หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1136

เฉินผิงไม่รู้เลยว่าอันดับเสรีคืออะไร นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้ยินหนิงจื้อพูดถึงมัน แต่เฉินผิงก็ไม่ได้ถามอะไรเรื่องนี้

“นี่ดีที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วเหรอ ถ้าเป็นงั้น ผมก็โคตรจะผิดหวังเลยล่ะ” เฉินผิงเย้าแหย่ขณะที่ดึงขาตัวเองขึ้นมา

“แกก็ไม่ได้ทำเหมือนกันหรอกเหรอ? แกเองก็ออมมืออยู่นี่!” หนิงจื้อกล่าวขณะที่จ้องเฉินผิงอย่างเย็นชา

เฉินผิงยิ้มอย่างไม่แยแส “ถ้าผมใช้พลังเต็มที่ ป่านนี้คุณตายไปนานแล้ว”

“แกอวดดีอะไรขนาดนี้!”

หนิงจื้อขมวดคิ้ว อีกครั้งแล้วที่ออร่าแผ่ออกมาจากร่างกายเขา

ในขณะเดียวกัน ร่างของเฉินผิงเองก็เริ่มเป็นประกายด้วยเหมือนกัน เขาเพิ่งปลดปล่อยศักยภาพที่แท้จริงของร่างเกราะทองคำออกมา

ถ้าร่างกายของเขาอยู่ในสภาพนี้ แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ระดับแปดยังเอาชนะเฉินผิงไม่ได้ เมื่อร่างเกราะทองคำผนึกกำลังกันกับพลังมังกร มันก็ทรงพลานุภาพจนไม่มีใครจินตนาการได้

เฉินผิงดูราวกับเป็นเทวดาลงมาจากสวรรค์ เมื่อสามัญชนทั้งหลายได้เห็นเขา ทุกคนก็จะต้องคุกเข่าและกราบไหว้บูชา!

เมื่อมองเฉินผิงที่ส่องประกายสีทองออกมาทั่วร่าง หนิงจื้อก็เคร่งเครียดขึ้น นาทีต่อมาประกายแสงแห่งเวทย์ก็เริ่มเข้ามาล้อมร่างของหนิงจื้อ

ในเวลานั้น หนิงจื้อดูเหมือนเป็นเสาขนาดยักษ์ที่มีเวทย์มนตร์หมุนวนอยู่รอบๆ มันเพิ่มขนาดขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะสลายหายวับไปกับตา

ร่างของหนิงจื้อแปรเปลี่ยนไปเป็นเวทย์คาถาหลายบรรทัดแล้วมันก็ก่อตัวขึ้นมาเป็นร่างมนุษย์

“อะไรกันเนี่ย?”

เฉินผิงอดขมวดคิ้วไม่ได้เหมือนเห็นเช่นนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นอะไรเช่นนี้ เฉินผิงได้เห็นศิลปะการต่อสู้มามากมายหลายแบบ อย่างเช่นศิลปะการต่อสู้ของชาวต่าวกั๋วหรือแม้แต่การล่องหน

แต่ทว่า เขาไม่เคยเห็นอะไรที่หนิงจื้อเพิ่งทำไปเมื่อครู่มาก่อนเลย

เฉินผิงรู้สึกมึนงงไปเมื่อได้เจอกับนักเวทย์เช่นนี้

ตูม! ตูม! ตูม!