขาวเสียอีก”

“เจ๋งไปเลย ฮิโรจิ! แผนของพี่บีบบังคับให้เฉินผิงออกมาได้จริงๆ เสียด้วย!” ฮิโรโซะหัวเราะ

“อืม แหงล่ะสิ แกคิดว่าฉันจะเหมือนแกที่วันๆ เอาแต่นึกถึงแต่เรื่องผู้หญิงหรือไง? ฉันรู้จักใช้สมองตัวเอง ไม่เหมือนแกหรอก” ฮิโรจิกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร