หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1115

“ไอ้โง่ วันนี้แกต้องตาย พวกแกต้องตายกันให้หมด!” โคอิจิแผดเสียงดังลั่น

จากนั้นเขาก็ปลดปล่อยพลังอันน่าหวาดกลัวออกมาจากร่างของตนเอง

ทันใดนั้นหมอกก็เริ่มผุดขึ้นบนศีรษะของเขา ตามมาด้วยเสียงร้องดังแสบแก้วหูอย่างรวดเร็ว

เงาร่างของโคอิจิหายไปกลางหมอก ชั่วเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเฉินผิงแล้วเป็นฝ่ายเขวี้ยงหมัดใส่เฉินผิงก่อน

“หึ ลูกไม้ตื้นๆ...”

เฉินผิงชกสวนกลับใส่หมัดที่ใกล้เข้ามาของโคอิจิ ร่างเกราะทองคำทำให้เขาสามารถมองข้ามพลังโจมตีของโคอิจิได้

ตู้ม!

เมื่อกำปั้นทั้งสองปะทะกัน พลังคุกคามของโคอิจิสลายไปทันทีหลังจากเกิดเสียงดังตู้ม

จากนั้นแขนของโคอิจิก็บิดไปข้างหลังอย่างผิดรูป กระดูกของเขาทะลุผ่านผิวหนังแล้วเผยสู่สภาพแวดล้อมโดยรอบ

เมื่อเห็นเช่นนั้นเข้า โคอิจิก็รู้สึกตื่นตระหนกสุดขีด เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันชวนขนลุกที่ก่อตัวขึ้นทั่วร่างของเขาขึ้นมาทันที

“ถอย...”

โคอิจิรีบกระโดดถอยหลัง

เขาเป็นผู้ที่แข็งกร่งที่สุดท่ามกลางเหล่าซามูไรทั้งห้าคน แต่ถึงแม้พลังของเขาจะใกล้เคียงกับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุด ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินผิง เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะเอาชนะได้เลย

“ตอนนี้แกอย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้เลย....”

เมื่อกล่าวเช่นนั้นจบ เฉินผิงก็กระโจนไปข้างหน้าแล้วซัดฝ่ามือใส่อย่างรวดเร็ว

แสงสีทองสว่างพร่างพรายส่องแสงกลางนภา พลังโจมตีของเฉินผิงโอบล้อมโคอิจิเอาไว้ทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น โคอิจิก็กัดฟันใช้แขนอีกข้างซัดพลังอันน่าพรั่นพรึงลูกหนึ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน

แต่ยามที่พลังลูกนี้ปะทะเข้ากับแสงสีทองสว่างพร่างพรายของเฉินผิง มันก็สลายหายไปโดยไร้ซึ่งร่องรอยเช่นเดิม

ตู้ม!