หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1114

ในสายตาของซามูไรพวกนั้น คนของหุบเขายาก็เป็นเพียงแค่เจ้าพวกอ่อนแอที่ไม่สลักสำคัญอะไร ที่ไม่เป็นภัยคุกคามพวกเขาแต่อย่างใด

เฉินผิงค่อยๆ กำหมัดแน่นพลางออกคำสั่งเสียงดังลั่นว่า “ทุกคนถอยไปซะ ลำพังผมคนเดียวก็จัดการพวกมันได้แล้วล่ะ วันนี้ไอ้พวกสารเลวห้าตัวนี้อย่าฝันว่าจะออกจากที่นี่ไปได้เลย...”

เขารู้ว่าหากทุกคนถลันเข้าไป คนของหุบเขายาก็ได้แต่ถูกสังหารหมู่ อย่างไรเสียพลังที่แตกต่างกันมากก็ไม่อาจชดเชยด้วยจำนวนที่เพิ่มขึ้นเพียงเท่านั้น

“จ้าวหุบเขา...”

ซูฉางเซิงไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉินผิงต้องเผชิญหน้ากับเหล่าซามูไรตามลำพังด้วย ในเมื่อคู่ต่อสู้ทั้งห้าคนแข็งแกร่งมากเสียขนาดนั้น

เฉินผิงออกคำสั่งเสียงดังลั่นอีกครั้ง “ถอยไป...”

เมื่อได้รับคำสั่งจากเฉินผิง ซูฉางเซิงจึงได้แต่พาศิษย์คนอื่นๆ ของหุบเขายาถอยกลับไป

“เฉินผิง...”

กู่หลิงเอ๋อร์กับเสี่ยวหลานเดินเข้ามาหา พวกเธอเป็นห่วงเขา

“พวกคุณสองคนก็ถอยไปด้วย ผมไม่เป็นไรหรอก”

เขามองพวกเธอด้วยสายตาแน่วแน่และเชื่อมั่น

“พวกคุณสองคน เชื่อฟังเฉินผิงแล้วกลับมาตรงนี้เถอะ!” หลงอู่กล่าวขึ้นมาในตอนนั้นเอง

หลงอู่เชื่อมั่นในตัวเฉินผิง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่เคยมีมาก่อนจากฝ่ายหลัง

กู่หลิงเอ๋อร์กับเสี่ยวหลานถอยกลับไปเช่นเดียวกัน ทิ้งให้เฉินผิงเผชิญหน้ากับเหล่าซามูไรของต่าวกั๋วทั้งห้าคนตามลำพัง

“แกมันน่าสนใจไม่เบาเลยนี่ ไอ้หนู? กล้าดียังไงถึงได้มาท้าดวลกับพวกเราตามลำพัง วันนี้ฉันจะฟันหัวแกเอาไปแลกเงินเสียเลย” โคอิจิยิ้มเยาะ

ในชั่วอึดใจต่อมา พลังสังหารก็ปะทุขึ้นจากร่างของโคอิจิลมวีดหวิวพลันก่อตัวขึ้นมาทันที หลุมขนาดมหึมาปรากฏอยู่ใต้เท้าของโออิจิราวกับเพิ่งจะเกิดแรงระเบิดมหาศาล

เมื่อเขามองมาที่โคอิจิ พลังของเฉินผิงพลันระเบิดออกมาทันที

ตู้ม!

พริบตามเดียวพลังกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างของเฉินผิง ก็เอาชนะพลังของโคอิจิได้โดยสิ้นเชิง

“ปรมาจารย์ยุทธ์ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ประมือของผมอีกต่อไปแล้ว...” เฉินผิงผงกศีรษะให้หลงอู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! วันนี้เจ้าพวกดวงกุดห้าคนนี้หนีไม่รอดเสียแล้วล่ะ” หลงอู่หัวเราะลั่นเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง

เฉินผิงจ้องมองเหล่าซามูไรของต่าวกั๋วด้วยสายตาเย็นชาพลางก้าวเดินเข้ามาหา “วันนี้ฉันจะทำให้พวกแกอยู่ไม่สู้ตาย...”

ในยามนั้นเอง เหล่าซามูไรก็เก็บสีหน้าเย้ยหยันแล้วแทนที่ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

พวกเขาดูถูกพลังของเฉินผิงมาตั้งแต่ต้น ถ้าหากเฉินผิงสามารถเอาชนะได้แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ ดูท่าพวกเขาทั้งห้าคนคงต้องระวังตัวให้มากขึ้นเสียแล้ว

โคอิจิตกอยู่ในสภาพชวนสังเวช เขามองเฉินผิงอย่างไม่ยี่หระ “ไอ้หนู ปรมาจารย์ยุทธ์คนหนึ่งไม่อาจเอาชนะพวกเราได้หรอกนะ”

“สำหรับฉันแล้ว พวกแกก็เป็นเพียงแค่เศษสวะเท่านั้นพวกแกไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้ฝึกยุทธ์หรอก...”

เมื่อกล่าวเช่นนั้นจบ ร่างของเฉินผิงก็เริ่มเปล่งแสงสีทองอันชวนตาพร่า จากนั้นเกล็ดเป็นชั้นๆ ก็พันห่อร่างของเขาไว้ ร่างอันไร้เทียมทานของเขาส่องแสงเจิดจ้าอันเป็นแสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์

ซูฉางเซิงมองเฉินผิงพลางค่อยๆ กล่าวขึ้นมาว่า “ร่างเกราะทองคำของจ้าวหุบเขาแข็งแกร่งมากขึ้นทุกวันๆ...”